Gemeenteraadsleden

Ik zat laatst aan bij een gezelschap van regio-raadsleden in gesprek met organisaties die iets met jeugdhulp doen.

De raadsleden vroegen zich af hoe dat nu moet, als zij verantwoordelijk worden voor hulp aan jeugd en gezin. Moeten ze zich aaneensluiten? Wat kan je als raadslid doen? Eentje vroeg hoe de instellingen zich aan het voorbereiden waren op de transitie. Een bestuurder van een grote instelling zuchtte. Iedereen had een brief ontvangen van de provincies/stadsregio’s, dat in 2015 de subsidies worden gestopt. Want gemeenten gaan het dan ‘doen’. Dus wee gemeenten, weet dat wij nu al (financiële) zekerheid moeten krijgen over de continuïteit van de zorg voor de kinderen, c.q. de doorloop van de subsidie. Mooie visies en pilots zijn leuk, maar niet ten koste van ‘ons’ budget. Onze winkels moeten open blijven tijdens de verbouwing, geacht raadslid. Enne, gemeenten, dit wordt uw verantwoordelijkheid. Zonder uw garantie gaan kinderen teloor. En anders moeten we nu al maatregelen nemen en een Sociaal Plan maken voor bijvoorbeeld mensen die wellicht in 2015 eruit moeten. Dat Plan en de andere reorganisatiekosten worden uw verantwoordelijkheid, klonk het dringend-dreigend. 

Slik. Krijgen wij dat allemaal 1-op-1 over ons heen?? Hoorde je de raadsleden denken. En dan moet je weten dat bijvoorbeeld deze zorginstelling nu nog meer dan 200% duurder is dan een collega-organisatie die een nieuwe ‘winkel’ is begonnen en geen verbouwing behoeft. In de oude winkels moet dus heel wat verbouwd en SociaalgePland worden. Vandaar deze zuchtende bestuurder.
 

Maar, de transitie moest toch ook een transformatie zijn? Instellingen moeten zich toch nu allang zijn gaan omvormen, zodat ze in 2015 klaar zijn? De transities brengen heel wat beweging teweeg, maar het zweemt naar ’Verandering opdat er niets verandert’. En de inwoners? Hen wordt niks gevraagd. Die stemmen met de voeten door zelf te kiezen voor hun zorg, als ze tenminste keuze hebben. In veel regio’s is sprake van grote, monopolide instellingen met wachtlijsten en een verplicht indicatiecircus. Dat circus lijkt voort te gaan leven op lokaal niveau, maar dan met een ander jasje: het heet dan buurtteam of so etwas. Dat is voor raadsleden nog wel even een harde noot om te kraken. Lees maar ‘s hier. 
 

Bezorgd gingen de raadsleden huiswaarts. Als dadelijk ook maar één kind teloor gaat, rolt de kop van de wethouder! Ik zeg: laat je niet bang maken. Ga aan de slag, stop je geld in wat werkt voor kinderen en voor ouderen in plaats van in de gieter van ‘frictiekosten’ en indicatiecircussen.  

 
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld, leest u hier.