Eindhovens armoedebeleid moet anders. Maar hoe?

De nota hanteert een breed armoedebegrip. Armoede is niet alleen een financieel, maar juist ook een sociaal probleem. Daarom ligt de oplossing niet alleen in het verhogen van de uitkering, maar in een brede aanpak. Armoedebeleid moet onderdeel uitmaken van ander gemeentelijk beleid, zoals onderwijs, werkgelegenheid, huisvesting, gezondheid, veiligheid en sociale infrastructuur. Zij moeten een zogeheten armoedepact sluiten. De gemeente moet ervoor zorgen dat de samenwerking tussen al deze partijen op gang komt en blijft.

Voorop staat dat mensen die in armoede leven (in Eindhoven bijna tien procent van de bevolking) hun leven weer in eigen hand nemen: zij voeren er de regie over en zijn er zelf verantwoordelijk voor. Alleen dan is een effectief armoedebeleid mogelijk. Burgers die in armoede leven moeten ‘empowered’ worden: ze moeten in staat zijn de ongewenste achterstelling in rechten, plichten en kansen ongedaan te maken.

Vrijblijvend mag die aanpak niet zijn: wie niet meewerkt moet daartoe gedwongen worden. In de nota staat: ‘Daar waar burgers zich echter van de samenleving afkeren is het vanuit het belang van diezelfde samenleving legitiem ook drang en dwangmaatregelen toe te passen. (...) Enerzijds moet men denken aan relatief milde vormen als overtuigen, faciliteiten bieden, overleggen en adviseren. Anderzijds moet men denken aan maatregelen die de zelfbeschikking van burgers beperken. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan verplichte budgettering.’

Het rapport en de aanbevelingen zijn erg abstract, concrete voorstellen voor maatregelen ontbreken. Volgens Taskforcevoorzitter Ton Horn moeten die nog worden gemaakt. Wethouder Hans-Martin Don (SP) komt er na de zomer mee.