Eén beschutte werkplek, maar voor wie?

Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid besloot vorig jaar gemeenten te dwingen om beschutte werkplekken in te richten omdat ze flink achter liepen op schema. Tweeëntwintig gemeenten moeten eind dit jaar één beschutte werkplek hebben ingericht. Dat lijkt niet mee te vallen.

Geringe ervaring

‘Best lastige materie gezien onze geringe ervaring’, begint beleidsmedewerker Sociale Zaken Frans van Erve van de ABG-organisatie. Het Brabantse Baarle-Nassau, dat samen met Alphen-Chaam en Gilze en Rijen een ambtelijke organisatie deelt, moet dit jaar welgeteld één beschutte werkplek realiseren. In 2017 heeft Baarle-Nassau dat zelfde target niet hoeven realiseren. ‘Simpelweg omdat er geen vraag naar is’, verklaart Van Erve. ‘Er is in Baarle-Nassau nog niemand die van het UWV een indicatie voor beschut werk heeft gekregen.’

Nog niemand om plek in te vullen

Ook van Zoeterwoude wordt verwacht dat het eind dit jaar een beschutte werkplek heeft opgetuigd, en ook daar is er nog niemand om die in te vullen, zegt Jac Nulkes, beleidsmedewerker Werk en Inkomen bij die gemeente. De werkplek staat in principe al klaar. ‘Die hebben we ingekocht bij het Leidse re-integratiebedrijf DZB, een voormalig SW-bedrijf. Wij hebben daarover met DZB de afspraak gemaakt dat de kosten pas geëffectueerd worden als er een inwoner met een bijbehorende indicatie is om daar aan het werk te gaan. Afhankelijk van het profiel van de inwoner met een indicatie wordt een passende werkplek bij DZB gezocht.’ Of het dit jaar zo ver komt, blijft voorlopig de vraag.  ‘Wij hebben nog geen praktijkervaring met het nieuwe beschut werk’, aldus Nulkes. ‘Het probleem – eigenlijk is het alleen maar goed  - is dat bijna alle mensen die misschien in aanmerking zouden kunne komen voor beschut werk nog prima in een enigszins normale omgeving kunnen werken en dus in de doelgroep van de banenafspraak terecht komen. Die inwoners krijgen dan ondersteuning en jobcoaching vanuit de gemeente, maar geen volledig aangepaste werkplek. Beschut werk is echt een stap verder. Daarvoor komen alleen inwoners in aanmerking waarvan wij niet kunnen verwachten dat een reguliere werkgever ze in dienst neemt.’

Loze verplichting

‘Mochten er echter ineens een paar mensen met een beschut werk-indicatie zich melden, dan is dat voor de gemeente een enorme aanslag op het uitkeringsbudget en het participatiebudget. ‘Maar vooralsnog gaan wij uit van de taakstelling vanuit het rijk en extra plaatsen op basis van het verloop in de oude Wsw’, aldus Nulkes. Over die taakstelling is Nulkes trouwens niet erg te spreken: ‘Ik denk dat het rijk zich heeft vergist in het benodigde aantal beschutte werkplekken [aanvankelijk 30.000 in 2048, red.]. Men is er vanuit gegaan dat dit ongeveer een derde van de oude Wsw’ers is. Dat aantal is vervolgens over de gemeenten verdeeld. Ik vind dat een te abstract model. Je kan wel elke gemeente verplichten om zoveel beschutte werkplekken in te richten maar als daar geen gebruik van gemaakt wordt, is dat nogal loos. Wij hebben hier ook helemaal geen behoefte aan zo’n verplichting; als mensen met een indicatie zich aanmelden, zullen wij ze altijd proberen te plaatsen. Dat doen we gewoon op basis van sociale overwegingen, ondanks dat het meer geld kost dan dat het besparingen oplevert.’ 

Lees het volledige artikel in Binnenlands Bestuur nr. 7 van afgelopen week (inlog)