De wet van taart
Vorige week begon met mijn verjaardag. Ik sloofde me flink uit met taarten bakken, maar ik had de eetlust van mijn gasten onderschat. Dus toen ik de volgende dag naar kantoor fietste, had ik nog maar een klein, aangesneden taartje bij me. De wet van taart: als je te weinig hebt, helpt het niet om eerlijk te delen. Dan moet je langs de bakker.
Je zou denken dat de wet van taart ook opgaat bij de verdeling van het geld voor de bijstand. Het ‘i-deel’, in ons jargon. Een groter stuk voor jou betekent immers minder voor mij. Toch is niet iedereen het daarmee eens. Want de manier van verdelen beïnvloedt de behoefte aan taart. Rijksambtenaren en consultants schrijven daarom het woord 'prikkels' met hoofdletters. En ze willen er over praten.
Ho. Stop. Blijf weg! Ga terug! Verdeelmodellen zijn levensgevaarlijk terrein voor verenigingen als Divosa. Machiavelli schreef 500 jaar geleden al over het gevaar van veranderen: wie baat heeft bij de bestaande toestand is tegen en wie profiteert van verandering, reageert lauw. Extra euro´s voor zwaar geplaagde gemeenten moeten worden opgebracht door de anderen. Een voorzitter die wil voorkomen dat zijn club een vechtende kluwen wordt, blijft uit de buurt. Wijze raad. Toch heb ik binnen twee weken al drie Haagse bijeenkomsten bijgewoond over de verdeling van het budget.
En wat voor bijeenkomsten! De adrenaline spatte door de zaal. Boze wethouders en ambtenaren. Hoezo prikkels? We worden gewoon het slachtoffer van statistische pech! Gemeenten zoeken zekerheid, maar is die te vinden in de verdeling van de taart?
Ik denk dat de discussie ontspannener zou verlopen als gemeenten niet jarenlang de pijn hadden ervaren van een veel te klein budget. De wet van taart, inderdaad. Want de stoerheid waarmee het rijk in de afgelopen jaren verwees naar afspraken uit een oud bestuursakkoord, bedreigt nu het draagvlak voor een nieuw verdeelmodel.
René Paas
Meer columns van René Paas lezen? Klik hier.
Zij zijn namelijk degene die de taart moeten betalen.
Het draagvlak voor de verdeelmodellen is meer een interne zaak van de overheid. Ik denk dat de overheid zich zorgen moet gaan maken over het draagvlak om de overheid in stand te houden. De solidariteit kalft af, en steeds meer mensen/belastingbetalers komen in het nauw, omdat zij zelf moeite hebben om rekeningen te betalen.
Als ik de discussies en opmerkingen lees van veel mensen (ook bij andere onderwerpen), krijg ik de indruk dat een kleinere overheid, minder wetten, regels en dus echte lastenverlichting niet aan de orde is. De rekening bij de burger neerleggen schijnt hier de enige en echte oplossing te zijn.