Chagrijnige man
Ik sprak laatst een maatschappelijk werkster. Ze is al een tijd met pensioen. Een verhaal uit haar praktijk is haar altijd sterk bijgebleven. Ik vond het een mooi verhaal. Hierbij dus.
Vroeger stuurde de sociale dienst regelmatig mensen door naar het Maatschappelijk Werk om bijstandstrekkers die er echt slecht aan toe waren, wat ondersteuning te geven. ‘Mijn‘ maatschappelijk werkster kreeg op een gegeven moment een zeer norse, chagrijnige onvriendelijke man ‘op spreekuur’. Hij zat onder de schulden en kon zijn leven niet goed organiseren. Zij doet haar werk, helpt hem en zijn administratieve chaos. Hij blijft chagrijnig maar na enkele gesprekken wordt hij opeens coöperatief en verdwijnt het chagrijn. Als alles wat nodig was, is gedaan, komt het tot een afrondend gesprek. De maatschappelijk werkster vraagt op het eind, toch nieuwsgierig, waarom zijn chagrijn zo was omgeslagen? Zijn antwoord: ‘omdat u mijn jas aannam bij het binnenkomen‘.
Zo simpel kan het zijn.
We hebben onze mond vol over professionalisering, handelen volgens protocollen, ROM-metingen met lange vragenlijsten, die zorgaanbieders - waaronder maatschappelijk werkers, die nu overigens andere, hilarische benamingen hebben, waarover hierna - aan hun cliënten moeten voorleggen, meerdere vragenlijsten tijdens een ‘zorgtraject’. Om te meten of er wel ‘goede’ zorg wordt geboden. Het antwoord van de chagrijnige man had vast niet in een vragenlijst resp. meting gepast!
En over de nieuwe benamingen voor een maatschappelijk werker of gezinswerker. Het heet nu in sommige gemeenten matchmaker of zorgmakelaar. Ik dacht altijd dat een matchmaker iemand in bepaalde culturen is die bemiddelt bij het zoeken naar een geschikte huwelijkskandidaat?
En gezinsmakelaar? - daar kan ik me niks bij voorstellen.
En ik vrees dat heel veel mensen die zorg en steun nodig hebben, het ook niet gauw zullen begrijpen, laat staan dat ze al die vragenlijsen kunnen of willen invullen. Die lijsten zeggen volgens mij niet veel van de kwaliteit van de zorg. Nog afgezien van cliënten die boos worden op zorgaanbieders die wel eens stevig moeten optreden vanuit professioneel oogpunt - denk aan multiprobleemgezinnen, ouders die zich onttrekken aan goede opvoedadviezen of die door hun hulpverlener gemeld (moeten) worden bij het Meldpunt Huiselijk Geweld en Kindermishandeling. Of die gaan shoppen. Mensen die menen recht te hebben op zorg, maar dat niet krijgen. Hoe zullen die al die lijsten invullen, denkt u?
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld vindt u hier.
Plaats als eerste een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.