Boze vaders en vileine moeders

Echtscheiding loopt soms/vaak uit op vechtscheiding. En op boze vaders en vileine moeders. Of andersom. Vaders meer, omdat die vaker aan het kortste kinder-eind trekken. Sinds enige jaren zijn scheidende ouders verplicht om samen een ‘ouderschapsplan’ te maken. Als dat niet lukt, ziet de rechter er op toe dat ouders iets in die richting ondernemen en anders legt de rechter zelf een plan op.

Als er al zo’n plan is, komt het vaak toch nog neer op getouwtrek over de uitvoering. Weer naar de rechter. Die verwijst weer naar eigen initiatief van de ouders c.q. begeleiding door een derde. Vroeger kostte dat niks, want de Raad voor de Kinderbescherming - het gaat hier om kinderen die beschermd moeten worden tegen vechtende ouders! - had de BOR (Begeleide Omgangs Regeling). Een prima regeling die begin 2000 werd afgeschaft ‘want het is niet onze core business’.

Tja, dat is waar. Voor die begeleiding hoeven wij, belastingbetalers, niet op te draaien. Ouders zijn zelf verantwoordelijk voor hun huwelijkse puinhoop én voor het welzijn van hun kinderen. Hoewel die BOR best wel goedkoop was, omdat er met vrijwilligers werd gewerkt. Slechte omgang van ex-en levert getraumatiseerde kinderen op. Klaar. De rechter kan dus niet meer rekenen op de BOR en verwijst naar bv. de mediators van het Omgangshuis, de Opvoedpoli of een andere bemiddelaar. Het begin is meteen al verkeerd: als de mediator aangeeft dat het geld kost, is het: ‘maar de rechter heeft mij/ons gestuurd!’. Of: ‘nou, laat hém/háár betalen, want het is allemaal zijn/haar schuld’.

Zorgaanbieders krijgen klachten van boze ouders die eisen dat hun kínd in behandeling moet blijven en dat men niet moet zeiken dat ouders eerst zelf goede omgang moeten regelen. Maar je kunt als hulpverlener niet eeuwig blijven prutten aan het kind. Ergens moet je een grens trekken. Of je hebt vileine moeders die verbieden contact te hebben met de vader, omdat … En dan komt vader er weer aan, boos.

Vaak zitten hulpverleners/mediators midden in de boosheid die tussen ouders voortwoekert. En krijg je van de zorgverzekering ook nog eens te horen dat je geen hulp aan ouders mag bieden, want dat is geen ‘verzekerde’ zorg. Ook al kan je daarmee voorkomen dat er over pakweg twee jaar een dan inmiddels zwaar getraumatiseerd kind over de vloer komt. Tegen veel hogere, maar dan wél ‘verzekerde’ kosten. 

Laat zoiets als de BOR weer komen, als gemeenten de boel overnemen. Weg met dat schot in een toch al gebroken gezin. Als je niks doet, kan het tot moord en doodslag leiden. En tot gevallen wethouders. Scheiden doet lijden.

 
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.