Drijfveer

De kruitdampen van een stevige verkiezingsstrijd zijn langzaam aan het optrekken. We hebben gekozen. En terwijl we deze verkiezingsperiode afsluiten, lijkt het mij heel prettig dat we het voorlopig even níet meer over politiek gaan hebben. Niet over ideologische stippen op de horizon, niet over hapklare reacties op incidenten of over wie precies welke macht in Den Haag heeft.

Want, zoals Peter van Hoesel in Sprank terecht zegt, beter beleid begint niet in Den Haag. Het begint op straat, waar iedere man of vrouw die daar moet slapen er één te veel is. Het begint in de huizen van mensen die het koud hebben. Het begint in de gezinnen waar kinderen niet veilig zijn, bij mensen die diep in de schulden zitten.

We hebben ze allemaal voorbij zien komen de afgelopen weken; de ‘gewone mensen’. Opgevoerd in verkiezingsdebatten, aan tafel bij late-nightshows of voor de campagne bezocht door een lijsttrekker. Maar hebben zij daarmee écht een stem gekregen? Hebben we als overheid echt contact met de inwoners voor wie we het doen? Weten we wie ze zijn? Waar zij wakker van liggen, hoe hun dag eruit ziet? Wat ze eten, wat ze drinken, wat ze missen? Willen we het weten? En vanuit welke drijfveer willen we het weten?

Want als we ook ‘burgers betrekken’ weer als een nieuwe beleidsterm vooral op papier gaan bezigen, laat dan maar zitten. Het gaat erom dat we in het sociaal domein diep van binnen weten dat we dat contact met mensen nodig hebben om ons werk goed te kunnen doen.

Ik trof eens een beleidsadviseur verslavingszorg die nog nooit met iemand had gesproken die met een verslaving kampte. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Ik geloof niet dat beleid dat niet uit de praktijk voortkomt echt iets bijdraagt. Bovendien denk ik dat het werken eraan helemaal niet meer leuk of inspirerend is.

Ooit zijn de meeste mensen van ons dit werk gaan doen omdat ze willen bijdragen aan een eerlijker en mooiere samenleving. Omdat ze iets voor andere mensen willen betekenen. Die oorsprong, die drijfveer is gemakkelijk uit het oog te verliezen als je inlogt bij de zoveelste videocall, of je door een vuistdik rapport probeert te slaan.

Toch mag dat niet gebeuren. Want juist die drijfveer zorgt voor kwaliteit, geeft energie en betekenis aan ons werk en geeft hoop en perspectief aan onze inwoners.

Erik Dannenberg

Lees hier zijn eerdere columns