Op ploetertocht binnen de gespecialiseerde jeugdzorg
Er wordt op dit moment veel over gesloten jeugdzorg gesproken, ook in de media. En laat ik eerlijk zijn, de manier waarop dat gebeurt, had ik graag wat feitelijker ingestoken gezien.
Veel van de jongeren en hun ouders die met jeugdzorg te maken krijgen, zijn de grip kwijt en hebben een probleem. Niet eens een vraag, laat staan een perspectief. Mijn antwoord is dan vaak: de beste manier om je toekomst te voorspellen, is om hem zelf te creëren. Als je bijvoorbeeld piloot zou willen worden, wat heb je dan nodig?
Hetzelfde geldt voor de hele jeugdzorgsector. Ik ben ontzettend blij dat er nu, na jaren van erover praten, echt een beweging gaande is. Een georganiseerde zoektocht naar passende hulp voor jongeren en hun ouders die nu een beroep doen op JeugdzorgPlus, de gesloten jeugdzorg.
Er wordt op dit moment veel over gesloten jeugdzorg gesproken, ook in de media. En laat ik eerlijk zijn, de manier waarop dat gebeurt, had ik graag wat feitelijker ingestoken gezien. Met name voor onze professionals die dag en nacht voor risicovolle uitdagingen staan en adequaat willen handelen. Het doet ze geen recht.
Neemt niet weg dat de inhoudelijke boodschap voor mij leidend is in de veranderingen die ik wil realiseren. We moeten kwetsbare jongeren sneller en beter helpen. En juist daarom laat ik me niet uit het veld slaan. Ik hoop juist dat die zoektocht, plus alle aandacht voor de specialistische jeugdzorg, de hulpverleners en professionals nog meer stimuleert om zich hiervoor in te zetten.
Ik spreek over een gezamenlijke zoektocht en zo zie ik het ook. Zo zijn we bezig met verschillende collega’s en gemeenten om samen convenanten op te stellen waarin we met elkaar afspraken maken over veranderingen in de jeugdzorg. Ik heb ‘m de ploeterovereenkomst gedoopt. Omdat het begint bij gezamenlijk eerlijk kijken welke uitdagingen en obstakels er liggen. We weten namelijk op voorhand de antwoorden niet.
We zullen in openheid ervaringen met elkaar delen. En ook accepteren dat de maakbaarheidsgedachte niet altijd opgaat. We hebben namelijk te maken met complexe jongeren met een combinatie van problemen. Eetstoornissen, zelfmoordgedachten, depressies en trauma’s zijn helaas eerder regel dan uitzondering.
We zullen meer dan we tot nu toe hebben gedaan, de samenleving een inkijkje geven in wat de jeugdzorg allemaal inhoudt. Niet alleen informeren maar de dialoog aangaan. En laten zien dat we helaas niet altijd alles kunnen oplossen voor jongeren en ouders. Die 100 procent garantie bestaat niet.
Dat betekent voor mij meer openheid naar elkaar en gezamenlijke verantwoordelijkheid van instellingen en gemeenten. Dit vraagt lef en het betekent dat we letterlijk de deuren van onze organisaties moeten openzetten.
Ik sta open voor elk advies in iedere gemeente waar we deze zoektocht samen aan kunnen gaan. Samen met wethouders. Samen met collega’s, ouders, jongeren, ervaringsdeskundigen. Laten we met elkaar die ploetertocht aangaan. Laat ik het vergelijken met een ‘mudrace’. Je moet samen over een aantal hindernissen en door een enorme hoeveelheid modder. Je loopt misschien blessures op. Maar aan het einde van de dag houd je er een ongelooflijk voldaan gevoel aan over.
Lees hier meer columns van Hans du Prie.
Reacties: 3
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
horizon blijft vervallen in dezelfde fouten, dezelfde schrale begeleiding en behandeling.
er is iets mis met jullie interne cultuur.
iets dat zorgt voor veel leed onder jullie (oud) clienten .ik heb begeleiders gehad die me bespuugde en sloegen, ik wou aangifte doen, dit werd geblokkeerd "hij bedoelde het niet zo" "voor ons is t ook lastig afentoe" tot "niet in je beste interesse pm aangifte te doen, aangezien je dan nog meer op je dak krijgt, je moet je richten op je behandelplan, dat is al lastig genoeg".......
ken alle excusen. nooit een sorry of ander excuus naar mij toe. niks. ja due prie, en nu heb je zwaar weer, weer verkrachtingen door begeleiders, weer zelfmoorden, weer gemis van behandelplannen en daadwerkelijk hulp. weer tekort aan levensmiddelen.
joh niks veranderd in 20 jaar.
hoop dat er nu eindelijk wat tegen deze stichting wordt gedaan!
jullie zouden je moeten schamen, ons als commodity, onze sores als je product zien.
niemand die zegt "ik doe t niet" .
nee jullie willen het zelfs efficiënter maken, er verder mee aan de slag.
gatverdamme dat dit soort ruggegraatlozen onze opvoeding regelen en dan achter je oortje krabbelen als we als halve beesten door t land wandelen?
thnx voor de rugzak gasten
De oplossing zit niet in het praten met allerlei betrokken partijen binnen de huidige configuratie. Geen marktordening, inkoopconstructen e.d.
De schrijver van dit artikel bepleit meer samenwerking binnen de bestaande institutionele configuratie. Ik bepleit een andere; een sociaal georiënteerde. We moeten ons beleidsveld verleggen van de bestuurstafel naar de keukentafel. Naast de jongere staan; met haar/hem kijken wat er moet en dan vervolgens: doen.
De jongere draagt zijn oplossing in zich; wij maken die niet, maar kunnen hooguit de jongere helpen die te vinden.
Is dat geitewollensokkig? Nee.
Het is vakmanschap van de eerste orde en het is kostenbesparend. (tot 20% minder systeemkosten).
Dat vraagt een andere oriëntatie van betrokken partijen:
? Van gemeenten: deelnemer in plaats van inkoper. Geen verstrikkingen in allerlei systemen, maar een vraaggerichte en persoonlijke bejegening.
? Zorgaanbieder: de-institutionaliseren en borgen van vakmanschap in plaats van systeemgerichtheid. Herordening van middelen en gewoonten op basis van een organisatie voor vaklieden.
? Jeugdzorgwerker: Versterken van de a-specifieke professionaliteit. De a-specifieke professionaliteit richt zich op vakbekwaamheid en gaat over de bij de betreffende functie of beroep behorende houding, attitude en vermogens. Dat gaat in de Jeugdzorg om het vermogen een band aan te gaan, de ander niet los te laten, betrouwbaar zijn etc.
? Jongeren en ouders: zelf sturend in plaats van cliëntgedrag. Focus op eigen burgerschap.
Is een sociaal georiënteerde Jeugdzorg een utopie? Ik denk het niet. Het vraagt wel lef om het primaat bij de jongere en de ouders te leggen en te laten.