Geen reden tot feest

Deze maand vierde ik dat ik zes jaar voor Binnenlands Bestuur schrijf over het sociaal domein. Nou ja, ik vierde het niet echt, maar werd erop gewezen door een collega die dit heuglijke feit op LinkedIn had gezien. Time flies when you’re having fun. Zelf kijk ik nauwelijks op LinkedIn en iets om uitgebreid te vieren vind ik zo’n jubileum ook niet.

De ‘mijlpaal’ liet ik dus links liggen, tot ik een artikel las dat ik in het begin van mijn werkzame BB-leven had geschreven. Het ging over ‘Eén regeling aan de onderkant van de arbeidsmarkt’. Dé oplossing voor veel problemen. Niet meer al die verschillende regimes voor mensen in de bijstand, voor jongeren of voor psychisch of fysiek beperkten.

Eén regime, één pot geld en één overheid die er verantwoordelijk voor is. Zo simpel zou het worden. Het zal u niet ontgaan zijn, het duurde even voordat een en ander in wettelijke vorm was gegoten. Een kabinetsval en meerdere jaren uitstel. Maar hij kwam er: de Participatiewet. Een nieuwe wet voor de sociale werkvoorziening, de Wajong, de bijstand.

De gedroomde ‘één regeling’ werd het niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet. Jonge mensen die langdurig en volledig arbeids ongeschikt zijn, vallen nog onder de Wajong, waarmee er nu drie Wajong-regimes zijn. De sociale werkvoorziening krijgt geen nieuwe instroom meer, maar het zal natuurlijk nog tientallen jaren duren voordat er geen sw’ers meer zijn. De mensen die er nu werken, vallen immers nog steeds onder de Wsw.

En onlangs kwam staatssecretaris Klijnsma met een wetsvoorstel dat beschut werken tot een verplichting voor gemeenten maakt, omdat ze het inrichten van werk voor de allerzwaksten niet voortvarend oppakken. Zo’n 100 banen nog slechts, waar het er 3.000 hadden moeten zijn. Uit onvrede hierover is er vanaf 2017 een nieuwe wet voor een nieuwe groep. Kortom: er zijn meer regelingen dan ooit voor mensen die moeite hebben op de arbeidsmarkt. Dat is dan de conclusie na zes jaar volgen van dit dossier. Misschien ook niet echt het vieren waard.