100e Column: Zorgzwaartepakketjes.

Het is een politieke keuze geweest die best wel gek uitpakt. De tehuizen die overblijven moeten het onderhand doen met een verzameling krakkemikkige mensen die van lieverlede op hun kamer blijven dommelen, ‘ik ga daar beneden niet tussen zitten, hoor!’  

De rest, de pakketjes 1-4, moet thuis blijven wonen, want ‘dat wil iedereen toch het liefst.’ Nou, niet iedereen! Geef de tehuizen een vrije ruimte van, zeg, 20% om ook ‘goeie’ mensen te mogen opnemen, die dat willen. Het tehuis krijgt dat weliswaar niet vergoed, maar dan verhuur je de kamer. Eventueel met WMO-indicatie, verder op eigen kracht. Zo krijg je een mooie mix in bewoners wat ten goede komt aan een iets levendiger groepsdynamica én het personeel heeft meer plezier in het werk.
 

Zo wil mijn tante (87) die nog ‘goed’ is, dolgraag naar het tehuis van wijlen mijn moeder. Dat is een heel leuk, kleinschalig huis met 52 royale kamers. Een van de bewoners, die nog compos mentis is, speelt bijvoorbeeld bij de dansmiddagen met zijn cassettebandjes en LP‘s voor huis-DJ. Super. Veel van de bewoners doen mee. Kun je niet dansen? Er bij zitten is al fijn. De verzorgers en vrijwilligers doen van alles. Van dansen tot puzzelen, van handwerken tot concertjes op de eigen vleugel. Van het klaar leggen van mooie platen- en fotoboeken tot Kerst-Paas-Konings-Pinksterlunches of -diners. Regelmatig uitjes naar de duinen of Artis. Elke laatste ‘familie’zondag van de maand ‘s middags wat te doen en daarna drankjes a 1 euro met hapjes.

Toen mijn moeder introk (in 2009) was ze nog pakketje 1. Ze wilde graag, want dan woonde ze vlak bij haar enige mantelzorger (ik dus) in plaats van 1,5 uur reizen. Ze deed zelf haar was, schonk ‘s ochtends koffie in voor haar medebewoners beneden in de mooie Wintertuin en organiseerde ’s avonds op haar gang een ‘tafel’, zodat niet iedereen in zijn eigen kamer alleen koffie zat te drinken. 

Nu moet je half dood zijn wil je erin komen.

De directeur van het tehuis wil mijn tante graag hebben, want ze stimuleerde de hele groep, als ze voor mijn moeder op bezoek was. En ook Jeannette (92), een vaste bezoekster overdag, wil graag erbij, ‘al stoppen ze me maar in een hok’. Ze woont, net als mijn moeder toen, temidden van jongere mensen die overdag werken, heeft geen kinderen in de buurt. Familie en vrienden zijn zelf niet meer mobiel. Stik-eenzaam wil ze graag ‘lief zijn voor de anderen’ in het tehuis. Maar Jeanette is ook ‘te goed’.

Het werk is voor personeel (en vrijwilligers!) steeds zwaarder en ook de lol erin minder.

Ik pleit dus voor meer vrije ruimte voor een bewonersmix. Net zoals we dat bij woonwijken ook propageren. Zorgzwaartepakket - goed woord voor Galgje. Je hangt!

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier. 

Dit is de 100e column van Mechtild. Dank daarvoor!