Advertentie
ruimte en milieu / Nieuws

Gemeenten laten energiebesparing liggen

Nederland loopt jaarlijks een forse energiebesparing mis, vergelijkbaar met het energiegebruik van ongeveer een miljoen huishoudens.

11 juni 2013

Gemeenten zouden voor veel meer energiebesparing kunnen zorgen als zij bedrijven en instellingen strikter aan de regels houden. Door lakse controles loopt Nederland jaarlijks een forse energiebesparing mis, vergelijkbaar met het energiegebruik van ongeveer een miljoen huishoudens.

Zeer forse jaarlijkse energiebesparing

Dat blijkt uit een update van het onderzoek ‘Energiebesparing via de Wet Milieubeheer’ van CE Delft. De update is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van Infrastructuur en Milieu (I&M). Als gemeenten structureel uitvoering geven aan de bestaande milieuregelgeving kan een zeer forse jaarlijkse energiebesparing van 58 tot 94 PetaJoule worden gerealiseerd, concluderen de onderzoekers.

Binnen vijf jaar terugverdienen

Het gaat hierbij over de Wet milieubeheer. Op grond van deze wet moeten instellingen en bedrijven energiebesparende maatregelen nemen als deze zich binnen 5 jaar terugverdienen. Dit geldt bijvoorbeeld voor scholen, zorginstellingen, kantoren en supermarkten. De grootste winst is te behalen in de dienstensector.

Gemeenten willen wel, maar doen het niet

De meeste gemeenten zijn van goede wil, blijkt uit het onderzoek. Ongeveer de helft van de gemeenten geeft aan energiebesparing mee te nemen in de vergunningverlening, het toezicht en de handhaving. De andere helft doet dit niet of niet in alle taken. Dit goede voornemen komt echter niet tot uitdrukking in de praktijk. Door ongeveer 25% van de respondenten is aangegeven dat meer dan de helft van de bedrijven daadwerkelijk gecontroleerd is. Ditzelfde percentage geeft ook aan dat de maatregelen afgedwongen worden.

Lage prioriteit

Uit de aanbevelingen bij het onderzoek wordt duidelijk waar het aan schort. ‘Bij de meeste gemeenten en milieudiensten is niet bekend dat gemeenten een taak hebben in het realiseren van energiebesparing via de Wet milieubeheer, en dat dit belangrijk is in het kader van het klimaatbeleid. Dit draagt bij aan een lage prioriteit van het onderwerp. Het is aan te bevelen dat het Rijk gemeenten/milieudiensten hierover actief informeert.’

Bewerkelijk en onuitvoerbaar

Ook constateren de onderzoekers dat de scholing van toezichthouders onvoldoende is – dit geldt overigens niet voor milieudiensten, maar vooral voor kleine gemeenten die het toezicht zelf uitvoeren. Gemeenten blijken ook moeite te hebben met de maatregelenlijst van Energiebesparing en Winst. De lijst is een hulpmiddel om te bepalen of een maatregel in een inrichting haalbaar is binnen een terugverdientijd van vijf jaar, maar gemeenten vinden de werkwijze bewerkelijk en moeilijk uitvoerbaar.

I&M: Duidelijkheid geven

Het ministerie van I&M wil hierover met overheden en het bedrijfsleven in gesprek, laat een woordvoerster weten. ‘Er is behoefte aan duidelijkheid over de vraag met welke maatregelen het bedrijfsleven voldoet aan de verplichting. Dit geeft ook bevoegd gezag duidelijkheid over wat wel en wat niet gevraagd kan worden.’ Verder zal I&M de studieresultaten inbrengen tijdens de onderhandelingen over een energieakkoord in de SER.

Reacties: 2

U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.

Gerrit Kooistra / toezichthouder milieu
In de praktijk wordt in onze gemeente uitsluitend adviserend omgegaan met dit aspect van de milieucontrole. Natuurlijk is er milieuwinst te realiseren, maar nog belangrijker (voor de ondernemer althans) is de besparing op energiekosten. Dit motiveert de klant veel meer dan een formele aanschrijving of iets dergelijks. Dus is het vaak helemaal niet nodig om energiezuinigheid af te dwingen, enkele uitzonderingen daar gelaten. Kortom, eigenlijk gaat het proces van energiebesparing vrijwel vanzelf en kan de overheid zich beter de - kostbare - moeite besparen om hierop te handhaven.
Arjan Stoffels
Dit artikel lijkt wel geschreven vanuit de gedachte dat er alleen energiebesparing en milieuwinst bestaan, dat de milieuwetten per definitie inhoudelijk goed zijn en, mits stelselmatig uitgevoerd, een gewenst en productief effect zullen opleveren. Maar dan geloof je m.i. in sprookjes of je zet jezelf bewust oogkleppen op.



In een periode waarin vrijwel alle gemeentes elke cent moeten omdraaien en vaak miljoenen moeten bezuinigen, en waarin m.n. de portefeuilles van Zorg en Onderwijs geconfronteerd worden met de overdracht van uiterst kostbare rijkstaken & -bevoegdheden die de gemeenten voor minder geld moeten uitvoeren, lijkt het erg onwaarschijnlijk dat de portefeuillehouder Milieu medewerking krijgt als deze tegen de portefeuillehouders Onderwijs en Zorg zegt: jullie instellingen verspillen energie, investeer in maatregelen. Als de relatie open is lachen ze hem/haar midden in het gezicht uit en zeggen 'm dat íe dat maar tegen de portefeuillehouder Financien moet zeggen of het uit z'n eigen middelen moet financieren, waar is de subsidie? - investeringen kosten immers geld. En het onderwijs en de zorg hebben maar zelden dit soort bedragen los op de plank liggen – nog los van het feit dat de overheid zelf meestal de eigenaar is van de gebouwen en het dus de overheid zelf is die moet financieren. De energiekosten zijn voor de overheid als grootverbruiker gewoon te laag om veel maatregelen binnen 5 jaren te laten renderen.



En, zo zullen deze portefeuillehouders toevoegen, "als we moeten kiezen tussen milieu en mensen, dat staat de kwaliteit van Onderwijs c.q. van Zorg een stuk zwaarder onder druk dan het Milieu". Als de verhoudingen verziekt zijn, dan kan de portefeuillehouder Milieu net zo goed stoppen, want daarna komt er opeens alleen maar tegenwerking voor zijn of haar plannen.

En als kantoren en bedrijven dan "gezellig" mee moeten doen, dan is de kans groot dat de werkgelegenheid onverantwoord onder druk komt en de portefeuillehouders voor economie en die voor sociale zaken hun grote ongerustheid uiten over de instabiele situatie die gecreeerd wordt. Want dat besparingen op de lange termijn terugverdiend worden is geen probleem als de rente laag is en banken makkelijk lenen. Daar is nu echter geen sprake van, wat impliceert dat investeringen (deels) uit eigen middelen moeten komen en dus zullen drukken op de andere bedrijfskosten (b.v. lonen, personeel, investeringen).



Kortom, dit artikel staat vol van prachtig idealisme (dat ik overigens deel), maar lijkt wel geschreven in 2003. Het heeft een veel te hoog wenselijkheidsgehalte en biedt met een repressieve toonzetting weinig aanknopingspunten voor effectief beleid dat aansluit bij de werkelijkheid. Dat is kortzichtig en jammer, want daardoor zal er weinig tot niets gebeuren.



Het grote probleem bij al deze luchtfietserij is dat er allemaal prachtige uitkomsten worden voorgespiegeld, met tientallen PJ aan besparing. Maar iedereen die zich een beetje met milieuwetgeving heeft beziggehouden weet inmiddels dat het laaghangend fruit via de milieuvergunning echt wel geplukt is in de afgelopen 20 a 30 jaar. De echte grote energieverbruikers vallen onder de verantwoordelijkheid van het rijk en de meesten doen al jaren mee met de MJA (http://www.agentschapnl.nl/programmas-regelingen … en die zijn al keihard bezig.



Het is veel logischer om te gaan kijken naar b.v. huizenisolatie en het bewerkstelligen van de transitie in de (particuliere) mobiliteit of iets anders waar het effect groot is, de indivuele investering klein is (risicospreiding) en het effect blijvend.



Advertentie