Homohuwelijk

Waar de één gaat, gaat ook de ander. Gaat de één naar voren, dan moet ook de ander naar voren. Gaat de één naar rechts, dan moet ook de ander naar rechts. En gaat de één de naar boven naar de slaapkamer, trap op, dan gaat de ander mee – samen de trap op is altijd leuk. Geen betonschaar kan dat uit elkaar knippen.

Daarom vind ik het homohuwelijk ook zo goed. Twee gelijkgestemden laten daarmee aan iedereen zien dat ze voor altijd overal samen naar toe willen. Niet voor een enkele nacht, niet voor een paar jaar, maar voor altijd. Elke dag samen de trap op en af, zeg maar. Waarbij samen de trap op, ’s avonds, overigens leuker, spannender en opwindender is dan samen de trap af, ’s morgens. Maar het hoort bij elkaar. Het huwelijk geldt in goede en slechte tijden.

Aan elke vaste relatie kan een einde komen. Dus ook aan het homohuwelijk. Daar kunnen allerlei goede redenen voor zijn. Bedrog. Ruzie. Op elkaar uitgekeken zijn. Einde van de liefde. Maar plotselinge rijkdom is géén goede reden voor het beëindigen van een relatie. Als je echt van elkaar houdt, dan blijf je bij elkaar als de één opeens schatrijk wordt. Het huwelijk geldt ook in goede tijden!

Dan deel je met liefde en plezier je nieuwe rijkdom met je vaste partner. Dan ga je sa men de trap op en af in je nieuwe villa. Dan gun je je partner dat hij veel geld kan uitgeven als je zelf ook veel kunt uitgeven.

Voor wie zijn relatie wel opzegt bij plotselinge rijkdom omdat hij die rijkdom niet wil delen maar alles zelf wil uitgeven, bestaat een toepasselijke term. Die term is niet politiek correct – zeker niet! – maar één keer mag ik er van u vast wel mee eindigen. Wie niet meer samen de trap op en af wil gaan door plotselinge rijkdom, is een waardeloze lul.