Doorgeslagen fatsoensrakkerij

Zonder de wil context te verschaffen, lijkt men nu administraties op het net te dumpen. Suggestief, infaam, onheus. Ik vind het een vulgaire, doorgeslagen opvatting van openbaarheid. Ik wil het ook gewoon niet weten. Want het gaat nergens om. En als het wel ergens om gaat, moet het intern worden besproken.

Ook ministers, burgemeesters en wethouders verdienen aangesproken te worden. Zeker. Maar ook zij zijn werknemers, niet minder, niet meer. Zij moeten voorbeeldgedrag vertonen, beslist. Maar hun reilen en zeilen hoeft van mij niet frontaal in chocoladeletters of straks met zwarte balkjes over hun gezicht te wordt afgedrukt op de voorpagina’s. Zeker, wanneer ze onjuist declareren, moeten ze worden aangesproken. Ze moeten het verschuldigde terugbetalen en hun leven beteren, maar daarvoor is geen massale heksenjacht nodig.

Wie zou beweren dat juist ‘dankzij’ de heksenjacht deze declaraties worden terugbetaald, geef ik terug dat de opbrengst van deze doorgeslagen fatsoensrakkerij voor mij geenszins opweegt tegen de schade. Ik wil ook niet weten wat Frits Wester, Sjuul Paradijs en anderen aan lunches, bar- en restaurantbezoek of relatiegeschenken declareren. Wie zonder zonden is - u weet wel.

Is er een misschien een troost of les in deze zaak? Een buitenlander zou misschien zeggen: in een land waar de kranten zo vol staan over de zonnebril van de minister en de babyromper van de wethouder moet het wel heel goed gaan. Ze hebben daar blijkbaar niets anders om zich druk over te maken of om journalistiek achteraan te jagen. Maar nee.

Na Peper, Hulsman en de Britse parlementariërs krijgen we deze en volgende weken de Hollandse kliekjes opgediend. Terwijl er natuurlijk wel wat aan de hand is. Dagelijks besteedt de overheid in 2009 zo’n 100 miljoen euro meer dan er binnenkomt, op jaarbasis geschat op 35 à 40 miljard euro, zeven tot acht procent van het nationaal inkomen. Elke dag 100 miljoen tekort is veel. In het kwartiertje dat u dit leest, is er 1 miljoen tekort bijgekomen.

De rente over de extra jaarschuld 2009 is weer een nieuwe schuld van ongeveer twee miljard die we in 2010 moeten betalen. Deze almaar groeiende staatsschuld keren, is de grote opgave voor onze bestuurders. Dat vergt doordenken en draagvlak zoeken voor grote en kleine wijzigingen in het beleid. In de sociale zekerheid, de zorg en de overige rijksuitgaven.

Misbruik moeten we aan de kaak stellen. Op de kleintjes letten moet ook. Kantoorinrichting, vacatures, inhuur externen, cursusbezoek en wat al niet meer. Dat is altijd de moeite waard. Maar de opbrengst van de heksenjacht op declaraties van politici is nihil.