Gemeenten delen voorzieningen

Gemeenten moeten meer over de eigen gemeentegrenzen heen kijken bij de instandhouding of nieuwbouw van bijzondere voorzieningen. Zwembaden, cultuurgebouwen en bijzondere sportcomplexen kunnen een functie vervullen voor een grotere regio.

Grotere schaal
Wethouder John Haverdil van gemeente Oude IJsselstreek: ‘Je moet op een grotere schaal kijken: welke functies horen er in een gebied te zijn. En dan gaat het niet over een veldje voor de plaatselijke voetbalvereniging maar bovenlokale voorzieningen. Misschien wat minder in aantal, maar voorzieningen met meer kwaliteit, echt bijzondere dingen.’ De gemeente Oude IJsselstreek betaalde (met de gemeenten Montferland en Bronckhorst, de provincie en sponsoren) mee aan de nieuwe schouwburg van Doetinchem, Amphion.

Alle Achterhoekers
Amphion (geopend in 2010) kostte 30 miljoen euro. De provincie Gelderland kwam met 7 miljoen over de brug, sponsoren betaalden 1,7 miljoen mee en drie omliggende gemeenten legden samen 2,3 miljoen bij.

Wethouder Peter Drenth van Doetinchem: ‘Het heeft ervoor gezorgd dat we met z’n allen een prachtige schouwburg hebben. Die staat weliswaar in Doetinchem, maar is van alle Achterhoekers.’

Provinciestadje
Dit ambitieuze gebouw en de bijbehorende programmering waren er nooit gekomen als Doetinchem de kosten voor het Amphion alleen had moeten dragen, zegt Drenth. ‘Maar het besef was er bij iedereen: we willen een mooie schouwburg bouwen en niet een veredeld theatertje in een provinciestadje.’

Goed cultuuraanbod
Uit onderzoek bleek 60% van de bezoekers van de oude schouwburg in de omliggende gemeenten te wonen. Dus werd daar aangeklopt om een eenmalige bijdrage. Ingrid Wolsing, wethouder cultuur in Montferland: ‘Het is ideaal: je geeft eenmalig een financiële bijdrage en that’s it. Onze inwoners hebben er een fantastische voorziening aan.’ Wethouder Paul Seesing van Bronckhorst: ‘Mensen komen hier wonen voor de rust en de ruimte en de stilte, maar een goed cultuuraanbod is belangrijk. Dat kan de doorslag geven om hier te gaan wonen, en zelf kunnen we zo’n voorziening nooit aanbieden in onze gemeente.’