Decentralisatie en voetbal

Omdat het Spaanse heren zijn hebben ze ook verstand van voetbal. En omdat ze op een universiteit werken, hebben ze de relatie tussen decentralisatie en voetbal onderzocht. Ze ontdekten: hoe meer gedecentraliseerd een land is, des te beter zijn hun voetbalclubs. Clubs uit sterk gedecentraliseerde landen, zoals Spanje en Duitsland, komen daarom veel vaker in de Europese bekerfinales dan clubs uit centraal geleide landen zoals IJsland en Luxemburg. Clubs uit gedecentraliseerde landen zijn beter omdat de competitie tussen clubs uit autonome regio’s hoogstaander is dan de competitie tussen clubs uit plaatsen met weinig autonomie. De onderzoekers zien drie verklaringen.

Ten eerste leiden decentralisatie en regionale autonomie tot een grotere verbondenheid van de regio met de regionale club. Daardoor komen er meer toeschouwers en dus meer inkomsten. Daar wordt de club sterker van. Ik noem dat het Twente-effect.

Ten tweede leiden decentralisatie en regionale autonomie tot meer regionale overheidssteun aan de clubs. Ik noem dat het Brabanteffect. Dit verklaart overigens ook waarom de toeschouwers bij het kampioenschap van PSV Eindhoven niet met clubvlaggen zwaaiden maar met de Brabantse provincievlag.

Ten derde zorgen decentralisatie en regionale autonomie dat niet al het kapitaal van een land in de hoofdstad terechtkomt. Ik noem dat het helemaal-niets-in- Amsterdameffect. Dankzij deze Spaanse Jansen en Janssen en Janssen weet ik nu waarom een Nederlandse club in seizoen 2016-2017 een Europese bekerfinale haalde. Dat kwam door de decentralisaties in het sociaal domein.

En ik weet nu waarom de Nederlandse clubs er dit seizoen niets van bakten. Dat lag niet aan de verwende voetballertjes. De enige schuldige is de minister van Binnenlandse Zaken, die de decentralisaties van het sociaal domein langzaam terugschroeft. Want als er twee dingen zijn waar we in Nederland géén verstand van hebben, dan zijn dat decentralisatie en voetbal.