Big Brother twittert

Niet iedereen hoeft alles van je te weten, en zeker de overheid houden wij graag op afstand. Wij zijn weliswaar tegen een crimineel geldcircuit dat de staat uitholt, maar een staat die precies kan nagaan hoe je elke cent uitgeeft, is ook niet aantrekkelijk.

De overheid is een moloch, die van iedereen is en tevens van niemand. Niemand kan overzien of details van je privéleven daar in veilige handen zijn. Omdat ik vrijwel mijn hele leven een oppassend burger was die nooit een koffer zwart geld aangeboden heeft gekregen, ben ik ervan overtuigd dat ik weinig te vrezen heb wanneer een onbevoegde een kijkje zou in mijn belastingaanslagen.

Toch ben ik er niet geruster op geworden, sinds ik mijn belastingaanslag digitaal verstuur naar de belastingdienst. Die digitale snelweg kent nauwelijks privacy. Je hoeft maar één keer via internet een boek te hebben besteld en je staat genoteerd bij Big Brother. Je hoeft maar één keer via internet een tafeltje in je favoriete restaurant te hebben gereserveerd, en allerlei gegevens zijn ineens bereikbaar voor allerlei mensen en instanties. Een keer pinnen bij de supermarkt en de nummers van je creditcard zwerven de wereld rond.

Misschien zou dat hele privacyvraagstuk aan mij voorbij zijn gegaan, als ik er niet onlangs mee was geconfronteerd. Zo kreeg ik twee weken geleden ineens via de mail allemaal berichten van onbekenden die meedeelden dat zij mij aan het volgen waren via Twitter. Voor de achterlopers: Twitter is een internetdienst, die internetgebruikers in staat stelt korte berichtjes de wereld in te sturen. Het is een soort gebabbel over wat je aan het doen bent, erg populair onder mensen voor wie schrijven niet meer is dan het produceren van een kattenbelletje.

Maar het is niets voor mij. Ik wil helemaal geen twitteraar zijn. Toch bleek ik ineens een Twitter-account te hebben. Iemand die mijn e-mailadres kent, moet het hebben aangemaakt. De onverlaat zet er ook af en toe onder mijn naam een boodschap op. Maar het is allemaal fake. Ik ben die Max Pam op Twitter helemaal niet.

Ik wilde dus af van dat getwitter, maar dat bleek niet gemakkelijk. Twitter heeft veel weg van een anonieme organisatie en zit ver weg in de Verenigde Staten. Al mijn smeekbeden via de hulplijn hebben tot dusver niets geholpen. Nog steeds is iemand onder mijn naam aan het twitteren. Kennelijk weet ik niet door te dringen tot de anonieme mensen die bij Twitter aan de knoppen draaien.

Misschien moeten wij er ons bij neerleggen dat privacy in de toekomst niet meer bestaat en dat iedereen over de gegevens van iedereen kan beschikken. In Nova liet internetgoeroe Rop Gonggrijp - dezelfde die de ondeugdelijkheid van stemmachines aantoonde - horen dat je zonder al te veel moeite de gesprekken van politie, fiscus, ziekenhuizen en advocaten kunt afluisteren. Hij reed rond in een autootje en ging voor het af te luisteren gebouw staan.

En onlangs las ik in de krant dat diplomaten bij Buitenlandse Zaken vaak een drankprobleem hebben. Juist toen ik dat stuk wilde lezen, bedacht ik: ‘Wat gaat mij dat eigenlijk aan?’