Knuffelen in raadhuis is normoverschrijdend

Een gemeentelijke klantmanager heeft een intieme relatie met een collega. Op de werkvloer wordt geknuffeld. Is het terecht dat door dit ‘aanstootgevende’ gedrag een tijdelijke aanstelling niet wordt omgezet in een vast contract?

Zoë Waardhuis*, klantmanager bij de gemeente Amstelveen, heeft een tijdelijke aanstelling van een jaar. Na een half jaar worden haar werkzaamheden geëvalueerd. Gaat zij op deze voet verder, dan zit er een vaste aanstelling in. Maar aan het eind van het jaar krijgt ze voor haar beoordeling een onvoldoende. Dat moet beter en ook moet zij werk en privé gescheiden houden. Ze heeft inmiddels een intieme relatie met een collega. Omdat de gevraagde gedragsverandering uitblijft, krijgt ze opnieuw een tijdelijke aanstelling van een jaar.

Het college stelt dat een liefdesrelatie met een directe collega niet verboden is, maar dat hun functievervulling hiervan geen hinder mag ondervinden, en die van anderen ook niet. Maar het stel loopt met die relatie nogal te koop – in en rondom het raadhuis. Dat vindt het college aanstootgevend, normoverschrijdend en dus ongewenst. Waardhuis is hierop al meerdere malen aangesproken. Het besluit dat ze weer een tijdelijke aanstelling krijgt vecht ze aan bij de rechtbank.

Die constateert, net als het college, dat zij haar gedrag nog niet heeft aangepast. Maar die vaste aanstelling was toch toegezegd, halverwege het eerste jaar? Haar beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt niet. Uit een transcriptie van een gesprek met haar afdelingshoofd blijkt volgens de rechtbank niet dat aan haar de onvoorwaardelijke toezegging is gedaan dat haar een vaste aanstelling zou worden verleend. Waardhuis zoekt het hogerop, bij de Centrale Raad van Beroep.

Ook de Raad stelt dat het college in redelijkheid tot het oordeel kon komen dat er nog twijfel bestond of Waardhuis aan de eisen of verwachtingen voldeed. Zij beweert wel dat het initiatief van het ‘aanstootgevende’ gedrag niet bij haar lag maar bij haar geliefde, maar dat heeft zij niet onderbouwd.

Dan doet zij een beroep op het Europees mensenrechtenverdrag: het college moet haar privéleven eerbiedigen. Maar volgens de Raad mag het college in een privékwestie treden als een ambtenaar zich aanstootgevend of normoverschrijdend gedraagt.

Haar leidinggevende heeft vaker ongepast gedrag geconstateerd en ook collega’s hebben geklaagd over aanrakingen en knuffelen in hun bijzijn. Dit gedrag op de werkvloer is ongepast en daarmee normoverschrijdend – iets wat Waardhuis overigens ook heeft erkend.

Opnieuw brengt zij in dat tijdens het beoordelingsgesprek de onvoorwaardelijke toezegging is gedaan dat zij een vaste aanstelling zou krijgen, iets wat het college heeft ontkend. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is vereist dat de ambtenaar aannemelijk maakt dat van de zijde van de overheid toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan waaruit de ambtenaar redelijkerwijs kon en mocht afleiden of het bestuursorgaan een bevoegdheid zou uitoefenen.

Maar ook volgens de Raad kan op basis van het transcript niet worden vastgesteld dat die onvoorwaardelijke toezegging is gedaan. Het was trouwens niet eens een transcript van het beoordelingsgesprek maar van een deel van een later met het afdelingshoofd gevoerd overleg. Daarmee staat niet vast wat daadwerkelijk is gezegd tijdens het beoordelingsgesprek. Eén ding is wel duidelijk: Waardhuis is met een onvoldoende beoordeeld en dan is het niet aannemelijk dat dan een vaste aanstelling onvoorwaardelijk is toegezegd. De weigering van het college om haar een vaste aanstelling te verlenen en in plaats daarvan een tijdelijke aanstelling, blijft daarmee in stand.

De naam is gefingeerd.
ECLI:NL:CRVB:2023:517