Virtuele rode knop

Goed nieuws voor 33 duizend jeugdzorgmedewerkers. Zij krijgen aankomend jaar een welverdiende 9,25 procent loonsverhoging! Opvallender nieuws uit deze cao-onderhandelingen vond ik de werkdrukverlagende afspraken die zijn gemaakt. Waaronder de afspraak om niet meer over te werken; iedereen blijft voortaan binnen de afgesproken uren.

En als er binnen die uren een onaanvaardbaar hoge werkdruk ontstaat of iemands eigen veiligheid in het geding is, dan is er binnenkort de ‘virtuele rode knop’ waar jeugdzorg-medewerkers op kunnen drukken. Ik ben gelijk gaan zoeken naar zo’n knop. Hoe ziet die eruit; zit die om je pols of om je nek? Maar zoiets blijkt het niet te zijn. Het is vooral de stellige belofte dat bij te slechte werkomstandigheden met één mailtje aan de leiding er direct zal worden ingegrepen. Benieuwd of dit gaat werken.

Ik heb zelf kortgeleden ook een ‘virtuele rode knop’ ingedrukt. Niet vanwege te hoge werkdruk of onveilige toestanden. Ook was het geen mailtje aan de leiding van mijn organisatie (dat ben ik namelijk zelf). Nee, het was een ingezonden brief aan Het Financieele Dagblad; een handeling die ik nooit eerder heb verricht. Maar ik voelde dat het moest gebeuren want… mijn beroepseer is in het geding. Het artikel ‘Niemand tikt de burn-outcoach op zijn vingers’ vormde mijn steen des aanstoots. In de inleiding valt te lezen hoe het aantal burn-outcoaches de afgelopen tien jaar is toegenomen (dat geloof ik gelijk). Vervolgens wordt gesteld dat deze beroepsgroep niet medisch is opgeleid en geen keurmerk of klachtenregeling kent en dat experts zich daar zorgen over maken. Precies daar vliegt de informatie uit de bocht.

Die ‘experts’ worden belichaamd door één persoon die zich kritisch uitlaat over het werk van coaches: de aankomend voorzitter van het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP). Met suggesties over het ontbreken van een keurmerk en het gevaar van ondeskundigheid en onzorgvuldigheid wordt eventjes een hele beroepsgroep onder de bus gegooid, waarvan een flink deel wel degelijk stevig is opgeleid en óók over een keurmerk beschikt.

Grappig was dan wel weer het ervaringsverhaal in het artikel, waarbij de hulpvrager juist van psycholoog naar coach switchte. Want de psychologische hulp had te weinig effect en was nogal afstandelijk.

Mij zul je nu niet horen zeggen dat psychologische hulp inderdaad maar niks is. Deze is absoluut van belang voor het stellen van diagnoses en de aanpak van meervoudige mentale problematiek. Behoefte aan mentale begeleiding is er echter op verschillende niveaus. Het is zeker verstandig om daar helder over te zijn en hierin te begrenzen. Dat is voor mij dé reden dat ik ben aangesloten bij de Vereniging van Erkende Stress- en Burn-outcoaches. Leden moeten voldoen aan opleidings- en intervisie-eisen. Ook zijn aangesloten coaches gebonden aan een gedragscode en hun klanten kunnen terugvallen op een klachtenregeling en -commissie.

Nu stress- en burnoutproblematiek en óók de GGZ-wachtlijsten maar blijven groeien, hebben we alle hens aan dek nodig. Van de professionele coach tot de psycholoog en de psychiater. Dát is de rode knop waar het écht over zou moeten gaan.