Portret Beste Bestuurder 2016: Wim van de Donk

Het was heel treffend dat de titel Beste Bestuurder 2016 naar een commissaris van de koning ging, zegt Wim van de Donk in zijn terugblik. Destijds was de minister van Binnenlandse Zaken Ronald Plasterk. Die zag zich later genoodzaakt om zijn herindelingsplannen in te trekken. ‘We hadden toen net een discussie met de minister over provinciale herindelingen. Daar heb ik in mijn dankwoord ook over gesproken. Dat het belangrijk is dat een provincie dichtbij mensen kan staan, dat verbinding belangrijk is en dat dat ook in de cultuur van een provincie zit.’

Driemaal scheepsrecht

Voor Wim van de Donk gold driemaal scheepsrecht, na twee eerdere nominaties voor de Beste Bestuurder. ‘Al hing er wel wat in de lucht, het was toch een leuke verrassing. En de waardering van vele collega’s geeft een gedragenheid voor het werk dat je mag doen.’ Voor hem werd Ahmed Aboutaleb tweemaal Beste Bestuurder. ‘Ik ben groot fan van zijn burgemeesterschap! Daar word je dan toch stil van, dat mensen dat ook in mij zagen.’

Alleskunner met lef

Van de Donk is er trots op dat zoveel winnaars uit Brabant komen: Wobine Buijs, zijn oud-student Paul Smeulders en Esmah Lahlah. ‘Mooi ook dat jonge talenten hiermee in de schijnwerpers komen te staan. De prijs is ook een leuk instrument om met de analyses van de nominaties het belang en de kwaliteit van het openbaar bestuur te bespreken.’ Die kwaliteit is zeker te halen bij Van de Donk, blijkt uit het juryrapport over de Beste Bestuurder 2016: ‘Een geweldig slimme bestuurder, een alleskunner met lef die waardering krijgt voor zijn leiderschap in de discussie over opvang van asielzoekers in de provincie. Hij heeft op vernieuwende wijze bestuurders bij elkaar gebracht in het Pact van Brabant.’

Buikbeslisser

Tijdens zijn periode als commissaris van de koning behield Van de Donk zijn functie van hoogleraar Bestuurskunde aan de Universiteit in Tilburg en bleef hij college geven: ‘Dat is het leukste wat er is.’ Vier jaar geleden kwam het verzoek of hij rector magnificus wilde worden. ‘Het wordt tijd dat je naar huis komt, zei men daarbij. Ik was daar emotioneel door geraakt. En ik ben een buikbeslisser, voelt het goed of niet? Natuurlijk denk ik ook na. Rationeel gezien leek het me goed voor het publieke ambt om het stokje na elf jaar over te dragen. En doordat onze universiteit een belangrijke regionale speler is, zie ik mijn oud-collega’s van de provincie nog regelmatig. Dat vind ik heel plezierig.’