Mystery Burger: Egopolitics

De rapen zijn goed gaar, als je VVD-raadslid Carel Bikkers moet geloven, tenminste. De beantwoording van zijn schriftelijke vragen over het per ongeluk schrappen van een voorkeursclausule is onvoldoende gebleken. Die conclusie kun je trekken wanneer burgemeester Fons Hertog met haast bevreesde voorzichtigheid aankondigt dat Bikkers nog aanvullende opmerkingen gaat maken. De machtsstrijd in Huizen is begonnen!

Met kalme maar ferme tred trekt Bikkers dwars door de raadszaal naar het spreekgestoelte. Zijn gezicht is eerder geamuseerd dan verontwaardigd. ‘Laat ik eens beginnen met iets leuks,’ zegt hij in de microfoon. In de eerste minuten van zijn spreektijd koppelt orator Bikkers zijn recente 65e-verjaring aan de opmerking dat hij onaardig kan zijn. ‘Ik ben dan ook serieus,’ besluit hij de opening van zijn betoog. Zijn ogen glinsteren er bij.

Volgens Bikkers heeft het college een onvoorstelbaar slechte daad begaan. Door een misverstand bleek een zogeheten voorkeursclausule in een projectplan even geschrapt. ‘Het college had de gemeente behoorlijk kunnen benadelen,’ analyseert Bikkers in ferme bewoordingen. De fout was snel hersteld, maar Bikkers blijft geschokt. ‘Stel nou dat..’ en hij zet een serie hypothetische complexe mogelijkheden en gevolgen uiteen. ‘En zou het college dan foutje bedankt hebben gezegd?!’ Zijn betoog klinkt eerder als een interpellatie dan een verzoek om toelichting. De echte aanvullende vragen — de enige reden om zo’n betoog nu te houden — vallen in het verbale geronk niet eens op.

Als Bikkers hele betoog ruim boven de twintig minuten is uitgestreken, kijkt geen ander raadslid hem meer aan. Ook burgemeester Hertog vertrekt er niet bij en laat het geheel zonder ingrijpen gebeuren. Zelfs dat het betoog reglementair ongepast is, lijkt de raadsvoorzitter niet te deren.  

Als een cabaret-monoloog maar dan zonder grappen gaat Bikkers ongestoord door. ‘En dat het college het dan ook nog vervelend vindt dat ik mijn kritiek publiekelijk uit en niet bij een kopje thee!’ roept hij verontwaardigd.’ Volgens Bikkers wordt zo de insinuatie gedaan dat hij wel eens om populistische redenen kritiek heeft. ‘Dat raakt mij persoonlijk.’ Met een zelfvoldane glimlach loopt de VVD’er – nu om de raadzaal heen – terug naar zijn zetel.

Dat de kritiek wethouder Marlous Verbeek geraakt heeft is wel duidelijk. ‘Laat ik ook eens aardig beginnen,’ zegt ze met samengeknepen ogen. ‘Gefeliciteerd met uw 65e verjaardag en de verkiezingswinst van woensdag.’ Echt vrolijk kijkt ze er niet bij. Volgens de wethouder is er niets aan de hand. ‘Toen we de fout constateerde hebben we bewust snel een brief naar de raad doen uitgaan,’ licht ze toe. ‘Er zijn geen consequenties.’ Met gespannen lippen blijft ze haar blik op haar criticaster richten.

Die blijkt – hoe verrassend – de uitleg onvoldoende te vinden. ‘Blijkbaar heeft de wethouder niets van onze vragen begrepen,’ aldus Bikkers. ‘Dit lieftallige antwoord is niet genoeg.’

Enkele raadsleden kijken op bij de badinerende opmerking van Bikkers. Op de publieke tribune lijkt het stiller te worden. GroenLinks’er Monica Lemmens vraagt erom het woord. ‘Ik vind zo’n typering niet kunnen,’ stelt ze. Het agendapunt besluit met Bikkers’ opmerking dat zijn fractie nog met aanvullende schriftelijke vragen komt.

‘Geen slechter bewind, dan waar het méér om de bewindslieden dan om de zaak te doen is’, zei Thorbecke eens. Over het plan, de voorkeursclausule of god-weet-wat voor beleid ging het al helemaal niet meer, maar over Bikkers en Verbeek. Deze twee hebben maar één ding bewezen: dat politiek pas écht oninteressant wordt, wanneer het over politici gaat — en niet over de inhoud.

John Bijl