Verbied een verbod op politieke partijen

Het is de wens van de regering Rutte om snel met een Wet op de Politieke Partijen te komen waar een verbod op politieke partijen wordt geregeld. CDA-minister Hanke Bruins Slot van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties kondigde in het programma Buitenhof van zondag 20 november jl. aan dat zij de wet ‘nog voor de jaarwisseling’ wil openstellen voor consultatie.

Met de wet kunnen politieke partijen worden aangepakt die de rechtsstaat ondermijnen. Het voorstel is een reactie op radicale en extremistische ideeën waaraan vertegenwoordigers van sommige politieke partijen uiting geven. Met dit voorstel wordt het ondermijnen van de rechtsstaat en de bescherming van de democratie als redenen opgevoerd. Het parlement moet a priori de plek blijven waar de gekozen volksvertegenwoordigers de besluiten nemen.

Waar geheel aan voorbij wordt gegaan is dat het parlement besluiten moet nemen op basis van de gevoelens van de bevolking en op basis van voldoende maatschappelijk draagvlak. Het is dan ook van groot belang dat het parlement en de regering zich vooral ook gedragen als  ‘volksmeter’ gedurende hun bestuursperiode.

Juist de opinie van de bevolking, maar vooral ook de opvattingen van maatschappelijke organisaties zijn van groot belang om te komen tot aanvaardbare en evenwichtige besluitvorming over belangrijke onderwerpen.

Op 29 oktober 1983 nam ik als secretaris van het Rotterdamse CDJA (Christen Democratisch Jongeren Appél) deel aan Nederlands grootste vredesdemonstratie gehouden in Den Haag tegen de plaatsing van 49 nucleaire kruisraketten. Ruim 550.000 mensen namen hier aan deel. We weten welk effect het maatschappelijk en politiek verzet tegen de plaatsing van deze cruise missiles heeft opgeleverd. Sinie Strikwerda, voorzitter Komitee Kruisraketten Nee en Mient Jan Faber van het Interkerkelijk Vredesberaad speelden een cruisiale rol met als uiteindelijk resultaat dat de regering Lubbers van plaatsing afzag.

De beweging tegen plaatsing van de kruisraketten was in politiek en sociaal opzicht omvangrijk. Dat werd toen zeker niet beschouwd als aanval op en ondermijning van de parlementaire democratie. Integendeel!

Je kunt de opkomst en de protesten van de BoerBurgerBeweging van fractievoorzitter Caroline van der Plas vergelijken met vele andere demonstraties en protesten. Maar zo ook andere uitingen van bezorgdheid over een betrouwbaar democratisch proces door andere politieke partijen. Weerzinwekkend en zeer recent voorbeeld van democratisch falen is wel de toeslagenaffaire,

De vrijheid van meningsuiting, waarmee we ons land op een democratische wijze hebben vormgegeven, moeten we koesteren en niet bestrijden. De mening van het volk moet de bron zijn van de legitieme machtsuitoefening. Deze opborrelende volksbron moet voortdurend meningen, ook via parlementariërs, ventileren zodat de regering weet wat er onder de bevolking van het land en de maatschappelijke organisaties speelt. En ja, dat kan soms hard aankomen bij die volksvertegenwoordigers die menen op onbesproken wijze vier jaar lang hun gang te kunnen gaan.

Bert Luijendijk, vm. raadslid Krimpen aan den IJssel