Terugtreiteren

 Inmiddels is tijdens zijn burgemeesterschap een lesbisch stel uit Zuilen noodgedwongen verhuisd. Nu heeft een homostel in Leidsche Rijn zijn huis te koop gezet na aanhoudende pesterijen van jongeren. Belangrijkste reden dat het niet lukt de treiteraars aan te pakken: ‘Het is moeilijk voldoende bewijs te verzamelen, het geeft een machteloos gevoel.’

Het treiteren bestaat bijvoorbeeld uit het bekladden van de auto van het homo-stel en stenen door de ruiten gooien.

Het interview met Wolfsen in de Volkskrant riep grote ergernis bij mij op. Ten eerste door het sausje van geheimzinnigheid over zijn falende beleid: ‘In dit geval in Leidsche Rijn doen we meer dan zichtbaar is, maar daarover kan ik, om de aanpak niet in gevaar te brengen, niet veel zeggen.’ Nee, dat hoeft hij ook niet te doen. De resultaten spreken voor zich: het homo-stel gaat verhuizen, ondanks de forse financiële schade die ze door de lagere huizenprijzen oplopen.

De Volkskrant, altijd aardig voor PvdA bestuurders, gooit het in het interview dan over een andere boeg: Kan de gemeente in gevallen waarbij bewoners zich gedwongen voelen om te verhuizen de financiële schade compenseren? Nee, is het antwoord van de burgemeester: ‘Daar kunnen we helaas niets aan doen. Er zijn geen regelingen voor.’

Als de betreffende treiteraars het artikel in de Volkskant hebben gelezen, zullen ze vergenoegd in hun handen wrijven. Ze kunnen gewoon doorgaan met hun ge-etter, de gemeente doet niets, weten ze nu. Het hele interview straalt onmacht uit. En daar komt mijn ergernis vandaan: een burgemeester hoort niet onmachtig te zijn, zeker niet als hij naar buiten treedt. Dat doet afbreuk aan zijn ambt. Een burgemeester hoort op te treden.  

Aan wie doet het publieke vertoon van onmacht van Wolfsen me toch denken? Natuurlijk: Nout Wellink van DNB. Die verkondigde ook steeds dat hij niets kon doen om Ice Save, de DSB of ABN Amro te redden omdat de regels dat niet toelieten. En vanwege de vertrouwelijkheid kregen we niet te horen wat de DNB wél had gedaan.

Wolfsen en Wellink zijn onmachtige bestuurders, die hun onmacht verhullen achter formalistisch prietpraat. ‘Sorry, maar we konden niets doen, want er is geen regeling.’ Het lijkt af en toe wel of ze genieten van hun onmacht. Een goede bestuurder máákt een regeling. En als dat niet mogelijk is, burgemeester Wolfsen: terugtreiteren kan altijd. Ook binnen de ‘bestaande’ regelingen. Laat die ettertjes maar eens 24 uur per dag volgen door een stel agenten. Dan is het gedonder snel afgelopen.

Paul Lensink