Te weinig vrouwen: morgen zit de vis er in!
Politici en hun raadgevers stellen zichzelf gerust met de befaamde uitspraak: “Joh, maak je niet druk, morgen zit de vis er weer in”. Trek je die negatieve berichtgeving niet aan, het is even een hype en daarna luwt de storm. Dat sussende is nu ook weer aan de orde. Dat er weinig vrouwen in het kabinet zitten is drie dagen een issue van betekenis. Daarna ebt het weer weg.
De afgelopen dagen is de argumentenkaravaan weer voorbij getrokken. Kwaliteit versus gelijkheid. Dat ze er niet zijn, die topvrouwen, dat ze er wel zijn. Dat ze niet willen omdat ze willen moederen, geen opvang hebben en in deeltijd willen werken. Dat ze wel willen, de opvang prima kunnen organiseren, maar geen kans krijgen om bestuurlijke ervaring op te doen.
Dat juist dit minderheidskabinet ervaren oude rotten aan boord moet hebben en zeker de poorten niet open moet zetten voor onbekend vrouwelijk talent. Dat het nu echt tijd is voor streefcijfers. Dat een geslachtsquotum de slechtste optie is. Dat een kabinet dat zelf het slechte voorbeeld geeft, niet kan verwachten dat andere sectoren wel een einde maken aan de ongelijkheid tussen man en vrouw een einde maken. Dat goede leiders zich niet laten onderscheiden op de as van het geslacht, maar zo goed zijn omdat zij, juist los van hun geslacht, een uitstekende balans hebben bereikt in het combineren van vrouwelijke en mannelijke energie, van zacht en hard.
Dat mannen slachtoffer zijn geweest van het gevoerde voorkeursbeleid. Pfff, in 2009, 2008, 2007 en 2006 ook al gehoord. Zo kabbelen we voort in de dans der herhalingszetten. De escalatie in het debat is het betrekken van de stellingen: “Hou op met zeuren” versus “Nu is de maat echt vol”. En zo wordt het 2011, 12, 13 en dan zijn er in 2014 verkiezingen en gaan we de maanden daarvoor weer vrouwen op lijstjes zetten, speculeren over de eerste vrouwelijke president en mijmeren over gelijkheid.
Ondertussen verschijnen er weer statistiekjes, onderzoekjes en een monitortje die tussentijds weer aanleiding geven voor het van stal halen van de bekende argumenten. Er wordt weer sussend wat vis in de berichtgeving verpakt, verontwaardigd gereageerd en opgeroepen tot een Staakt Het Zeuren.
Wat zou kunnen helpen is een schandaal. Vandaar het voorstel dat alle vrouwen zich de komende tijd over hun schroom van mogelijke afwijzing en openbaarmaking hiervan heen zetten. De oproep luidt om met grote gretigheid goede posities te verwerven. Na een tijdje presenteren we bij wie het is gelukt en bij wie niet. Dan kunnen we zien of vrouwen op schandalige wijze worden geblokkeerd in hun ambities door het old boys netwerk of dat vrouwen het niet willen of kunnen. Ik zeg DOEN!
Dat juist dit minderheidskabinet ervaren oude rotten aan boord moet hebben en zeker de poorten niet open moet zetten voor onbekend vrouwelijk talent. Dat het nu echt tijd is voor streefcijfers. Dat een geslachtsquotum de slechtste optie is. Dat een kabinet dat zelf het slechte voorbeeld geeft, niet kan verwachten dat andere sectoren wel een einde maken aan de ongelijkheid tussen man en vrouw een einde maken. Dat goede leiders zich niet laten onderscheiden op de as van het geslacht, maar zo goed zijn omdat zij, juist los van hun geslacht, een uitstekende balans hebben bereikt in het combineren van vrouwelijke en mannelijke energie, van zacht en hard.
Dat mannen slachtoffer zijn geweest van het gevoerde voorkeursbeleid. Pfff, in 2009, 2008, 2007 en 2006 ook al gehoord. Zo kabbelen we voort in de dans der herhalingszetten. De escalatie in het debat is het betrekken van de stellingen: “Hou op met zeuren” versus “Nu is de maat echt vol”. En zo wordt het 2011, 12, 13 en dan zijn er in 2014 verkiezingen en gaan we de maanden daarvoor weer vrouwen op lijstjes zetten, speculeren over de eerste vrouwelijke president en mijmeren over gelijkheid.
Ondertussen verschijnen er weer statistiekjes, onderzoekjes en een monitortje die tussentijds weer aanleiding geven voor het van stal halen van de bekende argumenten. Er wordt weer sussend wat vis in de berichtgeving verpakt, verontwaardigd gereageerd en opgeroepen tot een Staakt Het Zeuren.
Wat zou kunnen helpen is een schandaal. Vandaar het voorstel dat alle vrouwen zich de komende tijd over hun schroom van mogelijke afwijzing en openbaarmaking hiervan heen zetten. De oproep luidt om met grote gretigheid goede posities te verwerven. Na een tijdje presenteren we bij wie het is gelukt en bij wie niet. Dan kunnen we zien of vrouwen op schandalige wijze worden geblokkeerd in hun ambities door het old boys netwerk of dat vrouwen het niet willen of kunnen. Ik zeg DOEN!
Bij ieder publiekelijk optreden bewijst zij keer op keer het gelijk van haar partij.