Olympische spelen

Om de Olympische Spelen binnen te halen moeten er vanaf nu elk jaar honderden miljoenen geïnvesteerd worden in infrastructuur en accommodaties: wegen, duizenden extra parkeerplaatsen, een Olympisch Stadion, een grote Olympische Hal, vijf grote sporthallen, minimaal zeven stadions voor sporten als hockey en honkbal en een Olympisch dorp voor vijftienduizend sporters.

Welke bestuurder watertandt niet van dergelijke investeringen? De grootsheid die dit met zich meebrengt. De wereldwijde naamsbekendheid van de stad, de nu al gedroomde winst in harde euro’s, de roem voor wethouders en burgemeester, het netwerk aan internationale contacten dat wordt opgedaan! Superlatieven schieten hier tekort.

We zijn het debacle vergeten van de jaren tachtig toen Amsterdam zich kandidaat stelde voor de Olympische zomerspelen van 1992. De stad kwam niet eens door de eerste voorronde. Ook toen speelde een rol dat Amsterdam het Rotterdam niet gunde.

Hein Verbruggen, erelid van het Internationaal Olympisch Comité, waarschuwde in NRC Handelsblad al voor een Nederlandse kandidatuur: ‘Nederland mist een topsportcultuur’. Hij illustreerde het met een recente anekdote. De inmiddels afgetreden staatssecretaris Bussemaker vertoonde tijdens de receptie van de Nederlandse regering in het Holland House in Vancouver enthousiast een filmpje over gesubsidieerd daklozenvoetbal. Dit om het Internationaal Olympisch Comité positief te stemmen.

En vervolgens staat Amsterdam weer in de startblokken. Amsterdam dat een Noord-Zuidlijn bouwt met minimaal 1,7 miljard euro aan overschrijdingen (hopelijk rijdt de metro in 2028). Amsterdam dat apetrots de Giro d’Italia voor dit jaar binnenhaalde. Drie etappes. Tekort: 1,1 miljoen euro. Een overschrijding van de begroting met 25 procent.

Amsterdam dat de opening van het Stedelijk Museum, dat wordt verbouwd, weer moet uitstellen. Amsterdam dat niet beseft dat de Olympische Spelen, eenmaal toegewezen, in 2028 niet uitgesteld kunnen worden. Amsterdam dat niet binnen budget kan blijven. Amsterdam dat altijd weer een ronkende pr-machine heeft. Nu heet ze wethouder Gehrels die ook van de Giro en het Stedelijk Museum is. Misschien is Rotterdam toch een betere optie. Of zullen we ervoor kiezen ons helemaal níet belachelijk te maken?