Mystery Burger: To subsidie or not to subsidie?

Enige strijdbaarheid kan Mijntje Pluimers (Lokaal Belang) niet worden ontzegd. ‘In onze samenleving zorgen we voor elkaar, zeker voor mensen die het moeilijk hebben,’ zegt ze, terwijl ze kordaat haar jasje dichtknoopt. ‘Elke keer als er iets is, moeten we met deze bril ernaar kijken.’

‘We hebben signalen opgevangen dat de voedselbank af-en-toe in nood zit,’ legt Pluimers uit. Voor haar fractie was het de reden voor een werkbezoek. ‘Ook het bestuur heeft het ons klip-en-klaar uitgelegd hoe het zit.’ Met een motie stelt Pluimers dit jaar eenmalig en vanaf volgend jaar structureel een bedrag voor de voedselbank in de begroting op te nemen. Ze brengt het niet onbewogen. ‘Daar waar onze kinderen leven in een moeilijke positie, moeten ze de kans krijgen om in een fijne samenleving om groot te worden.’

‘Bent u niet te vroeg met de motie?’ vraagt Theo Bos (VVD). De motie vraagt het college éérst de hulpvraag te onderzoeken, en dan met een begrotingsvoorstel te komen. Dus breng eerst de tekorten in kaart, redeneert de VVD’er. ‘Wij hebben het financiële vraagstuk helder, maar in de commissie bleek dat niet iedereen dat heeft,’ antwoordt Pluimers. 

Duidelijk antwoord. Die twee komen er wel uit, zou je zeggen. 

‘Het bestuur heeft aangegeven dat ze structurele hulp niet ziet zitten,’ interrumpeert Roel van den Broek (CDA). ‘Het zou betekenen dat ze afhankelijk van de gemeente worden.’ Ook inhoudelijk, wellicht. ‘Ik heb dat anders begrepen,’ meent Pluimers. ‘Ze zeiden zich in de laatste zin van de motie goed te kunnen vinden.’ Daar staat dat de voedselbank ‘naast de vanzelfsprekende financiële verantwoording, de voedselbank onafhankelijk moet blijven’.

Prima toch?

In de tweede termijn is er niets dan lof voor de voedselbank zelf. ‘Onze fractie is dankbaar voor het werk van de voedselbank,’ zegt Lukas Scheijgrond (CU) in een betoog waar hij de Bijbelse barmhartigheid aan het coalitie-akkoord knoopt. ‘Hoe fijn is het als je in tijd van nood een beroep kunt doen op hulp van deze professionele organisatie?’ stelt Suzanne Wassink (Pro’98) retorisch.

Het venijn van de betogen zit echter in de staart. ‘We vonden het belangrijk het voor de voedselbank op te nemen,’ zegt Leendert de Knegt (SGP), ‘opdat u niet denkt dat we tegen de voedselbank zijn. Want volgens De Knegt is de motie niet nodig. ‘Via de al goede contacten is er door de voedselbank zelf geen verzoek gedaan voor ondersteuning door de gemeente,’ weet hij.

‘Niemand heeft er om gevraagd,’ zegt ook Scheijgrond. Hij vreest zelfs dat de voedselbank niet beter af is. ‘Het gevolg van een vaste subsidie kán zijn dat fondsen zich terugtrekken,’ denkt hij.

Daarnaast deelt iedereen de vrees van de voedselbank om beleidsmatig afhankelijk van de gemeente te worden. ‘Een structurele ondersteuning leidt tot wederkerigheid,’ zei ook De Knegt al eerder. Wassink memoreert dat de wethouder in de commissie al toezegde met de voedselbank te zullen praten. ‘Het is alsof de commissievergadering helemaal nooit heeft plaatsgevonden,’ zegt Wassink, ‘en de motie een doel op zich lijkt.’

Met niet alleen de beleidsafhankelijkheid die de voedselbank vreest, maar ook insinuatie dat profileren voor Lokaal Belang belangrijker is dan beleid, lijkt het wel gedaan met de motie van Pluimers. ‘Ik heb een aantal maal horen uitspreken dat de stichting er niet om gevraagd heeft,’ probeert Pluimers nog in tweede termijn, ‘de vraag is of dat een probleem moet zijn.’

Aan de onbeweeglijkheid van haar collega’s lijkt dat zo te zijn. Aan deze mensen zijn geen andere meningen meer besteed; dit debat is al in de commissie gevoerd. En blijkt maar weer eens dat het verschil tussen doorzetten en doordrammen in de politiek een maar flinterdun lijntje is.

John Bijl

Meer columns van John Bijl vindt u hier.