Liegen over heipalen
Een van de meest opmerkelijke zaken in Nederland (en misschien ook wel in de rest van de wereld) is het feit dat je als mens in twee werkelijkheden leeft. De persoonlijke werkelijkheid, die je zelf waarneemt. En de publieke werkelijkheid, die tot ons komt via de media, de professionele websites van organisaties en bedrijven en via de reclame.
In die laatste werkelijkheid is alles mooier, gladder en eenduidiger dan in de eerste werkelijkheid. Feiten zijn hier ondergeschikt aan het verhaal en de achterliggende bedoeling van de organisatie.
Een mooi voorbeeld hiervan is de sloop van de Zwarte Madonna, een lelijk, mislukt appartementencomplex bij het centraal station in Den Haag. Na veel gesoebat is besloten dit gebouw te slopen en in de ruimte die daarmee vrijkomt drie torenflats neer te zetten, waarin de Ministeries van Justitie en Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties worden gehuisvest. Deze gebouwen hebben een stevig fundament nodig en daarom worden er 1600 heipalen de grond ingeslagen. Het heiwerk heeft ongeveer een jaar in beslag genomen en veel overlast veroorzaakt voor de medewerkers in de omliggende gebouwen, zoals de ministeries van VWS en VROM, BZK en Justitie. Dag in dag uit voelden de vele duizenden medewerkers de trillingen van de heimachines, hoorden het lawaai van het heiwerk en zaten soms te schudden op hun stoelen.
Voorwaar, hier is sprake van daadwerkelijke overlast.
De projectontwikkelaar is zich hiervan bewust en doet zijn best om de pijn te verzachten. Bijvoorbeeld door cadeautjes uit te delen en door regelmatig een stand van zaken te geven van de vorderingen. En hij verdient een compliment, want zijn assertieve, communicatieve aanpak werkte: de heioverlast veroorzaakt weliswaar gemor onder alle werkenden in de omliggende omgeving, maar het wordt begrepen en geaccepteerd.
Een paar maal is er rond de vorderingen van werkzaamheden een merkwaardig spel met de waarheid gespeeld. Het gekke is dat dit gedraai in alle openheid worden geventileerd, door iedereen wordt waargenomen, maar ook wordt geaccepteerd.
Zo werd er eerst beloofd dat het heiwerk op 31 december 2008 klaar zou zijn. Een tijdje later kwam het bericht dat het heiwerk door zou gaan tot het voorjaar van 2009. En vervolgens kwam het bericht dat de laatste paal op 8 januari 2009 zou worden geslagen: we zijn dus eerder klaar dan gepland, zo was het enthousiaste bericht van de projectontwikkelaar. Dit is ronduit een leugen, want volgens de oorspronkelijke planning zouden de werkzaamheden 8 dagen eerder zijn afgerond.
Bijzonder was het slaan van die laatste paal op 8 januari 2009. Dat was een feestelijk moment. De medewerkers in de omringende gebouwen kregen op die dag een kartonnen doosje in de vorm van een heipaal, gevuld met smarties. Veel genodigden waren op de bouwplaats aanwezig, waar een Haagse wethouder en Bart Chabot hun handtekening zetten op die laatste paal.. En daar ging-ie….maar niet heus. Want de laatste paal was de laatste paal niet. De laatste paal was alleen maar symbolisch de laatste paal. De heiwerkzaamheden gaan nog drie weken door voordat de écht laatste paal in de grond wordt geslagen, aldus de berichten die van de projectontwikkelaar komen. Met alle overlast van dien.
Het verbazingwekkende is dat niemand hier tegen in opstand is gekomen. Iedereen begrijpt denk ik wel dat dit soort omvangrijke werkzaamheden uit kunnen lopen. Maar het gedraai, het vertellen van halve leugens en waarheden, het slaan van de ‘laatste’ paal die niet de laatste paal is…er zit ongetwijfeld een doordachte communicatiestrategie achter, maar die roept veel irritatie op. Het leven is al ingewikkeld genoeg en zou het niet veel prettiger zijn als we de persoonlijke werkelijkheid en de publieke werkelijkheid zoveel mogelijk het zelfde laten zijn? Dat de laatste paal ook daadwerkelijk de laatste paal is?
Paul Lensink
Natuurlijk, helemaal eens liever niet liegen Maar ....wat als we ons nu eens gaan bezighouden met de dingen die echt ergens over gaan. Heipalen horen daar eigenlijk niet bij, ook niet als men het wat mooier voordoet dan in het echie de werkelijkheid is.
Ik had vroeger een vriendinnetje die prachtige verhalen konm vertellen; ze werden ook regelmatig aangepast en mooier. Iedereen genoort ervan al waren ook mensen die beweerden dat het niet waar was. Dat klopte om het even wat prettiger te maken en de verhalen wat aantrekkelijker verzon ze er meestal wel wat bij. Ze is inmiddels een bekend schrijfster en mensen genieten van haar boeken. Kortom dit is een uitnodiging om de heipoalen te laten voor wat het is en als je zin hebt om mee te denken met de echte problemen van EURinSPECT dan nodig ik je hierbij graag daartoe uit
vr groet Jooske Vos