Internationale

Sommige partijen worden daar knap zenuwachtig onder. Neem nu de VVD, waarvan de leiding al heeft laten weten dat een slecht verkiezingsresultaat geen enkel effect zal hebben op de positie van Mark Rutte. Ik vertrouw dat overigens nooit. Ik heb al te veel directeuren van voetbalclubs meegemaakt die, na een serie bedroevende resultaten, verkondigen dat ‘de trainer nog steeds alle vertrouwen geniet’, om hem twee dagen later gewoon vrolijk te ontslaan.

Maar nog minder te benijden zijn dezer dagen hoogstwaarschijnlijk de sociaaldemocraten in zo’n beetje alle landen van de Europese Unie. In het Verenigd Koninkrijk liggen ze onder vuur omdat ze – het kan raar lopen – worden gezien als dé vertegenwoordigers van een vermolmd politiek systeem, waarin nota bene een voormalige staalarbeider jarenlang toestaat dat parlementsleden sjoemelen met declaraties.

De Franse socialisten worden verscheurd door een interne leiderschapsstrijd, waarin zelfs de deux-pièces van beide troonpretendenten onderwerp zijn van politieke onderhandelingen. En de Nederlandse PvdA? Wil het een beetje tegenzitten, dan wordt die niet alleen voorbijgestreefd door Wilders’ PVV, maar ook nog door de links-liberale neefjes van D66. Als de verkiezingspolls in de verschillende Europese landen niet bedriegen, dan gaat het sociaaldemocratische smaldeel een aanzienlijk zetelverlies tegemoet.

Dat is natuurlijk nooit een prettig vooruitzicht, maar voor de sociaaldemocraten is het extra sneu. Zij beschouwen zich – al dan niet terecht – toch een beetje als de geestelijk vaders van het moderne Europa. De Internationale is niet zomaar sinds jaar en dag het clublied en de samenwerking tussen de PvdA’s van de verschillende Europese landen is van oudsher vanzelfsprekender en meer gestructureerd dan bij andere grote politieke stromingen het geval lijkt. Het zit bij hen in de genen.

Op de een of andere manier lukt het ze de laatste jaren echter maar niet om dit gedachtegoed over te brengen op grote delen van het electoraat. Ik ben althans de afgelopen maanden te weinig sociaaldemocraten tegengekomen die met enthousiasme en overtuiging de ontegenzeggelijke voordelen van een verenigd Europa aan de kiezer kwamen uitleggen.

Misschien komt het omdat met name Noord-Europese politici daar niet zo handig in zijn. Zo belandde ik op vakantie in Andalusië ooit in een minuscuul bergdorp, dat met steun van Europese subsidies was voorzien van een geasfalteerde toegangsweg èn van deugdelijke riolering. De socialistische burgemeester van het dorp liet niet na te benadrukken hoezeer dit de verdienste was van zijn ‘vrienden in Brussel’.

Diezelfde burgemeester besloot ook, aan de vooravond van het lokale dorpsfeest, dat de cafés die een lagere prijs per glas wijn rekenden, een groter terras zouden krijgen dan het ‘dure’ hotel op het dorpsplein. ‘Want dan maken ze allemaal evenveel omzet. Zo doen wij socialisten dat’, sprak de burgemeester. ‘Bovendien’, smoorde hij iedere discussie in de kiem, ‘willen ze ook in Brussel dat we het zo doen’.

Kom daar nog maar eens om, tegenwoordig.

Ad Burger