Hollands paradijs

De regering vond het aantal honderdjarigen namelijk verdacht hoog, 104 in totaal, en nu moeten de oudjes eerst aantonen dat zij inderdaad deze respectabele leeftijd hebben bereikt.

Dat wordt nog een hele hijs, want bevolkingsregisters zijn er nauwelijks. Aan Matthijs van Bonzel, de Nederlandse ambassadeur in Costa Rica, had ik eerder gevraagd of het raadzaam is een huis of stukje land te kopen. Er is in Costa Rica veel ongerepte natuur, het klimaat is aangenaam en de criminaliteit is relatief laag. De ambassadeur, die veel goeds over Costa Rica heeft te melden, aarzelde toch even.

Ze zijn er mee bezig, maar een sluitend kadaster bestaat er niet. Zo weet je nooit precies wat je koopt, wat er vaak op neerkomt dat je wel betaalt maar nergens eigenaar van wordt. Ook gebeurt het regelmatig dat iemand in jouw afwezigheid - je moest even in Nederland zijn - snel een huisje op jouw terrein neerzet. En zie dat huisje er maar weer vanaf te krijgen, want dat is niet van jou! Ik kwam iemand tegen die in zo’n situatie verzeild was geraakt en die al jaren aan het procederen was.

Als je zoiets hoort, besef je pas echt in wat voor paradijs wij wonen. In Holland is alles keurig aangeharkt en geregeld. Je kunt daar smalend over doen, maar het is ook fijn dat bij ons zoiets als rechtszekerheid bestaat. Wij passeerden met het gezin de grensovergang tussen Costa Rica en Panama: een gammele brug vol loszittende planken. Ooit is de brug door de bananenfirma Fyffes gebouwd, maar eenmaal aangelegd is hij nooit meer onderhouden. Wij moesten erover lopen met onze koffers, en dat was al gevaarlijk genoeg.

Op YouTube kun je een spannend filmpje zien van reizigers die ons voorgingen. Tot onze verbazing werden ook vrachtwagens over de brug gedirigeerd. Nog groter was onze verbazing toen de trucks de overkant haalden, zonder dat de boel instortte.

Honderden miljoenen gaan jaarlijks naar ontwikkelingssamenwerking, je zult mij daar niet over horen, maar kennelijk zijn al die goede bedoelingen aan de brug voorbijgegaan. Aan de Panamese kant moesten wij ineens 6 dollar betalen. Waarom en waarvoor, dat werd niet helemaal duidelijk. Nu bestaat er één vaste wet voor reizigers: maak nooit ruzie met douanepersoneel. Voor je het weet, word je als een hond toegesproken en blijven de slagbomen dicht.

Dus betaalden wij zonder morren die 6 dollar. Het geld ging in een sigarendoos. Er werd geen aantekening van gemaakt en een kwitantie kregen wij uiteraard niet. Als douanier moet je toch ergens van leven. Overal ter wereld sluit Nederland ambassades, alleen in Panama komt er eentje bij. De Panamese economie boomt, wordt gezegd. Dat wil ik graag geloven, maar eerst die brug.