Het goud van Rutte (4)
Mark Rutte heeft ruim twee maanden later dan gewenst zijn zin. De VVD-leider stond met zijn gedroomde kabinet op het bordes, weliswaar niet op 1 juli maar dan toch op 14 oktober. Een historische dag omdat voor het eerst in de geschiedenis van de VVD een liberale leider de aanvoerder van een Nederlands kabinet is geworden.
Hoe betrekkelijk het boeken van zo’n succes – in politieke termen haalde Rutte zijn eerste gouden plak binnen – is, toonde de sportwereld op vrijwel hetzelfde moment. De Lord of the Rings, Yuri van Gelder, viel letterlijk en figuurlijk – vanwege mogelijk nieuw cocaïnegebruik – uit de rekstok. De met wereldgoud behangen dressuurruiter Edward Gall zag de droom van twee zekere gouden medailles bij de Olympische Spelen van Londen in rook opgaan door de verkoop van zijn fenomenale dressuurpaard Totilas. De top halen is gemakkelijker dan er te blijven.
Tot dat besef lijkt Rutte gekomen, want op zijn eerste dag maakte hij duidelijk een premier te willen zijn voor alle Nederlanders. Hij maakte niet opnieuw de fout dat dit kabinet er slechts is voor rechts Nederland. Zijn uitspraak dat VVD, CDA en de PVV van voormalig VVD-Kamerlid Geert Wilders een akkoord hadden waar rechts Nederland zijn vingers bij zou aflikken, zal hem blijven achtervolgen. Niet alleen omdat Rutte daarmee de rest van Nederland en de linkse politieke partijen, die hij met zijn minderheidskabinet misschien nog hard nodig heeft, tegen zich in het harnas joeg.
Maar ook omdat bij nadere beschouwing van het regeerakkoord zeker de wens van zijn eigen VVD om met stevige hervormingen bestuur en economie bij de tijd te brengen niet zijn gehonoreerd. Door het zich afhankelijk maken van de samenwerking met Wilders is er zeker op sociaal-economisch terrein eerder sprake van een links dan een rechts coalitieakkoord. Vanuit liberaal oogpunt is er daarom voor Rutte geen enkele reden meer om te vaak met zijn zelfvoldane glimlach de wereld in te blikken.
Rutte wil een minister-president zijn voor alle Nederlanders. Op zijn eerste dag was dat een logische en een weinig verrassende boodschap. Het zou pas nieuws geweest zijn als hij dat niet had gezegd. Vanaf vandaag is het aan Rutte om de daad bij het woord – afspraak is afspraak, zei de nieuwe minister-president in zijn eerste persconferentie – te voegen. Zijn vrolijkste en vriendelijkste communicatieve gezicht opzetten, zal niet genoeg zijn om links Nederland voor zich te winnen. Rutte moet ook inhoudelijk laten zien dat hij de dialoog zoekt met de rest van Nederland namens zijn liberaal-conservatieve coalitie, ook al wordt zijn kabinet gedoogd door een partij die niets met binden en bruggen bouwen heeft.
Het eerste examen dat bepaalt of Rutte daarin slaagt, ligt al vast. Over ruim vier maanden, op 2 maart 2011, vinden de Statenverkiezingen plaats. Deze verkiezingen zijn bepalend voor het behoud van de machtspositie van CDA en VVD in de provincies. Ze zijn ook cruciaal voor het verwerven van een meerderheid van het kabinet in de nieuwe Eerste Kamer. Voor een premier die vindt dat zijn ministers ook moeten kunnen verliezen en die er voor iedereen wil zijn, is de samenstelling van de senaat wellicht van ondergeschikt belang.
Maar een Eerste Kamer die in handen komt van rechts Nederland maakt het voor het kabinet-Rutte een stuk gemakkelijker om alle afspraken en toezeggingen aan Geert Wilders’ PVV na te komen. Want Wilders wil dat het kabinet levert wat de PVV heeft besteld. Hoe zich dit verlangen verhoudt tot de wens van Rutte om ook de rest van Nederland de hand te reiken, wordt de interessante maar even zo lastige uitdaging voor de nieuwe minister-president.
Henk Bouwmans
Tot dat besef lijkt Rutte gekomen, want op zijn eerste dag maakte hij duidelijk een premier te willen zijn voor alle Nederlanders. Hij maakte niet opnieuw de fout dat dit kabinet er slechts is voor rechts Nederland. Zijn uitspraak dat VVD, CDA en de PVV van voormalig VVD-Kamerlid Geert Wilders een akkoord hadden waar rechts Nederland zijn vingers bij zou aflikken, zal hem blijven achtervolgen. Niet alleen omdat Rutte daarmee de rest van Nederland en de linkse politieke partijen, die hij met zijn minderheidskabinet misschien nog hard nodig heeft, tegen zich in het harnas joeg.
Maar ook omdat bij nadere beschouwing van het regeerakkoord zeker de wens van zijn eigen VVD om met stevige hervormingen bestuur en economie bij de tijd te brengen niet zijn gehonoreerd. Door het zich afhankelijk maken van de samenwerking met Wilders is er zeker op sociaal-economisch terrein eerder sprake van een links dan een rechts coalitieakkoord. Vanuit liberaal oogpunt is er daarom voor Rutte geen enkele reden meer om te vaak met zijn zelfvoldane glimlach de wereld in te blikken.
Rutte wil een minister-president zijn voor alle Nederlanders. Op zijn eerste dag was dat een logische en een weinig verrassende boodschap. Het zou pas nieuws geweest zijn als hij dat niet had gezegd. Vanaf vandaag is het aan Rutte om de daad bij het woord – afspraak is afspraak, zei de nieuwe minister-president in zijn eerste persconferentie – te voegen. Zijn vrolijkste en vriendelijkste communicatieve gezicht opzetten, zal niet genoeg zijn om links Nederland voor zich te winnen. Rutte moet ook inhoudelijk laten zien dat hij de dialoog zoekt met de rest van Nederland namens zijn liberaal-conservatieve coalitie, ook al wordt zijn kabinet gedoogd door een partij die niets met binden en bruggen bouwen heeft.
Het eerste examen dat bepaalt of Rutte daarin slaagt, ligt al vast. Over ruim vier maanden, op 2 maart 2011, vinden de Statenverkiezingen plaats. Deze verkiezingen zijn bepalend voor het behoud van de machtspositie van CDA en VVD in de provincies. Ze zijn ook cruciaal voor het verwerven van een meerderheid van het kabinet in de nieuwe Eerste Kamer. Voor een premier die vindt dat zijn ministers ook moeten kunnen verliezen en die er voor iedereen wil zijn, is de samenstelling van de senaat wellicht van ondergeschikt belang.
Maar een Eerste Kamer die in handen komt van rechts Nederland maakt het voor het kabinet-Rutte een stuk gemakkelijker om alle afspraken en toezeggingen aan Geert Wilders’ PVV na te komen. Want Wilders wil dat het kabinet levert wat de PVV heeft besteld. Hoe zich dit verlangen verhoudt tot de wens van Rutte om ook de rest van Nederland de hand te reiken, wordt de interessante maar even zo lastige uitdaging voor de nieuwe minister-president.
Henk Bouwmans
Plaats als eerste een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.