Hannah Obama Belliot

Ja! Het is zover! De eerste president sinds de oprichting van de Verenigde Staten die niet over een lelieblank velletje beschikt! Die hele nacht had ik toch al het gevoel dat er iets historisch te gebeuren stond. Hetzelfde gevoel, zo ongeveer, dat ik ook had in de nacht dat de eerste Oostduitsers over de muur klommen en door de Westduitsers met open armen werden ontvangen. Ook toen zat ik erbij en keek ik ernaar. In tranen.

De volgende dag leek het allemaal weer tamelijk gewoon. Natuurlijk had Obama gewonnen. Een tegenkandidaat die met mevrouw Sarah Palin op de proppen komt is zijn verkiezing niet waard. De vreugde werd er niet minder om. Een donkere man in het witte huis: zoals vroeger zal Amerika nooit meer worden.

Mijn gedachten dwaalden af naar Nederland. Zou het hier ook kunnen? Zou een zwarte ook hier minister president kunnen worden? Of een verlichte moslim? In gedachten ging ik de kandidaten langs en ik vond er geen. Natuurlijk zijn er intussen moslims en vroegere Surinamers tot in het Parlement doorgedrongen. John Leerdam (PvdA), Leatitia Griffith (VVD), Khadija Arib (PvdA), Naïma Azough (Groen Links), Farshad Bashir (SP), Samira Bouchibti (PvdA), Coskun Çörüz (CDA), Kathleen Ferrier (CDA), en dan sla ik de in Nederland geboren Tofik Dibi (Groen Links) en Chantal Gill’ard (PvdA) gemakshalve nog even over. Talentvolle volksvertegenwoordigers, dat zeker, maar om nou te zeggen, binnenkort in vak K, dat toch niet.

De Eerste Kamer daarentegen is nog altijd het blanke bolwerk dat het van oudsher geweest is. Op Düzgün Yildirim na, die danook hardhandig uit de SP gegooid is, zit er niemand in de ongemakkelijke bankjes die niet in Nederland is geboren. En Yildirim for president, het lijkt evenmin waarschijnlijk. Maar gelukkig.

Binnenkort moet de Partij van de Arbeid zijn lijsttrekker aanwijzen voor de komende Europese verkiezingen. Onder de kandidaten daarvoor vinden we prominent de naam van Hannah Belliot, ooit als stadsdeelvoorzitter de koningin-moeder van de Bijlmer en later een eigenzinnige en weerbarstige wethouder van Amsterdam. Haar heb ik ooit een aantal weken mogen volgen toen ze nog de Bijlmerbevolking naar haar hand zette. Waar ik ook met haar kwam, de mensen schoten haar aan, deelden hun zorgen met haar en noemden haar niet zelden mamma Hannah. Mamma Hannah kon ze vast wel aan een beter huis helpen of aan een ruimte om hun doden ritueel te bewassen of om überhaupt in het leven vooruit te komen. Dat kon mamma Hannah niet en dat zei ze ook, maar ondertussen waren al die sloebers toch maar mooi getroost omdat Hannah ze begreep.

Kortom: de kans voor de Partij van de Arbeid om nu eindelijk eens een zwarte, en dan nog wel een zwarte vrouw te kiezen waarmee ze in een klap Barack Obama en Hillary Clinton op het pluche brengen. Of Hannah veel verstand heeft van Europa weet ik niet. Dat ze veel verstand heeft van de noden der mensen, dat weet ik wel zeker. Ik denk niet dat de tranen me wederom over de wangen zullen stromen als ze gekozen wordt. Maar ik weet wel dat ik die avond tevreden het glas zal heffen op onze eigen Hannah Obama Belliot.