Gevraagd: medewerker NL
De Stichting Reclassering Nederland is onlangs op de vingers getikt door de Commissie Gelijke Behandeling. Volgens de Commissie heeft de Stichting onderscheid gemaakt op grond van ras. Waar ging het om? Een man van Marokkaanse afkomst solliciteert naar de functie van reclasseringswerker. Hij wordt, op grond van zijn brief en cv, afgewezen.
Enkele weken daarna solliciteert de man opnieuw. Hij schrijft vrijwel dezelfde sollicitatiebrief, maar nu onder een verzonnen Nederlandse naam. Ook vermeldt hij nu in zijn cv dat hij in Nederland is geboren. De man wordt deze keer wel uitgenodigd voor een gesprek. Hij gaat daar echter niet naar toe, maar dient een klacht in bij de Commissie. De gang van zaken wijst volgens hem op discriminatie.
Het is natuurlijk altijd lastig om te bewijzen dat je wordt gediscrimineerd, juist omdat een afwijzing doorgaans niet zal worden gemotiveerd met een expliciete verwijzing naar afkomst. De gelijke behandelingswetgeving kent daarom het uitgangspunt van de omgekeerde bewijslast. Degene die meent dat hij wordt gediscrimineerd moet feiten aanvoeren die het vermoeden geven dat er wordt gediscrimineerd. Indien hij voldoende van deze feiten aanvoert, is het dan vervolgens aan de aangeklaagde partij om het vermoeden te weerleggen en te bewijzen dat géén sprake is van discriminatie.
De gang van zaken was in dit geval wel heel merkwaardig. In elk geval was er volgens de Commissie voldoende aanleiding om uit te gaan van een vermoeden van verboden onderscheid. Het was dus aan de Stichting om tegenbewijs te leveren. Maar dit lukt de Stichting niet.
In dit geval stond vast dat de man voldeed aan de opleidingseisen. Hij had bovendien ruime en relevante werkervaring: de man deed al 22 jaar vergelijkbaar werk. De Commissie heeft het cv van de man vergeleken met de cv’s van de zes kandidaten die uiteindelijk – in de eerste sollicitatieronde - wel zijn benoemd. Volgens de Commissie hadden in elk geval vijf van hen minder of helemaal geen werkervaring. Deze kandidaten waren allemaal van Nederlandse afkomst. De stelling van de Stichting dat er zoveel betere kandidaten waren dat de man daarom niet eens was uitgenodigd is volgens de Commissie niet houdbaar. De Stichting heeft verder verschillende argumenten gegeven voor de afwijzing. In de afwijzingsbrief werd gezegd dat opleiding en ervaring onvoldoende waren, tijdens de zitting bij de Commissie werd weer gezegd dat de afwijzing te maken had met de woonplaats van de man. Dit maakte het verhaal er allemaal niet duidelijker op.
De Stichting heeft dus onrechtmatig gehandeld. Een oordeel van de Commissie is geen rechterlijke uitspraak. Toch wordt er vaak – ook door rechters – wel rekening gehouden met zo’n oordeel. En in dit geval lijkt het onwaarschijnlijk dat de rechter de zaak anders zou beoordelen.
Vindplaats: oordeel 2010-68
Anja Hoffmans
Het is natuurlijk altijd lastig om te bewijzen dat je wordt gediscrimineerd, juist omdat een afwijzing doorgaans niet zal worden gemotiveerd met een expliciete verwijzing naar afkomst. De gelijke behandelingswetgeving kent daarom het uitgangspunt van de omgekeerde bewijslast. Degene die meent dat hij wordt gediscrimineerd moet feiten aanvoeren die het vermoeden geven dat er wordt gediscrimineerd. Indien hij voldoende van deze feiten aanvoert, is het dan vervolgens aan de aangeklaagde partij om het vermoeden te weerleggen en te bewijzen dat géén sprake is van discriminatie.
De gang van zaken was in dit geval wel heel merkwaardig. In elk geval was er volgens de Commissie voldoende aanleiding om uit te gaan van een vermoeden van verboden onderscheid. Het was dus aan de Stichting om tegenbewijs te leveren. Maar dit lukt de Stichting niet.
In dit geval stond vast dat de man voldeed aan de opleidingseisen. Hij had bovendien ruime en relevante werkervaring: de man deed al 22 jaar vergelijkbaar werk. De Commissie heeft het cv van de man vergeleken met de cv’s van de zes kandidaten die uiteindelijk – in de eerste sollicitatieronde - wel zijn benoemd. Volgens de Commissie hadden in elk geval vijf van hen minder of helemaal geen werkervaring. Deze kandidaten waren allemaal van Nederlandse afkomst. De stelling van de Stichting dat er zoveel betere kandidaten waren dat de man daarom niet eens was uitgenodigd is volgens de Commissie niet houdbaar. De Stichting heeft verder verschillende argumenten gegeven voor de afwijzing. In de afwijzingsbrief werd gezegd dat opleiding en ervaring onvoldoende waren, tijdens de zitting bij de Commissie werd weer gezegd dat de afwijzing te maken had met de woonplaats van de man. Dit maakte het verhaal er allemaal niet duidelijker op.
De Stichting heeft dus onrechtmatig gehandeld. Een oordeel van de Commissie is geen rechterlijke uitspraak. Toch wordt er vaak – ook door rechters – wel rekening gehouden met zo’n oordeel. En in dit geval lijkt het onwaarschijnlijk dat de rechter de zaak anders zou beoordelen.
Vindplaats: oordeel 2010-68
Anja Hoffmans
Reacties: 6
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
De CBG..... nou als ik team Rutte was, ging daar meteen een dikke bezuinigingsstreep door heen.
Allochtonenknuffelen is zoooo jaren 70-90
Toch zijn er wel dilemma's op dit punt waarover valt te debatteren..
Wat als een werkgever al een bepaald aantal mensen in dienst heeft van eenzelfde cultuur?
Of van verschillende culturen en naar een bepaalde afspiegeling streeft van samenleving?
Wat als een werkgever rekening moet houden met samenstelling klantenbestand?
Wat doet een Turks bedrijfje bijvoorbeeld als het klantenbestand voornamelijk uit Turkse klanten bestaat en men heeft het liefst Turkse werknemers, omdat die tot de sollicitatie van een autochtoon er alleen in dienst zijn en de enkele andere medewerkers dat graag zo willen houden?
Schadevergoeding lijkt mij helemaal overdreven. Weer een maatregel erbij om het starten van een bedrijf(je) te ontmoedigen.
Er zijn heel wat andere situaties waar daadwerkelijk kosten zijn gemaakt en die door wanprestaties niet vergoed worden.
Als je door bijvoorbeeld wanprestatie verhuurder t.a.v. wooncomfort niet eens verhuiskostenvergoeding krijgt, als je dan maar de woonsituatie ontvlucht naar elders, lijkt mij een boete van een bruto jaarloon belachelijk hoog bij een slechte sollicitatieprocedure. Dat gaat wellicht nog vormen van uitlokking aanmoedigen.
En wat deze kwestie betreft: de reclassering moet zich rot schamen!