In Europa

In de dagen voorafgaand aan het grote evenement kunnen de bladen, in volzinnen die overstromen van een rotsvast vertrouwen in de Nederlandse kansen, over niets anders meer berichten. En de krant van wakker Nederland haalt Corry Brokken nog eens van stal: de glorieuze winnares van het Songfestival van 1957 mag uitleggen waarom de Nederlandse inzending dit jaar wèl kans maakt op de hoofdprijs.

Op de afloop kunnen overigens sinds een paar decennia geen weddenschappen meer worden afgesloten, want die is ieder jaar even voorspelbaar. De gewaagde creaties en uitgekiende pr-campagne worden slechts door Albanië en Montenegro met een paar schamele punten beloond en Nederland gaat, nog voor de finale goed en wel begonnen is, af door de zijdeur.

Ik weet eerlijk gezegd niet of de Balkenendetjes erg songfestival-minded zijn – het zou kunnen, want de premier sms’t ten slotte ook met Jan Smit – maar het zou voor onze premier wel handig zijn als hij zich enigszins zou verdiepen in de actuele geschiedenis van de Nederlandse deelname aan dit festijn van goede smaak. De kandidatuur van JP voor het presidentschap van Europa voltrekt zich namelijk vooralsnog volgens exact hetzelfde scenario, met dit verschil dat onze premier zelf alle toespelingen op zijn gang naar Brussel betitelt als ‘flauwekul’.

Desalniettemin hebben de vaderlandse media hem inmiddels al wel op het schild geheven. Zelfs het NOS-journaal besteedde deze week ruim aandacht aan een kandidatuur die officieel nog niet eens een kandidatuur is. Ook in de dagbladen wordt al lustig gespeculeerd over de mogelijke opvolging van de premier. Commentaren worden gewijd aan de vraag of de premier het wel kan maken om zijn in diepe crisis verkerende land, in de steek te laten. En de oppositie – PVV-leidsman Wilders voorop – laat geen mogelijkheid onbenut te roeptoeteren dat het vertrek van de politiek leidsman van dit kabinet tot niets anders kan en mag leiden dan tot vervroegde verkiezingen.

Het lijkt mij een typisch geval van het soort overmoed, waaraan Nederland ook op iedere vooravond van elk wereldkampioenschap voetbal ten prooi valt. Het draaiboek voor de feestelijke ontvangst in Amsterdam is al afgestoft en hele woonwijken zijn al getransformeerd tot Oranjebastions, nog voordat de eerste bal moet worden getrapt. En hoewel iedere kenner stug volhoudt dat Oranje dit keer minstens de finale gaat halen, weten we ook dat ‘we’ het op het beslissende moment afleggen tegen zo’n luizenploeg als Italië.

Balkenende mag het wellicht in de verlenging nog wel redden tegen Tony Blair, maar je zal zien dat hij er in de volgende ronde, na een zinderende strafschoppenserie, onherroepelijk uitvliegt tegen Jean-Claude Juncker of Mary Robinson. Kwestie van gogme, lijkt me.

Ik verwacht dat het met Balkenendes kandidatuur net zo zal aflopen als met de paarse glitterpakken van De Toppers: het belooft heel wat, maar aan het eind van de rit valt het resultaat toch altijd vies tegen.

Ad Burger