Dure Wabo

In de strijd tegen bureaucratie wil het kabinet Balkenende-IV procedures zoveel mogelijk versnellen. Achterliggende gedachte is dat ‘een dienende overheid’ veel onnodige ergernis bij burgers kan wegnemen. Daarmee kan de kloof tussen bestuur en burger dan weer een beetje worden verkleind.

Het aanpakken van de vaak ellenlange procedures voor vergunningaanvragen is een van de speerpunten die het kabinet heeft benoemd. ‘De procedure voor vergunningverlening voor bedrijven wordt zo aangepast, dat vergunningen aanzienlijk sneller worden verleend’, staat hierover in het regeerakkoord.

De Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) is een van de instrumenten die in dit verband van cruciaal belang is. Via de Wabo wil het kabinet 25 vergunningstelsels samenvoegen tot één uniforme regeling. Onder meer kap-, bouw-, milieu-, monumenten- en natuurbeschermingsvergunningen moeten opgaan in de nieuwe omgevingsvergunning. Ruim 2000 verschillende formulieren moeten plaatsmaken voor één digitaal aanvraagformulier. Iedere vergunningaanvrager krijgt te maken met één loket, één formulier en één bevoegd gezag. Ook komt er één procedure voor bezwaar en beroep.

Het klinkt allemaal positief. Maar de Wabo ligt sinds enige tijd flink onder vuur van de Eerste Kamer.  De senaat meent dat de Wabo de autonomie van gemeenten aantast. Het wetsvoorstel is als ongrondwettig bestempeld en een vijftig pagina’s tellende memorie van antwoord van minister Cramer heeft de senaat vooralsnog niet kunnen overtuigen van het tegendeel.

Nu blijkt er ook nog een heel ander addertje onder het gras te zitten. De Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) meent dat invoering van de Wabo zoveel extra kosten met zich meebrengt, dat de eerstkomende jaren de leges moeten worden verhoogd. Zowel minister Cramer als de VNG kan daar mee leven.

Het is de wereld op zijn kop. Uit serviceoverwegingen wil het kabinet de procedures versnellen, maar de rekening wordt bij de burger gelegd. Dit zal door weinigen als ‘dienend’ worden ervaren.

Boudewijn Warbroek