De kansen van het bestuursakkoord
Er hangt een steeds negatiever wordende sfeer om het bestuursakkoord heen. Alsof Nederland asociaal wordt door te bezuinigen. Meer wethouders, ook die van andere grote steden keren zich tegen het bestuursakkoord.
Op de keper beschouwd is het zeker geen pijnloos akkoord, maar het biedt meer kansen dan velen nu willen benadrukken. Bovendien biedt het kansen waar gemeenten de afgelopen jaren zelf om hebben gevraagd. Het bestuursakkoord regelt dat gemeenten het in Jeugdland voor het zeggen krijgen.
Was dat niet wat gemeenten wilden? Meer regie, zelf opdrachtgever zijn van de GGZ en Jeugdzorgmiddelen? Was dat niet waarin de Operatie Jong voor werd gepleit? Helpt dit gemeenten niet om de miljoenen die langs elkaar heen werden besteed in de Jeugdzorg doelgericht in te zetten? Zorgt dit op aansturingsniveau niet voor de gewenste setting dat het lokale bestuur verantwoordelijk is?
Het bestuursakkoord biedt gemeenten handvatten om een einde te maken aan de verkokering en het sectorale denken en handelen. Twintig hulpverleners in een gezin, die een paar ton per gezin verspijkeren zonder resultaat te boeken. Straks is dat verleden tijd.
Er zijn steden die niet op zien tegen het uitvoeren van het bestuursakkoord. Deze steden weten dat zij ‘meer met minder’ kunnen. Zij zijn enthousiast over de nieuwe manier van werken. Deze steden werken met een achter-de-voordeur-aanpak, frontlijnsturing, er-op-af teams of wijkcoaches. Ook deze steden weten dat zij de broekriem moeten aanhalen, dat er geen makkelijke periode aanbreekt, maar dat financiële voordelen binnen handbereik liggen.
De grote kritiek die er op het bestuursakkoord is, zal tot aanpassingen leiden. Als het kind centraal blijft staan, kan het akkoord alleen maar sterker worden. Zelfs met minder geld, zoals een aantal steden al heeft aangetoond.
Was dat niet wat gemeenten wilden? Meer regie, zelf opdrachtgever zijn van de GGZ en Jeugdzorgmiddelen? Was dat niet waarin de Operatie Jong voor werd gepleit? Helpt dit gemeenten niet om de miljoenen die langs elkaar heen werden besteed in de Jeugdzorg doelgericht in te zetten? Zorgt dit op aansturingsniveau niet voor de gewenste setting dat het lokale bestuur verantwoordelijk is?
Het bestuursakkoord biedt gemeenten handvatten om een einde te maken aan de verkokering en het sectorale denken en handelen. Twintig hulpverleners in een gezin, die een paar ton per gezin verspijkeren zonder resultaat te boeken. Straks is dat verleden tijd.
Er zijn steden die niet op zien tegen het uitvoeren van het bestuursakkoord. Deze steden weten dat zij ‘meer met minder’ kunnen. Zij zijn enthousiast over de nieuwe manier van werken. Deze steden werken met een achter-de-voordeur-aanpak, frontlijnsturing, er-op-af teams of wijkcoaches. Ook deze steden weten dat zij de broekriem moeten aanhalen, dat er geen makkelijke periode aanbreekt, maar dat financiële voordelen binnen handbereik liggen.
De grote kritiek die er op het bestuursakkoord is, zal tot aanpassingen leiden. Als het kind centraal blijft staan, kan het akkoord alleen maar sterker worden. Zelfs met minder geld, zoals een aantal steden al heeft aangetoond.
Mijn levensmotto is: "denk in kansen en oplossingen".
Veel bestuurders in gemeenteland, waaronder ik, zijn een groot voorstander van de verdergaande decentralisatie zoals in het akkoord opgenomen. Wat dat betreft zijn wij het ook helemaal eens. Het is ook een goede zaak dat gemeente het in 'jeugdland' voor het zeggen krijgen. Echter de grote kritiek van zeer vele gemeente op het 'akkoord', zit 'm in de SW-paragraaf. Daar hoor ik u helaas niet over. De gemeenten willen veel en nemen graag hun verantwoordelijkheid, maar de effecten zoals wij nu inschatten zijn -mijn inziens- te fors en creeeren (te?) grote maatschappelijke problemen voor bijv. de jong gehandicapten. Gemeente moeten instemmen of niet akkoord gaan met het gehele akkoord, niet met alleen de decentralisatie-paragraaf. In de totale afweging kan ik niet anders concluderen dat de uitvoering en de effecten voor zowel de mensen die het betreft als voor de gemeente die verantwoordelijk zijn te hard en te onuitvoerbaar zijn in financiele zin. We worden nl wel verantwoordelijk maar de middelen voor correcte uitvoering zoals ingeschat, ontbreken... Of bent u het met mij en zeer veel gemeenten eens en ziet u hier die kans ook niet?