De grote beproeving

Hier spreekt de zwaarbedreigde man die het opgegeven heeft om nog met argumenten aan te komen en die het scheldwoord tot hoeksteen van betoog heeft gemaakt. En die daarin, blijkt uit alle peilingen, met graagte gevolgd wordt door een aanzienlijk deel van het Nederlandse kiezersvolk en met hartstocht door zijn eigen met hem mee verwilderde aanhang. Hij en de zijnen hebben zich, als betrof het een moderne variant op Tijl Uilenspiegel, principieel van de gevestigde Haagse orde afgekeerd en van het daar gepast geachte taalgebruik.

In hun zelfverkozen isolement houden ze zich stokdoof voor de taal der andersdenkende redelijkheid, zelfs als die op de voorpagina van De Telegraaf met een zekere klem onder woorden wordt gebracht. Dat is het meest vreeswekkende aan de grote beproeving - zo heet het tien minuten in beslag nemende filmpje, maar dan Fitna in het Arabisch - die Wilders voor het Nederlandse bedrijfsleven, voor de Nederlanders die in enig islamitisch land verblijven en voor onze koene soldatenjongens en - meisjes te Afghanistan in petto heeft. Ik houd er niet van om grote woorden te gebruiken, maar waar, tot groot genoegen van zo'n groot deel van het electoraat, het redelijke argument plaats maakt voor de eenlettergrepige belediging, daar loopt de democratie zelf gevaar.

De opdringerige toon van de Wildersvolgeling - op de Antillen sprak het Nederlandse PVV-Kamerlid Hero Brinkman met het gelijk van de marktkoopman over een 'boeven- en roversnest' - vindt zoveel instemming in de vinexwijk, de doorzonwoning en de Randstadflat, dat het politieke midden in sneltreinvaart tot ongekend kleine proporties afbrokkelt. Nu al halen volgens Maurice de Hond de drie klassieke partijen CDA, PvdA en VVD nog maar 66 zetels, dertig minder dan bij de laatste verkiezingen. De drie regeringsfracties komen zelfs niet verder dan het schamele aantal van 57 Kamerzetels.

Nu moet ik er meteen iets bij zeggen. Als Wilders wel voor de weg van de redelijkheid zou kiezen, dan nog had hij de nodige argumenten tot zijn beschikking om, met inachtnemening van alle bezwaren, zijn film mogelijk toch op zijn website en bij YouTube te vertonen. Mijn linksliberale hart juichte onlangs bij het voornemen van enkele grote Deense kranten om de gewraakte Mohammed-cartoons gezamenlijk af te drukken als antwoord op de doodsbedreiging die hun schepper van dolgedraaide moslimzijde ondervond.

Zo ook vind ik dat de film van Wilders, hoe onbeholpen en wraakzuchtig die mag zijn, niet onvertoond mag blijven nu menige islamitische regering menige onderdaan de straat dreigt op te sturen om daar vol overgave 'Dood aan Nederland' te roepen. De vrijheid van meningsuiting is niet beperkt tot het uiten van meningen die onze moslimbroeders en -zusters welgevallig zijn. Het gaat hier om een absoluut grondrecht dat de westerse maatschappijen moeten verdedigen. Het schrikwekkende zit bij het voornemen van Wilders om ons zijn grote beproeving op te leggen en de omstandigheid dat hij eenvoudig geen zin meer heeft om te luisteren naar de beweegredenen van wie er anders over denkt.

Als wijlen de Rotterdamse charismaticus P. Fortuyn de intelligente vertolker was van het adagium 'ik zeg wat ik denk', dan is Wilders daar het tot populaire volksheid verschrompelde achterneefje van. Haarfijn voelt hij aan dat een aanzienlijk deel van de kiezers geen enkel mededogen meer heeft met de 'zakkenvullers', die hem of haar in gemeenteraad, Provinciale Staten of Tweede Kamerbankjes vertegenwoordigen. En al helemaal niet met hen die de maatschappij bestuurlijk draaiend houden. Dat deel van de kiezers bedient hij met het, voor hen blijkbaar bevrijdende, scheldwoord. Daar houdt de democraat in mij zijn hart bij vast.