Mystery Burger De Bilt: Politiek is geen spelletje

‘Over het ambitieniveau speelruimtebeleid is in de commissie al veel gezegd.’ CDA-raadslid Martijn Koren kijkt er gewichtig bij. Zo te zien wordt het raadsdebat over glijbanen en wipkippen in De Bilt vanavond geen vrolijke bedoening.

‘Wij vinden het voorgestelde basisniveau wat mager,’ zegt Koren over de startnotitie die het college heeft opgeleverd. Hij memoreert dat de gemeente op ranglijsten met het aantal speeltuinen per hoofd inwoner slecht scoort. Namens nagenoeg alle partijen in de raad vraagt Koren het genoemde ambitieniveau Basis op te schroeven naar het ook uitgewerkte niveau Voortvarend. 

Slechts één fractie heeft de motie daartoe niet mee-ondertekend — de fractievoorzitter staat al klaar bij de interruptiemicrofoon. ‘We willen allemaal meer,’ zegt deze Han IJssennagger (Bilts belang) op begrijpende, licht vaderlijke toon. ‘Maar hoe het betaald moet worden, legt u bij het college neer,’ constateert IJssennagger. Hij zegt dat niet te begrijpen. ‘Zeg dan ook wat we moeten laten.’

‘We willen graag bij de kadernota een integrale afweging maken,’ antwoord CDA’er Koren. Hij wijst op het verzoek in de motie om het college het voorstel dan uit te werken.

‘Tijdens de kerntakendiscussie wilde we ook bezuinigen,’ opent IJssennagger zijn eerste termijn. ‘Maar het debat leverde een meeruitgave op.’ Hij houdt zijn handen extra uit elkaar om te laten zien hoe groot die uitgave wel was. Aan deze motie ergert IJssennagger zich ook. ‘Het is een motie zonder dekking,’ oordeelt hij streng.

‘Wij vragen niet nú dekking, maar in de kadernota,’ interrumpeert Koren. ‘Als u dan ruimte vindt, gaat ten koste van iets anders,’ doceert IJssennagger terug.

‘We hebben al een enorme inhaalslag gemaakt,’ verdedigt wethouder Jolanda van Hulst de keuze voor Basis. Ze wil het huidige beleid graag voorzetten. ‘Ik heb geen dekking voor meer,’ constateert ze. De wethouder stelt voor de notie in juni nog eens te bespreken. ‘Dat is dan na de kadernota en kan u alles naast elkaar afwegen,’ adviseert Van Hulst. 

‘Bedoelt u dat u de startnotitie intrekt?’ vraagt Johan Stekelenburg (SP). ‘Ik wil ‘m aanhouden,’ antwoordt wethouder Van Hulst, blijkbaar niet op de hoogte dat zoiets procedureel eigenlijk niet kan. In de zaal buigen fractieleden en woordvoerders al na elkaar toe. ‘Ik stel voor dat u even naar het college luistert!’ maant burgemeester Arjen Gerritsen nog, maar de raadsleden blijven onrustig.

‘De wethouder stelt voor deze behandeling te schorsen — en eigenlijk klinkt mij dat logisch in de oren,’ meent burgemeester Gerritsen. Hij stelt voor dat men in de tweede termijn op het ordevoorstel ingaat.

‘Begrijp ik nou goed dat we wel de motie in stemming brengen maar het raadsvoorstel niet?,’ vraagt CDA’er Koren. ‘Eh, ja,’ zegt de wat overvallen burgemeester. ‘Wat in de motie staat is ook niet in een amendement te vatten.’

Een korte schorsing om te overleggen over het ordevoorstel van het college zit er blijkbaar niet in. En dus neemt een wat verwarde raad een motie aan over een stuk dat officieel is vastgesteld, met een ongedekt besluit dat nog verder moet worden uitgewerkt, in een kadernota die alvast voor een deel op papier staat. De boodschap – de gemeente moet meer investeren in speelplekken – is hoe dan ook wél duidelijk. Zo zie je maar, zelfs met onduidelijke procedures en rommelige besluitvorming kun je in de politiek óók heldere beslissingen nemen.