De aftocht van Mubarak

Egypte, zei de Amerikaanse president Obama terecht, zal nooit meer als vroeger worden. Hij hield een ingetogen toespraak waarin hij de eer gaf aan wie de eer toekwam: de demonstranten van het plein. Intussen doemen er nog allerhande twijfels op.

Is het leger wel de aangewezen instantie om Egypte naar een democratie te leiden? Dreigt er nu geen hele of halve staatsgreep namens de moslimbroeders? En heeft Israël echt wel reden om gerust te zijn nu het leger gezegd heeft dat alle regionale en internationalen verdragen zullen worden nagekomen? Maar los van al die twijfels: Al wie 3 weken geleden voorspeld had dat de leider van Tunesië aan de kant geschoven zou worden, dat Mubarak ook zijn biezen moest pakken, dat er zelfs in Jemen en in Jordanië mensen te hoop lopen, zou toen voor zwakzinnig zijn gehouden. En nu, amper 2 weken later, is het allemaal vertoond. Ik geloof niet dat ik ooit eerder de macht van een volksopstand zo krachtdadig aan het werk gezien heb.

Mijn eerste twijfel betreft het feit dat het nieuwe militaire bewind in Egypte weigerde om de door Mubarak benoemde ministers van hun post te jagen. Meteen daarop volgt de onzekerheid over al die politiemannen en bankbedienden en ambtenaren en fabrieksarbeiders die de straat op gingen om voor zichzelf hogere lonen te eisen. En de derde twijfel geldt de nog altijd dienstdoende premier Ahmed Shafiq die het als zijn voornaamste doel ziet om het demonstrantenvolk terug te laten keren naar hun normale levens. Maar zelfs met al die twijfels was het een feest om de massa op het Tahrirplein aan het werk te zien. Zelfs op die momenten dat de aanhang van Mubarak ze met stenen en molotovcocktails ging bestoken. Er wordt verteld dat eronder de demonstranten enkele honderden doden zijn gevallen. Een bevestiging van dat getal is nergens gegeven.

Een pijnlijke vergelijking dringt zich op. Zo zinloos als de Nederlandse militairen zijn gesneuveld die in mei 1940 de Duitsers moesten tegenhouden, zo glorievol mogen deze helden van de revolutie herdacht worden. Zij zijn het die ons hebben achtergelaten met een diep gevoel van tevredenheid. Als ik Egyptenaar was, zou ik de Tahrir-helden hun ereplaats geven. Laten we zeggen: als buurman van de onbekende soldaat.