Coronablog Breda: 56 dagen sociale onthouding

Zoals altijd was ik op 4 mei om 20.00 uur 2 minuten stil om te herdenken. Het was toevallig ook het moment dat we in Brabant precies 8 weken in sociale onthouding leven. Mijn haar is inmiddels net zo lang als toen ik een puber was (wel wat grijzer en dunner), werk en vrije tijd lopen nog meer door elkaar heen dan vroeger, en behalve vrouw en kinderen zie ik niemand meer die mij dierbaar is (buiten natuurlijk enkele Bredase collega’s). Hoe lang nog voordat we weer met vrienden naar de film kunnen, een restaurant, het café? En in mij hoorde ik de stem van mijn moeder: ‘Ja jongen, als je de oorlog had meegemaakt dan zou je wat dankbaarder zijn met wat je wel hebt.’

Ik vroeg aan enkele collega’s hoe het met hen gaat.

Nadia: ‘Ik ben aan het vasten. Veel gaat anders: de saamhorigheid, het samen eten, samen beleven zijn weg. Het is een tijd van bezinning. Wat is echt belangrijk en waarom doe je de dingen die je doet? Ik werk aan het project ToZo (Tijdelijke Overbruggingsregeling Zelfstandige Ondernemers). De waarden die mij dierbaar zijn komen mooi tot uiting. Werken voor de stad, samen met mijn collega’s iets beteken voor de ondernemers die het op dit moment extra zwaar hebben. Binnen een korte tijd hebben we het onmogelijke mogelijk gemaakt.  De crisis heeft me vooral geleerd hoe sterk en weerbaar we zijn. Ook is de waarde van het echt in contact zijn met anderen heel erg tot me doorgedrongen: een knuffel, een aai, elkaar in de ogen kijken, wat je oppikt als je in iemands gezelschap verkeerd.’

‘Ik had al jaren de mogelijkheid om thuis te werken. Dat deed ik alleen nooit omdat ik het op het werk veel leuker vond, en op die manier kon ik werk en privé beter uit elkaar houden. Ik hoop dat het niet al te lang meer gaat duren. Soms zit echt in een dilemma: ik probeer zo min mogelijk bij mijn ouders langs te gaan terwijl ik weet dat ze de zorg en de aandacht echt nodig hebben.

Lian: ‘De beginweken waren hectisch. Ik had als contractmanager Wmo heel veel contact met onze aanbieders: hoe konden zij hun hulpverlening zo veel mogelijk voortzetten, wat konden wij doen om dat te faciliteren? De cliënten die niet naar de dagbesteding kunnen, worden thuis voor het raam bezocht, en krijgen de knutselspullen van die week thuisbezorgd. Daarna werken ze samen, via een online groepsgesprek, aan die knutselopdracht. Er zijn groepsapps voor de cliënten als aanvulling op de individuele contacten en dan blijken die groepsapps ineens ook gebruikt te worden om samen commentaar te leveren tijdens het kijken naar Boer zoekt Vrouw. Een aanbieder voor mensen met een verstandelijke beperking was wat huiverig voor beeldbellen, want “zou de boodschap dan wel goed overkomen, werd dat wel begrepen?” Nu zijn ze hiermee volop aan de slag en werkt het prima, is het een verrijking van het contact en loopt het begeleidingscontact nu toch door.’

‘Ik mis het dagelijkse fietstochtje naar het stadskantoor en terug, even letterlijk en figuurlijk afstand nemen van je werk. Nu schuif ik alleen ’s ochtends mijn ontbijtbord opzij, en ’s avonds de laptop en dan moet de knop om, maar dat lukt niet altijd. Ook mijn vrijwilligerswerk bij de voetbalclub ligt stil, dus heb ik in de weekends volop tijd om lekker te wandelen of te fietsen, te lezen, legpuzzels te maken of te Netflixen op de bank.’

‘Een lieve tante is aan corona overleden. Dan bekijk je de cijfers heel anders, realiseer je je dat er achter ieder ziekte- of sterfgetal veel leed schuilt. En tegelijkertijd wil ik ook niet nog maandenlang op deze manier door. Ik mis de nabijheid en “aanraakbaarheid” van mijn uitwonende zoons. Ik mis de nabijheid van collega’s. Afgelopen week ben ik met drie collega’s voor een brainstorm bij elkaar gekomen in een grote vergaderkamer in het stadskantoor. Het voelde bijna zoals vroeger een eerste schooldag na de vakantie, we waren alle vier zo blij om elkaar weer gewoon recht in de ogen te kunnen kijken!’

‘Ik weiger me neer te leggen bij een toekomstbeeld van een anderhalve meter-samenleving. Voor de korte termijn oké. Voor de langere termijn misschien maatregelen zoals niet de hand schudden bij een kennismaking, maar een kleine buiging. Daar is mee te leven. Maar geen arm meer om de schouder, niet met 19.000 mensen foeteren bij NAC, geen terrasje kunnen pakken en borrelen met vrienden? Daar wil ik echt niet aan denken! Ik houd dit vol zo lang ik merk dat we stapjes vooruit kunnen zetten, die uiteindelijk leiden naar een leven zoals we dat kenden.’

Carolien: ‘Wekenlang opgesloten op een studeerkamer, het past niet bij me. Ik hou ervan om buiten te zijn, mensen te ontmoeten, goede gesprekken te voeren oog in oog. Ik ben niet voor niets in de media en communicatie gegaan! De afgelopen weken heb ik meegewerkt aan de live sessies van het bestuur op Facebook. Het was een uitje, even naar kantoor. Eerder bij de rijksoverheid werkte ik vaak een dagje thuis, maar nooit tegelijk met man en kinderen. Ik vond het destijds heerlijk. Ik kon ongestoord flinke meters maken en mijn creatieve brein volop aanzetten. Nu heb ik het idee dat mijn creatieve brein aan het slinken is door de afleiding in huis, de telefoon die constant rinkelt en de teamcalls waarin mensen door elkaar heen roepen.’  

‘De balans privé – werk is lastig te maken, het is door corona voor mij ook veel drukker dan normaal. De mail tikt in de avond door. Na vandaag neem ik een weekje vrij, ga in een huisje zitten met man en kinderen. Een boek lezen, wandelen, koken, een spelletje doen, goede gesprekken voeren. Ik heb het de afgelopen weken verwaarloosd en ga er even bewust tijd voor maken.’

‘Hou ik dan niets positiefs over aan deze tijd?

Jawel, ik merkte:

Dat als ik even buiten een boterham at, ik de vogels heel duidelijk hoorde fluiten;

Dat als ik een wandeling maakte het onkruid in de berm een prachtig geur- en kleurpallet vormde;

Dat ik meer dan anders genoot van een wijntje in het weekend met mijn hoofd in de zon;

Dat ik prima kon wandelen met vriendinnen op 1,5 meter afstand en de beste gesprekken kon voeren.

Vasthouden dat gevoel ook na corona en genieten van de kleine momenten.’