Boris

Dittrich verhaalt dat het idee om het huwelijk ook voor paren van gelijk geslacht open te stellen, in de Tweede Kamer lange tijd op verzet en een zekere hilariteit stuitte, tot in april 1998 aan toe toen een motie voor het homohuwelijk met duidelijke cijfers werd verworpen. Toch bleef Dittrich met het onderwerp bezig, samen met twee collega-Kamerleden van PvdA en VVD. Ook binnen zijn eigen fractie was er verzet. Dat werd pas definitief verbroken toen het argument ter sprake kwam dat het onderwerp een mooi punt was om zich tegenover het CDA mee te profileren. Het huwelijk was altijd iets voor man en vrouw geweest. Het CDA had alle veranderingen altijd tegengehouden. Nu het CDA niet meer in de regering zat, was het tijd voor ‘de grote doorbraak’. In de zomer van 1998 stond het homohuwelijk ineens in het tweede paarse regeerakkoord.

Onthutsend eerlijk is ook Boris van der Ham in het interview met hem dat vandaag in De Pers staat. Hij vindt de islam een geloof met ‘vreselijke dingen’. Maar hij en zijn partij voelen zich comfortabeler bij het bekritiseren van het christelijk geloof. ‘Ik heb een christelijke familie […] ik ken de cultuur van het christendom veel beter. Het is veel makkelijker om specifieke kritiek te hebben op iets dat je goed kent.’

Over de vraag waarom je kritiek op het christendom zou moeten hebben, hoef je het dan blijkbaar niet eens meer te hebben. Wat zijn die ‘vreselijke dingen’ bij christenen?

Wat je verder ook van D66’ers mag vinden en hoe eerlijk ze soms ook mogen zijn, erg consequent zijn ze niet. Als liberaal vindt Van der Ham dat we een samenleving moeten vormen waarin ‘iedereen vrij kan zijn, of je nu religieus bent of niet, streng of niet’. Tegelijkertijd wil hij voor een grote bevolkingsgroep een belangrijk grondrecht afschaffen dan wel inperken: de vrijheid van onderwijs.

Wat je verder ook van D66’ers mag vinden en hoe eerlijk ze soms ook mogen zijn, goed geïnformeerd zijn ze niet altijd. Zo zegt Van der Ham dat hij artikel 23 wil inperken omdat religie in onze samenleving geen bevoorrechte positie mag hebben. Maar bepaalde onderdelen van artikel 23 – zoals de financiering van bijzonder en openbaar onderwijs – zijn  juist geformuleerd om een einde te maken aan de achterstand waarin het christelijk onderwijs ten opzichte van het openbaar onderwijs verkeerde.

Wat je verder ook van het interview met Boris van der Ham mag vinden, je moet toch toegeven dat hij een beetje werkelijkheidsvreemd is. Hij heeft in ieder geval geen kinderen. Christelijk basisonderwijs wil hij nog wel gedogen, maar christelijke middelbare scholen niet. Waarom niet? Omdat kinderen van twaalf ‘tegenwoordig heel zelfstandig’ zijn.

Boris somt een rijtje op van zaken waarop het bijzonder onderwijs bevoorrecht zou zijn ten opzichte van het openbare onderwijs. Zo hoeven religieuze scholen formeel hun declaraties niet openbaar te maken, zegt hij. De meeste scholen doen het wel, maar het staat ze vrij. Er is dus niet veel aan de hand. Maar toch moet de politiek aangevoerd door D66 dit soort ‘ongelijkheden’ uit de wet ‘slopen’.

Hoe eerlijk D66’ers ook kunnen zijn, als je dit leest krijg je het onbehaaglijke gevoel dat ze toch iets achterhouden. Wat is nu hun diepste motivatie om wetten te willen slopen die op de een of andere manier nog herinneren aan het christelijke verleden van dit land? Dat zouden ze nu eens gewoon moeten vertellen. En dan zouden ze ook eens moeten uitleggen waarom ze denken dat de samenleving die dan ontstaat, gesneden naar het radicaalliberale model, beter en wenselijker zou zijn dan de huidige.

Bart Jan Spruyt