Blowverbod

We zijn weer wereldnieuws. En met we bedoel ik: wij Nederlanders en ons onvolprezen landje. Het Amerikaanse CBS News, de Huffpost en vele andere buitenlandse media berichtten deze week over één van onze glorieuze exportproducten: de nederwiet. Maar ze berichtten ook over die typische polderiaanse gedachtekronkels die alleen in Nederland kunnen voorkomen.

Wat is het geval? De Raad van State heeft het blowverbod verboden omdat het al verboden is. Tsja, dan krap je je toch drie keer op je bol. Wat nu weer?

In 2006 is in Amsterdam op het Mercatorplein het eerste blowverbod ingesteld met een heus verkeersbord om overlast gevende, joints puffende jongeren aan te pakken en te verwijderen. Het werd een doorslaand succes. Tientallen gemeenten zetten zo’n blowverbod in de APV. Sterker nog. De vraag naar het verkeersbord met een vette joint en een rode verbodsrand werd zo populair dat de gemeente Amsterdam er zelfs handel in zag. De ware V.O.C.-mentaliteit kwam onmiddellijk boven.

Maar ja, dan komt er zo’n moment dat de Raad van State zich erover gaat buigen. Wat zegt het hoogste bestuurlijke rechtsorgaan? Drugs zijn verboden in de Opiumwet, dus kan een gemeente niet plaatselijk een blowverbod regelen omdat de wet drugs al verbiedt.

De gemeente Heerlen, die net een blowverbod heeft opgenomen in de APV, wil hier toch mee doorgaan ondanks de uitspraak van de Raad van State. De bromsnorren van Heerlen weigeren nu overlastgevende drugs gebruikende jongeren in deze stad te bekeuren omdat de Opiumwet niet wordt uitgevoerd wegens het gedoogbeleid. En zo’n blowverbod mag niet vanwege de Opiumwet. Snapt u het? Ik ben het spoor bijster.

Dezelfde juridische haarkloverij vindt plaats bij het experiment in Maastricht waar buitenlanders geweerd worden in coffeeshops omdat je er alleen met een wietpas drugs mag kopen. De wietpas wordt slechts aan Nederlanders verstrekt. Hier oordeelt de Raad van State dat de APV niet geschikt is om dit te regelen, maar dat dit via de Opiumwet moet.

Ondertussen mag het gedogen van het in bezit hebben van en verkopen van softdrugs aan gebruikers in volle vaart doorgaan. Dat is toch in strijd met de Opiumwet zou je denken. Inmiddels wordt in de nederwiet 2 miljard euro omgezet. De helft is voor de export. Steden als Amsterdam moeten er niet aan denken om de verkoop van cannabis aan banden te leggen, want dan daalt het aantal buitenlandse toeristen dramatisch en dat is slecht voor de handel. Bovendien zijn we steengoed in het kweken van die nederwiet, want de hallucinerende waarde (THC) is in tien jaar tijd verdubbeld van gemiddeld 8,5 naar 17,8% THC met uitschieters boven de 30. Kortom we verkopen al lang geen softdrugs meer in onze coffeeshops maar harddrugs.

En dan neuzelen we over een verbod, dat in strijd is met een hoger verbod, dat we al jaren niet uitvoeren wegens een gedoogbeleid. Het gedogen doen we al lang niet meer uit gezondheidsoverwegingen om de jeugd van de harddrugs af te houden. Nederwiet is een harddrug. Maar omdat het zo’n lekkere handel is gedogen we het. Nederland stort zich vervolgens op juridische spitsvondigheden om nog een zweem van rechtstaat op het gebied van drugs in theorie overeind te houden. Leve de V.O.C.-mentaliteit.