Petra Dassen: ‘Kerkrade is mijn thuis’

Burgemeester Petra Dassen van Kerkrade is de beste lokale bestuurder van 2022. Kerkrade is geen tussenstop in haar carrière. ‘Kerkrade is mijn thuis. Mijn beide opa’s hebben hier in de mijnen gewerkt.’

Versierd

'Dat is er een van ons!’ Daags na Petra Dassens uitverkiezing tot beste lokale bestuurder van het land, komt L1mburg Centraal langs in het raadhuis in Kerkrade. Ambtenaren hebben de kamer van de burgemeester versierd. HOERA! Ballonnen op tafel en voor de ramen van haar werkkamer. Zouden de ambtenaren in Rotterdam en Loppersum de werkkamers van hun beste bestuurders hebben versierd? In het raadhuis aan de Markt praten ambtenaren voor de camera gloedvol over hún Petra. Zelf zet ze een ludiek filmpje op Facebook om alle stemmers te bedanken. ‘Dank! Uit de grond van mijn hart.’

Overstelpt

Een dag later heerst er nog steeds een jubel­stemming in het raadhuis. ‘De laatste dag, hoor’, excuseert de beste bestuurder zich. Een oudere mijnheer heeft net een fles drank en een felicitatiekaart afgegeven bij de balie van het raadhuis. Die neemt de verslaggever wel even mee naar boven. ‘Zo gaat het de hele dag door’, zegt Dassen (50). ‘Ik ben overstelpt met felicitaties. En wat zo leuk is: niet alleen uit de wereld van het bestuur, maar ook van mensen met wie ik in een ver verleden heb gewerkt en van inwoners. Het is echt ongekend wat deze prijs ook buiten het gemeentehuis teweegbrengt. Kerkrade krijgt mondjesmaat positieve aandacht, en als we die dan krijgen, dan betekent dat zó veel, ook voor Limburg. Iedereen is hier supertrots, want natuurlijk is dit niet alleen een erkenning voor mij. Dit is echt veel meer. Zo voelt iedereen dat ook. En dat vieren we samen.’ Ook zondag nog, op de tribune bij Roda.

Heerlijk

Dat ‘samen vieren’ kennen we. Over een week gaan we het weer beleven: carnaval. ‘Dat is onze inslag’, zegt Dassen. ‘We lachen én we huilen met elkaar. Dat wil helemaal niet zeggen dat we in alles vriendjes zijn, er is ook een normale werkcultuur, maar we zijn hier wel familiairder. Dat is wel een beetje Limburgs. En ik vind dat heerlijk. Er zit ook een nadeel aan, dat weet ik heel goed. Je moet elkaar in de organisatie soms ook wel kunnen vertellen waar het op staat. Als iemand zijn of haar opgave niet aankan, moet je daar eerlijk over zijn. Daarin zijn we denk ik in het verleden soms te mild geweest. Het gaat om een goede mix van zakelijkheid en gemoedelijkheid. Als hier iemand een familielid verliest, dan staan er vanuit de afdeling altijd mensen om je heen. We zien naar elkaar om in Kerkrade.’

Thuis

Nu is Dassen ook niet burgemeester van Kerkrade geworden omdat ze tussen het kleinere Beesel, waar ze acht jaar burgemeester was, en pak ‘m beet Maastricht of Heerlen een carrièrestop moest maken in een middelgrote gemeente. Petra Dassen: ‘Kerkrade is mijn thuis. Mijn beide opa’s hebben hier in de mijnen gewerkt. Zij hebben Kerkrade, de mijnstad, grootgemaakt. En nou mag hun kleindochter bestuurlijk helpen om hun stad op het goede spoor te zetten. Dat is zo’n eer, daar zit zo veel emotie in. Ik denk dat de inwoners van Kerkrade dat voelen. Ik ben van hier en ik heb hier iets mee. Ik ben nog geen vier jaar burgemeester in Kerkrade en mijn klus is hier nog lang niet af. Zo voel ik dat echt.’

Quelle misère

Dat er nog van alles aan en met Kerkrade moet worden gedaan, is een understatement. Dassen: ‘Mensen sterven hier gemiddeld jaren eerder, de criminaliteit is in de grensstreek hoger. We staan bovenaan in lijstjes waarin je vooral onderaan wilt staan en onderaan waar je bovenaan wilt staan.’ En het middelbaar onderwijs: quelle misère. En dat terwijl de grensregio zoveel potentie heeft, zegt ze. ‘Het is zo vaak gezegd: draai Nederland een kwartslag en Limburg ligt in het centrum van Europa. Ik ben zo in Düsseldorf, Aken, Keulen – een booming regio. Je rijdt hier de Holzstraat uit en je bent in Herzogenrath. Voor ons zijn er geen grenzen, maar in de wet- en regelgeving zijn ze er wel. Dat stuit hier wel eens op onbegrip.’

Randen

Onbegrip bij de inwoners die net over de grens werken en in Nederland gedoe hebben over vergoedingen, en onbegrip in het bestuur. Dassen geeft een actueel voorbeeld: ‘We hebben hier net over de grens een fabriek die autoglas maakt. Hun restwarmte zouden we prachtig kunnen gebruiken voor wijken in Kerkrade, maar dan moet die restwarmte wel over de grens getransporteerd worden. En dat mag niet. We zijn erover in gesprek met Den Haag. Kunnen we dat niet gewoon doen? Er is hier geen grens, kom maar kijken. We denken te vaak in systemen en in regeltjes. Probeer met wat creativiteit maatwerk te leveren. We hebben de randen van Nederland laten zitten.’

Lees het hele interview met Petra Dassen deze week in BB03 (inlog).