Vogelman en adjunct-schottenslechter
Laatst was op tv een man die een prachtig boek had geschreven over roofvogels. Hij was al vanaf zijn 10e bezig met vogels. Op zijn 12e - kennelijk een slim jochie - las ie de dissertatie van een Nederlandse Nobelprijswinnaar over diens vogelonderzoek in het veld. Dat kan ik ook, dacht het jochie.
En de rest van zijn leven bracht hij door in het veld, in bomen en struiken. Alles turven, ringen, opschrijven. Dag in dag uit, jaar in jaar uit, schriften vol. Geen tijd voor school of studie. Gewoon een eenling met een passie voor vogels. Hij doet nu 50 jaar onderzoek op eigen houtje en publiceert regelmatig in wetenschappelijke vakbladen. Wil ie dan niet zijn werk doen binnen een universiteit of zo? Nee, asjeblieft niet, zeg. Dan ben ik alleen maar bezig met ‘projecten’ waar ik moet vechten om geld. Heb dan geen tijd om in het veld te zijn. En moet ik werken voor een baas en een bovenbaas. Mooi niet.
Ik neem aan dat ie hetzij eigen geldje heeft of een uitkering.
Enfin.
Mijn eigen man is ook zo iemand met een passie voor (in zijn geval kanker)onderzoek. 25 jaar inderdaad eindeloos trekken aan fondsen om geld, aanvragen indienen in 23-voud, gedoe met tijdelijke analisten en dito projecten. Gedoe met hoogleraarschappen, kinnesinne, publiceren of creperen, zeurende studenten. Na al die jaren werd hij het ‘wereldje’ zat en ging wat anders doen.
Ik ging na 30 jaar gemeente (daar is het fijn werken, daar niet van) ook wat anders doen: werken in de jeugdzorg. En wat zie ik: eindeloos gedoe om het werk te kunnen doen: zorg verlenen. Spaghetti-slierten van geldstromen, vol dammen en schotten, vol aanvraag- en verantwoordingseisen, formats, codes, protocollen, zorgverzekeraars, provincies, gemeenten, fondsen, ministeries. Wat was er eerst: versnipperde jeugdzorg of versnipperde geldstromen en -potjes? Kip-Ei. Als ‘verwende’ ambtenaar hoefde ik me daar nooit om te bekreunen. Nu help ik mijn baas een paraplu te houden boven onze hulpverleners zodat die zich niet over schotten en andere vreselijkheden hoeven te bekreunen maar alle tijd en ruimte hebben voor het werk waar het echt om gaat.
Ik ben nu dus een soortement van adjunct schotten-slechter geworden. Best wel taaie materie, ik kijk mijn ogen uit in deze voor mij nieuwe wereld.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Plaats als eerste een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.