Stevige taal van Asscher richting Teeven

Ongebruikelijk stevige taal vorige week in een brief van Lodewijk Asscher aan staatssecretaris Teeven over het uitblijven van een oplossing voor de tekortschietende financiering van de Bureaus Jeugdzorg. Een kleine impressie aan de hand van een aantal citaten.

“Ik ben zeer teleurgesteld over uw mededeling dat de Rekenkamer niet voor de zomer met de resultaten van haar onderzoek zal komen.”

“Ik acht het verder onverantwoord om af te wachten tot er ongelukken gaan gebeuren met de kinderen die op de wachtlijsten (komen te) staan.”

“Hoe zuur is het dat, nu één en andermaal is vastgesteld dat gezinsvoogden met onvoldoende middelen op pad worden gestuurd, politieke besluitvorming uitblijft.”

“Ik heb u in de korte tijd dat wij nu samenwerken leren kennen als een bestuurder die de werkelijkheid van het kind boven de schijnwerkelijkheid van de politieke bureaucratie plaatst en verzoek u dat hier opnieuw te doen.”

In een tegelijkertijd aan mij geschreven brief merkt Asscher ondermeer nog op dat de staatssecretaris een in zijn ogen onaanvaardbaar vacuüm creëert dat de kans op ernstige calamiteiten bij onder toezicht gestelde kinderen alleen maar doet toenemen en dat hij het daarom moreel noodzakelijk vindt om niet langer te wachten en om die reden 500.000 euro aan mijn Bureau Jeugdzorg ter beschikking stelt (die hij wel van Teeven wil terugkrijgen).

Met die overigens zeer welkome financiële bijdrage wordt de wachtlijstproblematiek slechts tijdelijk verzacht, maar veel belangrijker is het krachtige politieke signaal dat Asscher er mee afgeeft. Asscher steekt zijn nek uit en toont politiek leiderschap. In de bijlage bij zijn brief aan Teeven is een lijst met geanonimiseerde casussen opgenomen die duidelijk maken hoe schrijnend het is om in hun veiligheid bedreigde kinderen op een wachtlijst te laten staan. Het Parool van zaterdag 14 mei presenteert een selectie uit die lijst. Die herhaal ik hier. Bizar dat het zo ver moet komen maar oordeel vooral zelf!

X. van 2 jaar wordt door haar moeder nauwelijks verzorgd. De moeder snapt door haar lage IQ niet goed wat de behoefte van een tweejarig kind  is. X krijgt niet op regelmatige tijden eten of rust, wordt niet getroost als ze huilt, of dreigt van de trap te vallen omdat het traphekje openstaat. Nu X. begint te lopen en praten is het cruciaal voor haar ontwikkeling dat ze stabiliteit om zich heen heeft. Ze verhuizen voortdurend, geld voor een vast huis is er niet. Haar moeder heeft financiële schulden. Ook wisselt ze regelmatig van partner, nu wonen ze weer tijdelijk bij een vriend van de familie. De moeder is ook opnieuw zwanger, de baby wordt na de geboorte ook onder toezicht geplaatst.

De tienermoeder van Y. van 5 maanden kan nauwelijks voor haar zorgen. Ze gebruikt cannabis, heeft geen inkomen en probeerde vorig jaar een aantal keer zelfmoord te plegen.  Door haar verslaving is er geen tijd en aandacht voor Y., die daardoor wordt verwaarloosd. De moeder verblijft dagen depressief in bed, er is vaak geen eten is huis en ze laat Y. urenlang huilen. Hulp wil ze niet. Soms zegt ze wel in een tienermoederhuis te willen wonen, maar een dag later trekt ze die belofte weer in. Ze wonen bij de oma van Y in huis, maar de moeder en oma maken voortdurend heftige ruzie. Zolang ze op de wachtlijst staat, kan jeugdzorg niet bepalen of de baby uit huis zou moeten worden geplaatst.

Zodra de kinderen te hard schreeuwen, gaan de gordijnen dicht. Dan kunnen buren niet meekijken wat er binnen gebeurt. A. van 8 jaar groeit samen met zijn broers en zussen op in een gewelddadig gezin. Een paar jaar geleden stond het gezin ook al onder toezicht, omdat de kinderen werden mishandeld. Ze wonen in een klein en gehorig huis, de buren klagen voortdurend over het geschreeuw en gehuil van de kinderen. Maar de ouders ontkennen de problemen. Ze spreken nauwelijks Nederlands. Omdat de ontwikkeling van A. ver achterloopt op die van leeftijdsgenootjes, moet zij eigenlijk naar speciaal onderwijs. Maar ook hier geven de ouders geen toestemming voor, waardoor A. steeds meer gedragsproblemen krijgt.

F. van 7 jaar is weg. Waarheen, weet niemand. De moeder zegt dat ze in het buitenland bij een oom en tante logeert, maar daar wordt aan getwijfeld. Jarenlang zwierven F. en haar moeder door Nederland. Telkens hadden ze nieuwe woonplekken en een ander nummer, alles om maar niet te worden gevonden door jeugdzorg. Ondertussen werd F. slecht verzorgd, waarschijnlijk ook in elkaar geslagen door haar moeder. Ze kreeg gedragsproblemen. De moeder weigert mee te werken aan onderzoek van de Raad van de Kinderbescherming.

Z. van 8 jaar en haar moeder hebben al meerdere projecten doorlopen, maar niets helpt. De moeder heeft een zelfmoordpoging gedaan, heeft emotionele problemen en weigert hulp. Ze zit al jaren met grote schulden, maar wil daar niets aan doen. Haar uitkering is daarom ook stopgezet.  Z. vertoont zelf ook steeds moeilijker gedrag. Omdat ze van haar moeder geen liefde krijgt, maakt ze geen normale ontwikkeling door. Ze heeft op school problemen, reageert snel agressief en vijandig. De raad van Kinderbescherming wil dat ze psychologische begeleiding krijgt. Er is nu geen hulp bij het gezin, omdat de moeder dat tegenhoudt.

B. van 16 jaar werd door zijn aan alcohol verslaafde vader voortdurend mishandeld. Hij moest voor zijn vader drank kopen en werd geslagen als hij weigerde. Daarom verzon hij vaak dat hij het niet meekreeg bij de kassa, of verstopte hij thuis de drankflessen voor zijn vader. Niets hielp. Toen hij op een dag onder de blauwe plekken in de klas zat en niet meer naar huis durfde, werd jeugdzorg gebeld. Omdat hij nergens heen kon, is het crisisteam in actie gekomen en werd B in een opvang geplaatst. Veel andere hulp kan er nog niet worden gegeven zolang B. nog op de wachtlijst staat.