Standaardweigering

Gelukkig heeft de Hoge Raad onlangs uitgesproken dat ook ggz-aanbieders zonder contract hun zorg minstens tot zo’n 80% vergoed moeten krijgen, gewoon conform EU-wet en -jurisprudentie. Verzekeraars waren nl. overgegaan naar 60 of zelfs 0%. Met juich van minister Schippers. Maar… veel mensen kiezen graag zelf hun zorg en dan moeten ze er niet tegen aanlopen dat hun verzekering NJET zegt of zo weinig vergoedt dat het niet te doen is. Voor 80% is het nog te doen.

De rechter heeft dus een halt toegeroepen aan deze uitholling van keuzevrijheid. Maar niet voor lang. Want de keuzevrijheid is deze zomer door ‘Den Haag’ wettelijk beperkt - eigenlijk afgeschaft. Met ingang van 2016.

Een aantal verzekeraars heeft nu in al haar wantrouwen richting niet-gecontracteerden - vaak nieuwe, innovatieve zorgaanbieders, met natuurlijk ook een enkele cowboy ertussen - in de polissen opgenomen dat de rekening niet wordt vergoed, tenzij de verzekeraar vooraf schriftelijke toestemming heeft gegeven. Per individueel geval.

Braaf heb je als ‘ongecontracteerde’ met een paar van je cliënten die toestemming aangevraagd. Conform polisprotocol verwijsbrieven en behandelplannen meegestuurd. Veel privégegevens, in strijd met alle privacyregels. Maar ook dat wil deze liberale minister afschaffen. De Cliënteraad van mijn ex-baas heeft onlangs een brandbrief naar het College Bescherming Persoonsgegevens gestuurd, maar die geeft niet veel thuis en weinig bescherming tot nu toe. Laat staan dat de Nederlandse Zorgautoriteit iets doet. Er komt geen toestemming voor je cliënten.

De weigeringen staan allemaal in eenzelfde standaardbrief met de mededeling dat er volgens de “medisch adviseur” van de verzekeraar geen sprake is van een indicatie voor Specialistische GGZ. Huhh, dit staat letterlijk in de verwijsbrieven. Verwijsbrief niet gelezen? Of: behandelplan en verwijsbrief ‘komen niet overeen’. Huhh?? Snapt of leest die ‘medisch adviseur’ de stukken wel?

Het gaat om behandeling van opgroeiende kinderen. Dan is een maand wachten al lang. Je klimt in telefoon c.q. helpdesk-jungle voor je cliënt. Meermaals contact, eerst waarom het zo lang duurt en daarna om de weigering te begrijpen. Je krijgt niemand te spreken die er iets inhoudelijks over kan zeggen. Terugbelbeloftes worden niet nagekomen. De hulpverlener belt -tig keer. Moedeloos draagt ie het over aan de administratie. Ook die lopen vast. Cliënten inmiddels in de stress of zelfs crisis.

Enfin.

Gemeenten moeten vanaf 2015 ook iets als hun inwoners kiezen voor zorg die niet op het gemeentelijk lijstje staat. Er komt zelfs een bezwaarprocedure voor. Ha, dat houdt juristen dan weer van de straat.

Mechtild Rietveld

Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.