Transgenerationele jeugdzorg
Jeugdzorgproblematieken worden dikwijls van generatie op generatie doorgegeven. Hoe moet de jeugdzorg daarmee omgaan=
Het is een algemeen bekend gegeven dat een groot deel van de ouders van multiprobleemgezinnen zelf een jeugdzorg verleden hebben. Het is ook een algemeen bekend gegeven dat de “kaartenbakken” van de jeugdzorg stevig overlappen met die van de sociale dienst, de GGZ en justitie.
Een substantieel deel van de meest complexe jeugdzorgproblematiek is met andere woorden, net zo als bij armoede “transgenerationeel”. Daarmee is overigens niet gezegd dat jeugdzorgkinderen per definitie later nieuwe jeugdzorgkinderen zullen produceren. Sterker nog, de overgrote meerderheid van de kinderen van ouders met een jeugdzorgverleden groeien veilig op tot volwaardig in de maatschappij participerende burgers. Er is dus geen enkele reden om per definitie stevig in te grijpen in gezinnen met ouders met een jeugdzorgverleden.
Anders wordt het wanneer, na eerste zorgsignalen met betrekking tot kinderen, blijkt dat er sprake is van transgenerationele jeugdzorgproblematiek. Dan kun je met goede reden alle seinen op rood zetten. We zitten hier in het hart van de gebroken schepping. De uitdaging wordt dan hoe de vicieuze cirkel van transgenerationele jeugdzorgproblematiek doorbroken kan worden. De situatie is, anders dan bij “niet kunnende” LVB ouders, niet chronisch. Maar vanwege het transgenerationele multiprobleemkarakter is wel sprake van zeer weerbarstige problematiek waarbij van te voren duidelijk is dat lichte en kortdurende interventies niet gaan helpen. Sterker nog, vanwege de te voorspellen traumatiserende en tot verlies van vertrouwen in de jeugdzorg leidende mislukkingen van deze relatief goedkope interventies, zal op de lange termijn sprake zijn van zeer kostbare “adding insult to injury” en voortdurende reproductie van jeugdzorgproblematiek.
Het verschijnsel van transgenerationele jeugdzorgproblematiek is in ons beschaafde land een ongemakkelijke waarheid die in de praktijk leidt tot een grote weerstand tegen het tijdig stevig interveniëren. Voor deze gelukkig relatief kleine doelgroep is het standaardparadigma van licht en langdurig vrijwillig beginnen en als dat niet lukt langzaam opschakelen naar zwaarder en gedwongen interveniëren, schadelijk voor de veilige ontwikkeling van de kinderen in kwestie. Tegen de tijd dat we zijn aanbeland bij het gedwongen kader is dan al grote en vaak blijvende schade bij kinderen aangericht, ook in de relatie met hun ouders die dan vaak onherstelbaar is geworden.
Hoe kan de vicieuze cirkel van transgenerationele jeugdzorgproblematiek worden doorbroken? Het voordeel is dat het probleem qua aantallen relatief overzichtelijk is. Per provincie/stadsregio gaat het naar schatting om enkele duizenden gezinnen. Een mijns inziens succesvolle aanpak zou uit de volgende elementen moeten bestaan:
- Omdat het qua problematiek om unieke (N=1) gezinnen gaat volstaat de gestandaardiseerde “bulk” benadering, die wel afdoende is voor enkelvoudige of relatief overzichtelijke meervoudige problematiek, niet. Geen van de bestaande vele - in wisselende samenstelling noodzakelijk - betrokken “kokers” (jeugdzorginstellingen maar ook scholen, GGD, woningbouwcorporaties, sociale diensten, volwassen- en jeugd GGZ, politie, justitie, kinderopvang, thuiszorg, etc) is in staat om de problematiek zelfstandig op te lossen. Om te voorkomen dat de altijd aanwezige goede samenwerkingsintenties smoren in collectieve machteloosheid en doorschuifgedrag van “hete aardappelen” leidend tot onnodige verergering van de problematiek, is regie op casusniveau met betrekking tot een zo vroegtijdig mogelijk totaalaanbod met gecontracteerde leverplicht vanuit de kokers onder verantwoordelijkheid van de gemeenten noodzakelijk. Daarvoor kan de al bestaande succesformule van gezinsmanagers worden ingezet, die vanuit een gespecialiseerde hoogprofessionele frontlijnorganisatie die als verlengde overheid functioneert worden geleverd om vindplaatsgericht (buurt, school) de casusregie ter hand te nemen.
- Indien maar enigszins mogelijk moet dit vroegtijdige totaalaanbod in eerste instantie vrijwillig en laagdrempelig worden aangeboden vanuit het gemeentelijke centrum voor jeugd en gezin. Als vrijwillige medewerking van ouders (of kinderen) niet wordt verkregen moet snel worden opgeschaald naar hoogdrempelig “gedwongen vrijwillig” kader (laatste kans vrijwillig). Als dit ook niet werkt moet veel sneller dan nu worden overgestapt naar het gedwongen kader, ondertoezichtstelling of zelfs een snelle uithuisplaatsing, gericht op het teweegbrengen van een “wake up call”, met juist als doel om alsnog vrijwilligheid “af te dwingen” en de OTS/UHP zo kort mogelijk te laten duren. Een voorbeeld van het liefdevol inzetten van macht. Om het traumatische effect van deze “korte klap” aanpak in geval van een UHP zoveel mogelijk te beperken kan gedacht worden aan een “tijdelijke logeer maatregel”.
- Bij voortdurend “niet willen” van de ouders zou na twee jaar, zoals in de Verenigde Staten, moeten worden overgegaan tot het uit de ouderlijke macht ontzetten van de ouders, bij voorkeur in combinatie met een duurzame plaatsing in een pleeggezin of gezinsvervangend tehuis. Indien mogelijk wordt de rol van biologische ouder en de taak van opvoeder dan gescheiden door middel van een omgangsregeling met de biologische ouders. Als dit ook niet mogelijk is moet adoptie (door de pleegouders) serieus worden overwogen. Kinderen blijven daarmee niet onnodig lang in de jeugdzorg hangen.
- In alle gevallen, zowel in het vrijwillige als in het gedwongen kader worden standaard Eigen Kracht Conferenties ingezet. Weigering van ouders om hieraan in het vrijwillige kader mee te doen leidt standaard tot een OTS. Als ouders in gedwongen kader weigeren om mee te doen aan een EKC dan wordt die toch georganiseerd in het belang van de kinderen in kwestie (de ervaring in andere landen leert dat de ouders dan veelal alsnog meedoen en dat de resultaten ook door de meeste ouders uiteindelijk als positief worden gewaardeerd. Ervaring in de Stadsregio Amsterdam leert dat hiermee uithuisplaatsingen kunnen worden voorkomen).
- Om onnodige uithuisplaatsingen te voorkomen wordt waar mogelijk gewerkt met een intensieve (elke dag een aantal uren) vorm van ambulante zorg in de vorm van professioneel co-ouderschap. In de stadsregio Amsterdam wordt hier op kleine schaal met succes mee geëxperimenteerd. Het lijkt duur maar is, zeker als daarmee uithuisplaatsing van meerdere kinderen wordt voorkomen, uiteindelijk goedkoper.
- Voor kinderen met zeer complexe gedrags- en psychiatrische problematiek waarvoor uithuisplaatsing de enige optie is, wordt een ultraflexibel regelvrij snel te realiseren zorgaanbod op maat gecreëerd. Voor deze kleine groep kinderen met zeer unieke maar ook meest schrijnende problematiek bestaat op dit moment niet voldoende aanbod op maat, waardoor ze als hete aardappelen van de ene niet geschikte naar de andere niet geschikte plek worden verplaatst, vaak leidend tot verergering van de problematiek en daarmee ook geldverspilling. Wat deze kinderen nodig hebben is zeer kleinschalige prikkelarme (weinig tot geen andere kinderen) super structurerende pleegzorg/gezinsvervangend huis (met pleegouders/gezinsouders die “gaan” voor deze zeer moeilijke kinderen, daarvoor ook opgeleid worden en daarnaast ondersteund door invliegende gespecialiseerde professionals) in een “cocktail” die per kind anders is (waardoor het zo moeilijk/extreem kostbaar is om hiervoor standaard aanbod te ontwikkelen). Dit is een kostbare oplossing (150.000 euro per kind per jaar), maar nog altijd goedkoper dan een aanéénschakeling van mislukte plaatsingen.
Ik ben er van overtuigd dat met een aanpak waarin bovengenoemde elementen worden gecombineerd de vicieuze cirkel van transgenerationele jeugdzorg voor een groot deel kan worden doorbroken of op zijn minst beheersbaar worden gemaakt. Het vergt voorts een lange adem, tevreden zijn mijn kleine succesjes en muizenstapjes. Management van verwachtingen is belangrijk ter voorkoming van het organiseren van je eigen faalervaring en demotivatie.
Het vergt vooral ook de politieke moed en het staatsmanschap om in eerste instantie te durven investeren in een kostbare want massieve aanpak in het vertrouwen dat de maatschappelijke en humanitaire opbrengsten de hoge initiële kosten uiteindelijk verre zullen overtreffen. Daarbij moet worden beseft dat deze investering “slechts” hoeft te worden gepleegd ten behoeve van een relatief overzichtelijk aantal multiprobleemgezinnen. Het is een aanpak die in het bedrijfsleven al in veel gevallen succesvol is toegepast in de wetenschap dat toepassen van de 95/5 regel waarin de 95% standaardsituaties in de bulk worden afgehandeld en de 5% unieke gevallen via een maatwerkaanpak uiteindelijk goedkoper is dan te proberen die 5% ook in de bulk op te lossen.
Maar het allerbelangrijkste is dat met deze aanpak de meest kwetsbare burgertjes van ons o zo beschaafde land de steun krijgen die ze verdienen.
Ik kijk uit naar uw reacties.
Reacties: 20
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Allereerst ontbreken cijfers over transgenerationele jeugdzorgproblematiek én inzicht in de exacte redenen daarvan. Daar is wél wetenschappelijk onderzoek naar gedaan maar daar heeft Gerritsen zich weer eens niet in verdiept.
Ten tweede ontbreekt het inzicht dat een belangrijk deel van transgenerationele jeugdzorgproblematiek te wijten is aan het disfunctioneren van de jeugdzorg. Kinderen groeien zo liefdeloos op dat ze daardoor zelf geen goede ouders kunnen worden.
Ten derde ontbreekt in deze column informatie over het effect van de behandelingen die Gerritsen voorstelt. Daar is namelijk ook niets over bekend. ‘Prikkelarm’ en ‘Structuur’ zijn mantra’s die gangbaar zijn in de kleuterjuffencultuur van Gerritsens piepjonge voogden (hooggespecialiseerde gezinsmanagers, zoals hij ze zelf noemt) maar hebben niets te maken met wetenschappelijke kennis over de behandeling van getraumatiseerde kinderen.
Ten vierde heeft Gerritsen het over co-ouders en superhulp die ingevlogen moet worden bij het opvoeden van kinderen. Dat is natuurlijk allemaal flauwekul. In de praktijk zijn dat dan meiskes net van het HBO waar bovendien een enorm verloop in zit. Dus dat worden dan tientallen wisselende jeugdzorgmedewerkers waar het kind niets aan heeft.
Ten vijfde zit dat verloop er onder meer in omdat gezinsvoogden, weliswaar vaak piepjong en met weinig kennis van zaken, wél voor hun beroep hebben gekozen omdat ze van kinderen houden. Het is voor hen vaak moeilijk te verteren dat het in de praktijk niet om de kinderen gaat maar om de organisatie. Ze moeten targets halen. En bij het minste of geringste loopt hun caseload weer op en lopen de wachtlijsten voor de kinderen op, terwijl de bestuurders – Gerritsen is daar het levende voorbeeld van – een topinkomen verdienen en in een luxueus hoofdkantoor zetelen.
Er klopt niets van deze column. Gerritsen probeert telkens weer van de onkunde van de nieuwe gemeenten misbruik te maken door prachtige verhalen over zijn organisatie en diens geweldige werk te vertellen, die volstrekt niet overeenkomen met de werkelijkheid. Het is te hopen dat gemeenten slimmer zijn dan dat. Kiezen voor Gerritsen en zijn plannen is kiezen om overstelpt te worden straks met klachten over het disfunctioneren van zijn organisatie. Om over het geld nog maar niet te spreken want Gerritsen wil altijd meer geld, daar gaat elke column over.
Zogenaamd in het belang van de ‘meest kwetsbare burgertjes’, maar in werkelijkheid om Gerritsens belangen te dienen die vaak tegengesteld zijn aan die van de kinderen. Zoals hierboven uitgelegd.
-Kinderen uit dit soort gezinnen zijn niet per definitie lastig, zoals onder het laatste 'bolletje' wel wordt gesuggereerd. Ik had het hart niet lastig te zijn als kind! Het zijn juist de ouders die lastig zijn. Maar daar hebben opvangouders minder mee van doen. Kijk naar het kind, in plaats van naar het stickertje op dat kind.
In de tweede plaats is ontsnappen wel degelijk mogelijk. Hoewel mijn broer een dakloze alcoholist werd, mijn zus voortijdig overleed aan de gevolgen van 'de naald', ben ik een geslaagde hoogopgeleide met een dubbele titel.
In de derde plaats is begeleiden van kinderen uit probleemfamilies tot op oudere leeftijd wenselijk. Ik ben blij dat mijn zus geen kinderen had, de ex van mijn broer houdt zijn kind weg van hem. Zelf heb ik gekozen voor een kindloos bestaan: ik was vastbesloten de cyclus te doorbreken. Maar vaker krijgen kinderen uit een dergelijke familie al vroeg kinderen, vaak niet gepland. Het voorkomen van ongeplande zwangerschappen en beter voorbereiden van het ouderschap helpt bij het doorbreken van de cyclus. Maar dat betekent dus wel: begeleiding tot het kind zelf alweer ouder kan worden.
Tenslotte zijn de Eigen Kracht Conferenties in Rotterdam wegbezuinigd. Juist waar het het hardste nodig is, is de goedkope zorg weg. Chapeau! Op naar de volgende mislukte generatie.
Bekend bij u wellicht, maar zonder nadere onderbouwing mag u de rest van uw artikel wat mij betreft verder in het onbekende laten. Samen met de rest van dergelijke feit-vrije nonsens.
Ben dus benieuwd waar die ervaring vandaan komt.
Aan de toon te merken dit "Tegengeluid" met een frustratie over de huidige jeugdzorg en is die kritiek volop welkom bij Erik Gerittsen volgens mij als ik zijn bijdragen zo lees.
En daar is wetenschappelijk onderzoek nu ook zo belangrijk voor. Behandelingen moeten bewezen effectief zijn, anders slaat het nergens op om ze toe te passen. Maar ze zijn niet bewezen effectief, zie vele rapporten daarover zoals van de werkgroep Toekomstverkenning, Commissie Financiering Jeugdzorg (Verkeerd Verbonden) en de site van het Nederlands Jeugdinstituut die zich hier mee bezig houdt.
Zolang de jeugdzorg zich niets van wetenschap aantrekt en maar wat doet met die kinderen - waardoor ze in de praktijk vaak nog veel getraumatiseerder en gestoorder worden - heeft het geen enkele zin om daar nog extra belastinggeld in te investeren.
En al helemaal niet als het gaat om bestuurders of hulpverleners die in toenemende mate zich liefdeloos en arrogant uitlaten. Zoals u nu ook, u twijfelt niet eens aan u zelf en doet kennelijk niet aan reflectie. U schrijft dat u cijfers en onderbouwing niet belangrijk vindt als 'professional' . Dat is schokkend maar het is de toon die we ook van Gerritsen kennen.
Door en door arrogant en tegelijkertijd volstrekt onkundig.
Ik ben benieuwd of jij als "ervaringsdeskundige" nog tips hebt hoe we het beter kunnen doen.
Wat betreft EKC's: als ouders dat zelf willen en de hulpverlener werkt daar onverhoopt niet aan mee dan mogen ze zich bij mij persoonlijk melden en dan zorg ik er voor dat die EKC georganiseerd wordt.
En de alternatieven waar je naar vraagt? Alleen hulp verlenen waarvan je zeker weet dat het helpt, dat het bewezen effectief is. En in de tussentijd zorgen dat geen enkel kind meer de dupe is van fouten van jouw BJAA. Nu probeer je steeds zorg te verkopen en daarvoor nieuwe doelgroepen aan te boren zonder te weten of het helpt.
Je moet een pas op de plaats maken. Je kunt niet zo ernstig disfunctioneren met zoveel leed voor ouders en kinderen en andere betrokkenen en tegelijkertijd doen alsof je het zo goed voor hebt met hen. Dat heb je niet, anders zou je je erop richten jouw organisatie dusdanig te verbeteren dat daar geen leed meer uit voort komt.
Nu ontken je dat leed altijd maar en doe je net alsof dat inherent is aan de jeugdzorg. Maar dat is niet, vroeger stikte het niet van de klachten en er zijn jeugdzorgorganisaties die prima functioneren. Het probleem ligt bij jezelf en het storend is dat je alsmaar mooi weer speelt en alsmaar aan macht, geld en invloed probeert te winnen.
hoe durft u dat te stellen terwijl u daar helemaal geen harde bewijzen van heeft.
en ""complexe"" kinderen een zgn:""cocktail"" bieden om wat.?
om met deze zgn:""cocktail"" weerloze kinderen te vergiftigen met een inhoud die helemaal niet goed voor ze is,omdat ze maar een:""shaky,shaky"" nodig hebben,en dat is;liefdevolle eigen ouders die hun eigen kinderen al dan niet met begeleiding op kunnen voeden.
en met zgn dwangmaatregelen zoals;een gedwongen walgelijk gif zoals een ots/uhp,,die trouwens bedoeld zijn voor de grote jeugdzorg geldzak over onze ruggen met als zgn:""zoethoudertje"" een ekc werkt alleen maar haatversnellend.
en ons zgn:""beschaafde""land is er voor onze weerloze kinderen niet beter op geworden zolang er een corrupte jeugdbescherming/kinderbescherming bestaat,en in haarlem er een pedofiele secretaris-generaal j.demmink zit,die notabene pedofiel is.6 aangiftes tegen zich heeft lopen,en over zijn bol geaaaid wordt door de al even corrupte minister ph.donner.
hoe veilig zijn onze kinderen dan nog in jeugdzorgpedoland met alle mooie hoogdravende milkshakes die bereid worden door een stel onnozele halzen die niet ees weten hoe ze professioneel moeten zijn..
de transitie van jeugdzorg naar de diverse gemeentes moet maar een ding kunnen betekenen:alle kinderen in het gedwongen kader met onmiddellijke ingang veilig thuis.
want er is een ding zeker+in de klauwen van jeugdzorg is geen enkel kind met of zonder beperking,met of zonder ots-uhp voor geen meter veilig.!!
En zo ziet zo'n 'liefdevolle' uithuisplaatsing er dan uit. http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2012/03/vid …
Hoe slecht moet je zijn om te verdedigen dat zoiets in het belang van kinderen is? Of dat het niet uitmaakt, omdat de kinderen toch al getraumatiseerd zijn?
Dit is gewoon ziek. Hulpverlening zou er alles aan moeten doen om de loyaliteit van kinderen jegens hun ouders - ook al mishandelen die hen - te respecteren en daar voorzichtig mee om te gaan.
Zo'n Gerritsen die niets anders doet dan gedwongen hulpverlening propageren - en nooit een woord wijdt aan loyaliteit en hechting en en dus nul rekening houdt met de belangen van kinderen, zou ontslagen moeten worden.
Gelukkig lijkt dat bij Binnenlands Bestuur inmiddels het geval na heel erg veel kritiek op deze gewetenloze gecorrumpeerde man zonder enige deskundigheid over de jeugdzorg.
Kijken dus, en stuur de link door. Al mishandelen ouders nog zo er - het is de vraag of dat zo is want jeugdzorg maakt heel veel fouten in hun beoordelingen - dan nog doe je kinderen zoiets niet aan. Je doet er alles aan om nieuwe trauma's te voorkomen.
Dit is pure kindermishandeling. Clubs die dit doen verdienen geen maatschappelijk vertrouwen meer.
http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2012/03/vid …
Lekker makkelijk om aan te bieden dat je ouders die een EKC vragen, gaat helpen. Degenen die een EKC willen zijn natuurlijk meestal de mensen uit de omgeving van de ouders en en de kinderen. Die zich willen inzetten, die vaak de kindermishandeling ook al hebben gemeld.
De praktijk is nu dat meldingen over kindermishandeling nauwelijks zin hebben. De ouders ontkennen, doen vaak zelfs aangifte tegen degenen die melden (buren, huisartsen, onderwijzers). Zo komen ze van hun bezorgde netwerk af en van de meldingen over kindermishandeling.
Die truc is overbekend bij ouders van mishandelde kinderen, maar de geweldige gezinsvoogden van Gerritsen (net twintig, vaak nog thuiswonend) geloven altijd de ouders. Al mishandelen die nog zo erg, als de ouders zeggen: 'Nee hoor, dat is niet zo', dan gaan de meeste gezinsvoogden daarmee akkoord.
Dat is ook eerder gebleken uit een onderzoek voor de Raad van de Veiligheid. Veel gezinsvoogden zijn onvoorstelbaar naief en falen totaal in het beschermen van mishandelde kinderen.
Een bekende truc nu van gezinsvoogden die wél ervaren zijn, is om ouders die van mishandeling en verwaarlozing beschuldigd worden, te dwingen tot een EKC. Zo moeten ze hun netwerk erbij halen (buren, onderwijzers etcetera) in plaats van hen af te schudden.
Maar jouw organisatie, BJAA, moet daar niets van hebben. Dat weet je best want je kent daar zelf ook voorbeelden van. En dan zeg jij in de praktijk: 'Zulke omstanders zijn geen familie, daar hebben wij niets mee van doen.'
En je laat het toe dat betrokken omstanders bij kinderen die kindermishandeling melden, zelfs hele politieonderzoeken tegen zich krijgen, omdat jouw domme naieve piepjonge voogden met de mishandelde ouders meegaan. En die zeggen dan: 'De melding van kindermishandeling is laster. De melders stalken mijn kind. MIjn kind en ik willen niets meer met die mensen te maken hebben.''
Zulke melders kunnen dus niet verzoeken om een EKC en eindigen op het politiebureau. In Amsterdam, bij jouw bureau Jeugdzorg. En daar wil jij niets van af weten en niets aan doen in de praktijk.
Want jouw wereld moet fantastisch zijn. Daar is jouw bureau Jeugdzorg onder jouw leiding fantastisch, bestaand de honderden klachten daarover niet en je zou het liefst nog vele meer kinderen uit huis halen.
Maar het is al zo vaak gezegd. Er is maar een ding dat jij moet gaan doen. Als de donder beter gaan functioneren met Bureau Jeugdzorg Amsterdam. En anders aftreden, want dit wordt echt te dol. Honderden klachten over BJAA bij de Nationale Ombudsman, Vara's Ombudsman, op interenet en als reacties op jouw columns.
En jij speelt mooi weer.
En dat is het dan.
Voogden willen die EKC's in de praktijk niet als het om kindermishandeling gaat, want dat kost ze heel veel tijd en overleg met allerlei betrokkenen. Een mishandeld kind moet onder OTS en liefst ook uit huis worden geplaatst. want alleen dan wordt er aan verdiend.
Veel tijd besteden aan zorgen over kindermishandeling en EKC's daarvoor inzetten - waar ze het hardst nodig zijn - in het belang van het kind, is er in de praktijk niet bij. Want dan zou een OTS teveel tijd kosten en niets meer opleveren.
De mooie verhalen over EKC's van Gerritsen is omdat hij een zak geld krijgt om EKC's uit te voeren. Maar natuurlijk wel zo goedkoop mogelijk en aanbodgestuurd, zoals BJAA het uit komt. En niet wat in het belang is van kinderen, want juist bij mishandelde kinderen moet je ouders dwingen het netwerk erbij te houden. Want meer isolement voor de kinderen is nog meer kans op mishandeling en verwaarlozing.
Maar ja, dat gebeurt in de praktijk dus niet. BJAA wil altijd het goedkoopst uit zijn.
Waarom grijpt niemand in?
Amsterdam, 05-01-2012
Geachte heer…..,
Wat mij iedere keer opnieuw opvalt aan het AMK, is dat men daar een ongelofelijke tunnelvisie heeft, die ook in onze zaak kwalijke gevolgen heeft gehad. Wanneer onderzoekers eenmaal in hun hoofd geprent hebben dat ouders schuldig zijn, zijn ze daar niet meer vanaf te brengen. In ons geval was de AMK-melding afkomstig van de vorige school van mijn dochtertje, om de aandacht af te leiden van haar eigen falen met betrekking tot de veiligheid van de kinderen.
Wij hebben met deze school een goede verstandhouding gehad. Niets leek erop dat ons kind daar niet de volledige basisschooltijd zou gaan volmaken. Totdat onze dochter met het verhaal thuis kwam dat kinderen uit haar klas (speciaal twee zusjes) haar sloegen, uitscholden en seksueel betastten. Wij gingen hiermee naar de school en verwachtten een professionele reactie, die er op gericht zou zijn ons als ouders gerust te stellen en er alles aan te doen om verdere seksuele intimidatie en pestgedrag te voorkomen.
Het tegendeel bleek. De school weigerde haar eigen orthopedagoog met ons kind te laten spreken, laat staan dat ze in gingen op ons voorstel van een onderzoek door een onafhankelijke orthopedagoog (ook voor de school beter). Niemand van het schoolpersoneel mocht met ons praten (ook haar eigen juffrouwen niet) en angstvallig wachtte de school het onderzoek van de zedenpolitie af die wij inmiddels hadden ingeschakeld. (Dit om twee redenen; de onwelwillende houding van de school en het feit dat onze dochter zei dat het ook met andere kinderen in haar klas gebeurd was)
Het onderzoek van de Amsterdamse zedenpolitie was oppervlakkig en hield niet meer in dan een inspectie van het schoolplein, de klas, de wc’s en gesprekken met het personeel. Wederom werd er niet met onze dochter gesproken, ook al hadden wij de zedenpolitie daar uitdrukkelijk om verzocht. Volgens hen was de school veilig. Om de schijn van goede wil ten toon te spreiden naar de instanties, liet de school na ons lange aandringen toch een onderzoek doen door de eigen orthopedagoog. Dat betrof een klas-observatie (onze dochter zat thuis) en alles werd veilig bevonden.
Ondanks dreigementen van de regio-manager dat de leerplichtambtenaar niet over ons als ouders te spreken zou zijn, en dat hij onze dochter onmiddellijk weer op school verwachtte, hielden wij onze dochter thuis. Het kind is 3 weken lang doodsbang geweest en vroeg iedere dag aan haar ouders of ze alsjeblieft niet meer naar die school hoefde? De leerplichtambtenaar is overigens de enige persoon geweest van de vele instanties en personen waar we contact mee hebben gehad die ons verhaal wel serieus nam. Omdat dat trucje met de leerplicht niet werkte, besloot de regiomanager een AMK-melding te doen en liet deze op naam zetten van de orthopedagoog, die onze dochter nooit gezien had. Er was geen arts betrokken bij de Commissie van Begeleiding, al loog de regiomanager van wel tegenover de Landelijke Klachtencommissie voor het onderwijs. (wat hij niet wist was dat de Commissie al over een document beschikte van de GGD waarin stond dat er op geen enkele wijze een arts betrokken was, of was geconsulteerd bij het doen van de melding)
Het AMK was vanaf het eerste moment volledig op de hand van de school en wij werden agressief bejegend door de case manager in het bijzijn van een onafhankelijk getuige. Wij hebben tijdens het onderzoek keer op keer aangegeven dat de AMK-melding een afleidingsmanoeuvre was van de school, en dat de andere kinderen in de klas nog steeds gevaar liepen om van het trauma van onze dochter nog maar te zwijgen, maar daar had men geen boodschap aan. (Bij een onafhankelijk instituut waar zij later traumatherapie kreeg van een drs., werd een PTSS geconstateerd) Het AMK heeft overigens nog geprobeerd de therapie tegen te houden, door het instituut te melden dat het zeer schadelijk zou zijn voor het kind.
Momenteel zijn wij bezig de onderste steen boven te krijgen, over de rol van alle partijen die hebben bijgedragen aan het demoniseren van ons gezin, zoals het AMK, de school, de Amsterdamse zedenpolitie (die achter onze rug om adviseerde tot de melding), en bepaalde verantwoordelijken bij de gemeente, die uit politiekcorrecte overwegingen er weinig bezwaar tegen hadden wanneer wij als een 'aso-gezin' konden worden afgeserveerd, zodat een 'zwarte school', waar een blond meisje wordt mishandeld en aangerand niet voor te veel opschudding gaat zorgen in de media.
Wat dat betreft hebben ze goed misgerekend, want inmiddels zijn we een jaar verder en heeft de Raad ons vrijgesproken. We werken aan een boek over deze doofpot, de tegenwerking door het AMK (die ons weer een dossier + contactjournaal stuurt waar belangrijke informatie aan ontbreekt) en het gemak waarmee scholen misbruik kunnen maken van zorgmeldingen. Nog steeds is niemand van de andere ouders op deze school ingelicht over wat zich daar heeft afgespeeld, mogelijk ook met hun kind.
Wij vinden het bespottelijk dat hoewel wij onze zorgen over deze school hebben gedeeld met de gemeente, het AMK, BJZ, Families First, de GGD en met de Raad, er nog niemand heeft gekeken naar het gezin waar de twee aanstichters van alle ellende vandaan komen. (Hoewel de echte ellende natuurlijk kwam door de valse melding van de school. Het horrorscenario dat je op grond van leugens je kind kan verliezen, terwijl je feitelijk het slachtoffer bent, tart iedere beschrijving!)
Als u zich verder in deze zaak wil verdiepen….
Met vriendelijke groet,
S.S.S.Snijer
A.P.M. van Kralingen
Er zijn meer gevallen in Amsterdam bekend waarbij het AMK maandenlang niet terug belt, meldingen van mishandeling ontkent en zelfs agressief wordt.
De arrogantie van een club als Bureau Jeugdzorg Amsterdam is ongelooflijk en vermoedelijk ook een van de belangrijkste redenen van het extreme disfunctioneren.
Laten we hopen dat de uitzending vanavond bij Brandpunt met extreme uitspraken van Gerritsen over dat hij nog meer macht wil, aanleiding wordt om het disfunctioneren van Bureau Jeugdzorg Amsterdam onder de loep te nemen.
Er is materiaal genoeg voor iedereen die daar in wil duiken. Er staan op de site van de Nationale Ombudsman vele klachten over BJAA en zelfs over Erik Gerritsen persoonlijk, die niets aan die klachten deed. Vara's ombudsman heeft zich ook met Gerritsen in dit verband bezig gehouden.
Er zijn in de reacties op columns van Gerritsen van de afgelopen jaren honderden voorbeelden te vinden van klachten. Vaak met bronvermeldingen en links naar andere sites. Jij hebt een site met allerlei belastend materiaal.
En niet te vergeten het feit dat Gerritsen bij het minste of geringste de wachtlijsten laat oplopen, terwijl hij zelf een ministerssalaris heeft en in een peperduur hoofdkantoor zetelt.
Het laatste wat er moet gebeuren is meer macht voor een man als Gerritsen.
Ga uw schoolgeld terughalen meneer Gerritsen. enkele aanbevelingen die uw organisatie goed zullen doen:
doe een aanbeveling voor een adequate opleiding voor gezinsvoogden, gezinsvoogden die weten wanneer ze echt professionele hulp moeten inroepen, gezinsvoogden die weten dat ze geen verstand hebben van hechtingproblematiek, gezinsvoogden met inlevingsvermogen in ouders en kinderen, gezinsvoogden die begrijpen dat een uit huis plaatsing traumatisch is en dat je het alleen in extreme gevallen zover mag laten komen, gezinsvoogden die bereid zijn onder ede te verklaren dat ze in de rechtszaal de waarheid en niets dan de waarheid zullen spreken, gezinsvoogden die fatsoenlijk en begrijpelijk Nederlands kunnen schrijven zodat er geen verwarring ontstaat, gezinsvoogden die niet alleen van zichzelf houden, gezinsvoogden die met glans een test kunnen doorstaan of ze wel geschikt zijn voor het werk, enz. enz. enz.
Zolang u zich daar niet voor wilt inzetten meneer Gerritsen kunt u beter ander werk zoeken, want met uw huidige ideeën ben u mede verantwoordelijk voor de mishandeling van kinderen die te maken hebben met uw voogdijsinstelling.
http://www.village-justice.com/articles/Syndrome …,4857.html