Nu even geen geneuzel over ‘gemeenten kunnen het niet’.

Op een ochtendbijeenkomst over kosten en baten in de zorg begint een spreker over de bijeenkomst zelf. Zo’n 200 deelnemers van gemiddeld ca 85 euro per uur. Inclusief reistijden kwam hij al uit op ruim een ton. Plus wat hij zelf kost (Instituut voor Publieke Waarden), zaal en catering, dagvoorzitter, andere sprekers. Hij kwam gauw uit op 1,5 ton.  De zaal giechelt.

Spreker deelt een winkel-kassabonnetje uit van een doorsnee multiprobleemgezin. Grappig, todat je het bonnetje leest: bijstand: 15.000 per jaar, GGZ-psycholoog 10.000, opvoedondersteuning 5.000, maatschappelijk werk 2.000, uithuisplaatsing kind 60.000 (!), onder toezichtstelling ander kind  8.000, IQ-test verstandelijk beperkt 3e kind 100, bijzondere bijstand 800, huurachterstand 1.800, energierekening 800.

Tesamen: 103.500. Per jaar!

Spreker schilderde ook Kafkasuïstiek: een moeder die na jaren huiselijk geweld scheidt van haar man. Achtergebleven moet ze het huis verkopen om ex uit te betalen. Blut in de bijstand (kosten 15.000) schrijft ze zich in voor een opleiding. Ze moet daarvoor een studielening afsluiten, maar dan stopt gelijk de schuldhulpverlening (8.000 per jaar), want je mag geen nieuwe schulden maken. De Bijstandsregels werken ook niet mee, zelfs tegen. Als ze met huurachterstand uit huis wordt gezet, komt ze met kinderen in de crisisopvang: 40.000 per jaar. De kinderen beginnen nu écht gedragsproblemen te ontwikkelen (wat dat gaat kosten, durf ik niet in te schatten).

Als je de hulp ‘integraal’ aanpakt is op langere termijn veel maatschappelijke en financiële winst te behalen. Aldus spreker op basis van concreet casusonderzoek.

Ha, nu eens even geen geneuzel over ‘kinderen worden de dupe’ en ‘gemeenten kunnen het niet’. Nee, gewoon een nuchtere inkijk in hoe wij in Nederland verstrikt zijn geraakt in de extreem ‘ontfermende’ maar los van elkaar staande regels van de verzorgingsmaatschappij.  Wat zwaar meetelt is het heilige gelijkheidsbeginsel: gelijke gevallen gelijk behandelen. Maar óók ongelijke gevallen ongelijk behandelen. Dat betekent dat je onderscheid kunt en moet maken. Dus niet het eeuwige: wij kunnen geen uitzondering maken. Dat kan en moet, wil je ooit al die gekke problemen van je (kwestbare) inwoners kunnen tackelen. Zeker de in gemeenteland gedroomde SUPERgeneralisten  zullen lef moeten hebben om het H.Gelijkheidsbeginsel te doorbreken.

Jos de Blok (Buurtzorg) vindt dat al die superregisseurs-buurtteams-van-overheidswege niet nodig zijn. Ik denk ook dat er nu wel erg zwaar wordt ingezet op het (her)regelen van zorg. Dadelijk blijft er niet veel meer over voor de zorg zelf en dus voor uw inwoners.

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.