Nog even door op knuffeldieren en zo

Er was eens een chihuahua, een piepklein hondje met grote oren. Ze werd geadopteerd door Carlijn. Carlijn kreeg er een Chihuahua-karretje bij. Sindsdien kan Carlijn beter lopen dan daarvoor met rollator. De rollator had ze nodig vanwege versleten knieën. Ze woont op een betaalbare bovenwoning, gelukkig. Maar door meervoudige aandoeningen heeft ze extra kosten, zoals haar oude autootje om boodschappen te doen en naar het ziekenhuis te gaan, dus best veel benzinekosten. En cannabisolie, die helpt tegen kanker.

En dan komen er nog lokale belastingen bij. Bureau Kwijtschelding kijkt alleen naar inkomsten. Een piepklein lijfrentedingetje maakt dat ze nét boven een formele grens komt. Nu gaat het echt mis met haar. Ombudsman help!

Hij trof in haar een tot dan toe best wel zelfredzame dame met diverse noden maar die door de Wlz-Wmo-Zvw-bomen geen bos meer zag. Enfin, via zijn bemiddeling kreeg ze alvast stoelliften om haar bovenhuis te bereiken. En hij regelt voorlopig uitstel van betaling van gemeentebelastingen.

Het gemeentelijk team Maatwerk gaat verder aan de gang met haar. Er wordt bijzondere bijstand gevraagd voor de benzine van haar autootje, maar de ‘aanvraag voor een auto’ wordt afgewezen. Huh? Dat dat was toch niet aangevraagd?

Weer de ombudsmensen in de weer. 

Ze redt zich, maar één ding nekt haar, krijgt ze buikpijn van. Bureau Kwijtschelding achtervolgt haar in haar dromen. Niet dat dat bureau nare mensen heeft of haar letterlijk achtervolgt. Maar Carlijn moet elk jaar kwijtschelding aanvragen, terwijl ze al jaren - ze is nu 71 - in dezelfde financiële situatie zit: geen cent te makken. Dat weet het Bureau onderhand ook wel, maar ‘het is een kwestie van de politiek, daar gaan wij niet over’.

Inderdaad, de ‘politiek’ (het Invorderingsbeleid/wet/jurisprudentie) schrijft voor dat gemeenten elke kwijtschelding individueel moeten toetsen. In Carlijn’s geval wordt zij gelukkig nu telkens op ‘oninbaar’ gesteld. Dan wordt het niet kwijtgescholden. Maar wel wordt nu elk jaar haar belastingschuld op de lat gezet. Dan kan het altijd nog ooit geïnd worden. Je weet maar nooit. Wie weet, krijgt ze een erfenis of wint ze de loterij! Dan gaat ze over van categorie ‘oninbaar’ naar categorie ‘invorderbaar’ en kan ze de opgelopen schuld aflossen. Zo redeneert ‘de politiek’. Ook al zal het Bureau Kwijtschelding haar waarschijnlijk nooit echt achtervolgen, dan nóg zit ze met die theoretische schuld in haar nare dromen. Zo werkt dat bij mensen.

De chihuahua in haar karretje is haar geestelijke redding. Iedereen in de buurt komt kijken en ze heeft weer een praatje. Leve de dieren en de mensen van de ombudsman.