Naar de BLO

Het woord van het schoolhoofd was wet. En als mijn moeder toen niet hondsbrutaal (voor die tijd) was geweest, was het anders met mij gelopen. Toen ik tien jaar was, verhuisden mijn ouders van Amstelveen naar Brabant. Van een school waar we met ballpoint schreven kwam ik op een school waar je met kroontjespennen in dik-dun moest schrijven, schuine letters met allemaal krullen  – voor een linkshandige een crime. En je moest twee keer door de week naar de kerk. Althans, er werd altijd gevraagd wie er NIET was geweest en dan moest ik mijn vinger opsteken. Je mag immers niet jokken.

Met heimwee dacht ik terug aan mijn beeldschone Amstelveense juffrouw Sjandansing met haar waaierende rok vol vogeltjes. In de Brabantse klas sprak de meester net als de hele klas dialect. De helft van de tijd stond ik met straf buiten omdat ik te veel vragen stelde. Ik snapte niet wat men zei. Nu zou je zeggen: ik was allochtoon in een klas vol autochtone kindertjes. Enfin, na twee maanden moest ik over naar de 5e klas, maar het schoolhoofd liet mijn moeder weten dat ik naar de BLO moest. Maar, maar, in Amstelveen zeiden ze altijd dat ze naar de HBS kon of het gym!?! Wel, het hoofd van de school in Amstelveen was een vrouw, dus dat kon nooit goed wezen. Mijn moeder deed toen een geniale zet: dan ging ik toch gewoon naar de openbare school, vijf minuten verderop? Ontzet ontfermde het schoolhoofd zich over mijn katholieke zieltje dat nu bedreigd werd door een afvallige moeder. Dát nooit. Ik mocht naar de 5e. Daar was een onderwijzer uit Schiedam, die verstond ik wel. Heb zelf hier allemaal niets van gemerkt, moest het later van mijn moeder horen. Ik deed het gym en daarna nog wat academische studies. Maar stel nu, dat mijn moeder anders was en ik dus een jaar BLO had gedaan, totdat ze ondekten dat ik toch naar de gewone school moest.

Na een mooie carriere bij de gemeente, heb ik het nu tot bestuurssecretaris van de Opvoedpoli gebracht. Niet gek voor een bijna-BLO-klantje uit de jaren zestig.      

Mechtild Rietveld