Macht, dwangsommen en jeugdzorg

Eergister werden we overvallen door berichten dat de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) mijn jeugdhulp-organisatie een dwangsom oplegt van 1000 euro per dag, tenzij we onmiddellijk inzage geven in de persoonlijke dossiers van onze cliënten. Stond op hun site en het ging gelijk door naar Zorgvisie, Telegraaf, nu.nl en wat al niet. 

Er stonden op de nieuwssites ook tendentieuze ongecheckte beweringen over ons werk. De kwade toon is gezet. Het getwitter barstte los. Wij wisten van niks en gingen op zoek naar de dwangbrief die NZa zou hebben gestuurd. Nergens gevonden. Mooie boel.
 

NZa deed dit n.a.v. een klacht van een van de zorgverzekeraars, waar een aantal van onze cliënten is verzekerd. Deze verzekeraar vertrouwt ons niet - dat kan, want we zijn betrekkelijk nieuw en we passen niet in de gebruikelijke hokjes. Kwestie van navragen hoe dat zit. We hebben niks te verbergen. Vernieuwing is nu eenmaal ‘eng’ en veroorzaakt tegendruk. Verzekeraar heeft ons afgelopen anderhalf jaar de oren van het hoofd gevraagd. Per brief, digitaal, want te spreken krijgen we ze niet. Vragen over onze hulpverleners, onze werkwijze. Hebben we allemaal opgestuurd, met uitnodiging om toe te lichten. Onze herhaalde uitnodigingen worden genegeerd en het is niet genoeg.

Verzekeraar wil ook in medische persoonsdossiers duiken en is meer dan een jaar terug en passant ook gestopt met betalen. Mooier machtsmiddel heb je niet. We willen onze cliënten hier niet mee belasten. Maar nu heeft verzekeraar dus geklaagd bij de NZa, de toezichthouder van zorgverzekeraars.

Elke dokter, elke zorgaanbieder heeft geheimhoudingsplicht. Cliënten kunnen ons voor de tuchtrechter slepen, als we hun gegevens zomaar geven. We hebben dit nog eens door het College Bescherming Persoonsgegevens bevestigd gekregen. Doorbreking van de geheimhoudingsplicht kan alleen als verzekeraar een concrete aanleiding heeft voor het vermoeden dat wij onrechtmatig zouden handelen c.q. declareren. Die concrete aanleiding kregen wij maar niet te horen. Dus wij weigeren dossierinzage, ook geven sommige van onze cliënten toestemming tot inzage. Verzekeraar zette deze mensen onder druk van ‘polisvoorwaarden’.
 

Ondanks de ‘lichte’ naamgeving van ‘Opvoedpoli’, begeleiden en behandelen we cliënten met vaak ernstige psychische en gezondsheidsklachten, samen met omringende problemen. Dan gaat het ook over huiselijk geweld en misbruik. Daar hebben alleen cliënt en hulpverlener iets mee te maken. Zeker niet financiële instituties die een geheel ander belang dan de zorg hebben. Stel je voor dat de controller c.q. de wethouder van jouw gemeente dadelijk zomaar inzage kan eisen in het zorgdossier van jou en je kind, je gezin? Wethouders worden dan wetbrekers.
 

Hoezo vertrouwen in de burger, in de professional? Gemeenten willen wel vertrouwen. Maar dat gaat pas vanaf 2015. Zoveel tijd hebben wij, zorgvernieuwers, niet en wordt ons door verzekeraars niet gegund. Wij en onze cliënten, nu zo’n 10.000 per jaar, uw inwoners, hebben de transitie - beter: transformatie - echt hard nodig. Toen Interpolis over ging op ‘vertrouwen’ in haar verzekerden, scheelde dat alleen al ruim 20% in de kosten. Daar kunnen de dwang- en klaag-verzekeraars in kwestie nog wat van leren. Gemeenten ook.

Mechtild Rietveld

Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.