Jeugdzorg grijpt niet snel genoeg in
Medewerkers van jeugdzorg wachten te lang met ingrijpen als er signalen zijn dat een kind is mishandeld. Dat concludeert de Onderzoeksraad voor Veiligheid in een studie naar de aanpak van kindermishandeling die donderdag is gepubliceerd. Pieter van Vollenhoven is voorzitter van de raad.
Samenwerking
Volgens de onderzoekers zetten medewerkers van jeugdzorg te lang in op samenwerking met de ouders bij vermoedens van kindermishandeling. Daardoor komt de rol van de overheid, die volgens internationale verdragen verantwoordelijk is voor de veiligheid van kinderen, onvoldoende uit de verf.
Niet verplicht
Als jeugdzorg eenmaal zover is om actie te ondernemen, openbaart zich, volgens de raad, een ander probleem: beroepsgroepen als onderwijzers, maatschappelijk werkers en behandelaars uit de geestelijke gezondheidszorg zijn niet verplicht om mee te werken aan onderzoek naar de situatie binnen het gezin. Zij hebben immers kennis over de ouders dan wel de kinderen, die van belang kan zijn bij het bepalen van de risico's die een kind loopt. Ook als, in ernstige gevallen, een kind eenmaal onder toezicht van de staat is gesteld, zijn professionals rondom het kind nog steeds niet verplicht om informatie te verstrekken.
Relatie met ouders
De raad vindt dat jeugdzorgmedewerkers betere instrumenten moeten krijgen om hun werk te kunnen doen. Ze moeten zoveel mogelijk informatie over het kind en het gezin kunnen verzamelen, en minder afhankelijk worden van de relatie met de ouders. De richtlijnen waarmee het personeel van jeugdzorg werkt, dienen bovendien scherper te worden geformuleerd. Ook zou jeugdzorg meer deskundigen moeten inschakelen om forensisch-medisch onderzoek te doen naar de oorzaak van letsel als dat bij kinderen wordt aangetroffen.
Herhaling
Als kindermishandeling eenmaal is vastgesteld, moeten ouders worden begeleid om de kans op herhaling te verkleinen, bepleiten de onderzoekers. De Onderzoeksraad voor Veiligheid bestudeerde voor het onderzoek 27 gevallen van kindermishandeling die fataal of bijna fataal afliepen.
In politie-onderzoek wordt hetzelfde probleem geconstateerd, namelijk dat vertrouwenspersonen c.q. geheimhouders geen informatie afgeven of mondjesmaat. Dat het bij verdachten niet gebeurt, is misschien nog tot daar aan toe. Maar zelfs de informatie over de slachtoffers - die niet mondig of overleden/gedood zijn - wordt niet afgegeven. Dit belemmert het verrichten van goed onderzoek. Of dat nu politiewerk is of jeugdzorg.
Het wordt tijd dat hier eens kritisch naar wordt gekeken en dat de politiek - uiteraard proportioneel - meer mogelijkheden geeft tot het opvragen/verplicht afgeven van gegevens, indien in het belang van waarheidsvinding (en tijdige actie) is.